Zonlicht

4. Onzichtbaar

"I looked at my hands to see if I was the same person."

― HarrietI Tubman

Als ik wakker wordt kan ik een tijdje alleen maar aan mijn droom denken. Ik haat deze droom, al weet ik niet of je het eigenlijk wel een droom kan noemen. Sinds ik op deze wereld ben aangekomen heb ik geen enkele echte droom gehad. Het enige dat ik in mijn slaap kan doen is mijn herinneringen herleven. En mijn dood is één van de ergste herinneringen die ik heb. Wat heb ik een hekel aan mijn gave, mijn vloek. Het is onvergeeflijk om te liegen, maar toch. Het zou fijn zijn als ik tenminste in mijn dromen kon ontsnappen aan mijn leven, al walg ik van het idee dat er leugens in mijn hoofd zouden zitten.

Oude gewoontes zijn moeilijk af te leren en ik open mijn ogen als ik echt wakker ben, maar natuurlijk zie ik niets. Dan volg ik mijn nieuwe gewoonte en breng ik mijn hoofd naar de grond links van het matje waar ik op lig. Met mijn neus volg ik het geruststellende patroon van krasjes in de stenen. Blijkbaar ben ik weer in mijn eigen vertrouwde cel. Het ruikt anders dan normaal, maar mijn hersenen zijn nog te donzig van de slaap om de vies-zoete geur te kunnen plaatsen.

Ik wacht een tijdje tot de slaperigheid wegtrekt, maar alles blijft een beetje vaag en het kost me moeite om mijn gedachtes op orde te krijgen. Ik probeer het dan ook niet eens. Het is eigenlijk wel fijn om me zo sloom te voelen en niet helder na te kunnen denken, dan zijn er tenminste ook geen gedachtes voor verveling.

Ik kriebel een beetje over mijn buik met mijn menselijke nagels. De korven om mijn handen zijn weg. Op de achtergrond is er wel een stemmetje dat me verteld dat dat niet normaal is, maar ik besteed er geen aandacht aan. Mijn hand glijdt naar beneden. Wat voelt het goed om eindelijk weer handen te hebben. Mijn eerste transformatie moet nu al meer dan anderhalf jaar geleden zijn geweest. Daarvoor had ik nog gewone handen en waren mijn voeten nog menselijke voeten. Toen kon ik nog naar mensen kijken en ze horen praten, zonder meteen de drang te voelen om ze te vermoorden. Een paar maanden geleden, tijdens één van de laatste experimenten die ze op me uitvoerden, zijn mijn handen en voeten terug veranderd. Het duurde alleen niet lang voor de klauwen er weer waren. Het was fijn om weer mezelf te kunnen zijn, maar echt niet dat ik mezelf toen liet doen wat ik nu doe. Niet met al die ogen op me gericht.

Volgens mij duurt het best lang voor ik klaar ben. Ik ga overeind zitten en gooi mijn benen over de rand van het bed op de grond. Er stroomt water door een geul over de grond en ik kruip er heen. Het water frist me wat op, maar toch nog een beetje slaapdronken kruip ik naar het doorgeefluikje in de muur toe. Ik blijf het eng vinden om mijn hand zomaar in het gat te steken, zonder te kunnen zien wat er op me ligt te wachten, al helemaal nu er geen harnas meer om mijn hand heen zit. 

Het slaat nergens op om bang te zijn, want sinds ze geen experimenten meer met me doen, ligt er nooit iets anders dan schone kleding en eten in het gat in de muur. Met mijn vingers tast ik in het rond, klaar om ze terug te trekken als ik iets onverwachts zou voelen, maar de bak is leeg, geen enge verassingen dus, maar ook geen ontbijt, water of kleding. Blijkbaar hoef ik vandaag niet naar een rechtszaak, want alleen op een dag dat ik voor buitenstaanders moet verschijnen, willen ze dat ik een broek aan doe.

Ik kruip terug naar mijn matje en trek mijn knieën op tot onder mijn kin, wat tegelijkertijd veilig, maar vreemd aanvoelt. Een paar maanden geleden had ik een tweede transformatie en met de vogelachtige klauwen die mijn voeten toen waren geworden kon ik mezelf niet meer als een balletje opvouwen. Nu kan het opeens weer.

Het is alsof mijn gedachten eindelijk een weg vrij hebben gemaak door de stroperige massa van mijn hersenen en het lijkt wel alsof ik nu pas besef dat ik er weer normaal uitzie. Sinds het moment dat ik ze kreeg had ik al een hekel aan de moordwapens die mijn handen en voeten waren geworden. En die hekel aan mijn klauwen werd alleen maar erger, iedere keer dat ik ze voor dat doel gebruikte. Ik haal mijn neus op en voel dat er tranen op mijn wangen prikken.

Het maakt me al lang niet meer uit dat ze me kunnen zien huilen door de wanden in mijn cel die zo glad als glas aanvoelen. Ik ben de schaamte toch al lang al voorbij. In deze gevangenis is er geen plaats voor eer en waardigheid. En ik verdien het, ik verdien alle vernederingen. Ik ben een wild beest dat ze al lang hadden afgemaakt als ik niet zo handig voor ze was geweest. Mijn 'gave' om anderen de waarheid te laten spreken komt ze vast goed van pas tijdens de hoorzittingen. Gelukkig maar, want ik wil niet dood. Ik hoop nog altijd op een wonder, op een derde transformatie of zo. Iets waardoor ik weer normaal en vrij kan zijn.

De hele dag heb ik continu het gevoel dat er iets gaat gebeuren. Maar na een tijdje kom ik er achter dat er niets veranderd, behalve de geur van de lucht. Inmiddels herken ik het als de chemische geur die ook hing in het kamertje van de oude vrouw met de sierraden. Als de geur minder sterk is kan ik normaal nadenken, dan kan ik in alle detail teruggaan in mijn herinneringen om de tijd te doden. Maar het grootste gedeelte van de tijd is de geur heel sterk. Dan is het alsof er bij iedere ademteug energie uit mijn lichaam stroomt en ook mijn hersenen trager worden. Een paar keer wordt de stank zelfs zo erg dat ik niets anders kan doen dan afwachten tot het voorbij is en gedachteloos en verlamd van lusteloosheid op de grond van mijn cel liggen.

Ik weet dat ze me bestuderen door de glazen wand. Dit is gewoon weer één van de experimenten en ze willen weten wat de lucht met me doet. Het is eng, experimenten zijn altijd eng, maar ik weet ook dat het niet helpt om te doen alsof ik niets merk van wat de de verandering in de lucht met mijn lichaam doen. Zoals altijd hebben ze me volledig in hun macht en ik haat mezelf dat ik me zo makkelijk laat besturen. Ik heb belooft dat ik zou meewerken en door die belofte zit ik eeuwig aan ze gebonden, want als je niet anders kan dan de waarheid verspreiden, kan je ook geen beloftes breken.