Moonlight (Greek Fanfiction)

Part 3

Αριάνα Ποβ

Πέντε μέρες , είχαν περάσει, πέντε ολόκληρες μέρες από το δυστύχημα των γονιών μου. Πέντε ολόκληρες μέρες που πέθαναν και οι δυο και με άφησαν μόνη σε αυτόν τον κόσμο.

Τώρα μένω με τη μαζί με τη θεία μου Έβελιν. Είναι πολύ ευγενική μαζί μου , αλλά ακόμα δεν της έχω μιλήσει , για την ακρίβεια δεν έχω μιλήσει σε κανέναν. Ποιος ο λόγος να μιλήσω;

Οι γονείς μου πέθαναν , το αγόρι μου με απάτησε , η κολλητή μου με παράτησε. Τι άλλο υπάρχει να συζητήσουμε; Όλα είναι μπερδεμένα.

Σήμερα είναι η κηδεία και δεν είμαι ούτε ψυχικά αλλά ούτε και σωματικά προετοιμασμένη για να πω αντίο στους γονείς μου. Ήταν τα πάντα για εμένα , με στήριζαν πάντα και ήταν πάντα εκεί όταν τους χρειαζόμουν πιο πολύ απ' όλους.

Είναι τρελό πως η ζωή σου μπορεί να αλλάξει τόσο ξαφνικά. Είναι σαν μια στιγμή κάποιος είναι εδώ για να σε αγαπά και μετά φεύγει. Φεύγει σαν τον άνεμο.

Έπιασα τα μαλλιά μου και κοίταξα τον καθρέπτη . Μπορείς να πεις ότι είμαι διαφορετική. Τα μάτια μου είναι κουρασμένα , υπάρχει ελάχιστο μεικ απ στο πρόσωπο μου, το χαμόγελο μου είναι τελείως κλειστό και είμαι εξαντλημένη.

Φοράω ένα μαύρο φούτερ με ένα μαύρο ξεθωριασμένο τζίν και τα μαύρα μποτάκια μου.

Θέλω να κλάψω. Νοιώθω χάλια για αυτό που έκανα χθες το βράδυ. Είχα ορκιστεί στον εαυτό μου ότι δεν θα κοπώ , αλλά το έκανα. Ελάφρυνε λίγο τον πόνο που κουβαλούσα μέσα μου. Δεν νιώθω ούτε όμορφη πια. Νοιώθω άσχημη και άχρηστη. Από ότι φαίνεται δεν ήμουν πάντα αρκετά όμορφη αν το αγόρι μου έπρεπε να με απατήσει.

Έβαλα το περιδέραιο που μου είχαν δώσει οι γονείς μου , είναι το μόνο πράγμα που μου έχει απομείνει από αυτούς και δεν θα το αφήσω ποτέ για να ξέρω ότι οι γονείς μου θα είναι πάντα μαζί μου. Τα δάκρυα μου πέφτουν και τα μάτια μου είναι πολύ περίεργα τις τελευταίες μέρες από όλο το κλάμα.

«Αριάνα είσαι έτοιμη;» φώναξε η θεία μου και χτύπησε την πόρτα του δωματίου μου. Το καινούργιο μου δωμάτιο δεν συγκρινόταν με το παλιό μου είναι πολύ μικρό και άχαρο.

«Ναι» απάντησα και έκρυψα της γρατσουνιές που είχα κάνει χθες για να μην της δει. Άνοιξε την πόρτα και με πλησίασε. Είδε ότι έκλαιγα και με πήρε μια αγκαλιά

« Όλα θα πάνε καλά» μου είπε. Όλο αυτό μου έλεγε.

Το ξέρω ότι απλός προσπαθεί να με κάνει να νοιώσω άνετα και να μου δώσει λίγη ελπίδα. Αλλά το ξέρει και το ξέρω ότι τίποτα δεν είναι εντάξει και ποτέ δεν θα είναι.