Επίγεια Κόλαση 1 και 2

Η ανάμνηση

Ο Ραφαήλ την ακολούθησε και έκλεισε την πόρτα. Πέταξε το μαύρο τζιν του στο πάτωμα και στάθηκε πίσω από την Ιθούριελ.

Δυσανασχέτησε κοιτάζοντας προς τα πάνω. «Δεν μπορούσε και εδώ η ντουζιέρα, να βρίσκεται λίγο πιο ψηλά;» παραπονέθηκε.

Η Ιθούριελ γέλασε, με ένα αχνό γέλιο που ίσα που ακούστηκε. Γύρισε να τον αντικρύσει συναντώντας την δυσαρεστημένη γκριμάτσα του.

«Η βρύση είναι ήδη ρυθμισμένη να αιωρείται ψηλότερα από το κανονικό. Το ότι είσαι ένα τέρας εσύ, δεν σημαίνει, πως πρέπει όλα, να είναι προσαρμοσμένα στο δικό σου τερατώδες μέγεθος» του είπε γελώντας.

«Τέρας;» ρώτησε ανασηκώνοντας τα φρύδια του, με προσποιητή απογοήτευση.

«Λίγο» έκανε αυτή πεταρίζοντας τα βλέφαρά της.

«Αλήθεια δεν τελείς πλέον χρέη ταχυδρόμου, τι έγινε;» τον ρώτησε θυμούμενη την πρώτη τους συνάντηση. Εκείνος στριφογύρισε τα μάτια του.

«Παραιτήθηκα. Σου είπα, πως όλες αυτές οι δουλειές, ήταν μόνο για να μου γεμίζουν τον ελεύθερο χρόνο μου, μιας και δεν μπορούσα να βρίσκομαι κοντά σου» απολογήθηκε, δίνοντας αφορμή στην Ιθούριελ να συνεχίσει την ανάκρισή της.

Η Ιθούριελ πήρε στα χέρια της το σαμπουάν απλώνοντας μια μικρή ποσότητα στο χέρι της. «Σκύψε» πρόσταξε.

Ο Ραφαήλ είχε τεντώσει τα χέρια του πάνω από το κεφάλι της στηριζόμενος στον τοίχο μπροστά του. Χαμήλωσε το κεφάλι του και τα δάχτυλά της βυθίστηκαν στα πλούσια καστανά μαλλιά του, δημιουργώντας άφθονο αφρό. Εκείνος έκλεισε τα μάτια του και παραδομένος στα χέρια της, απολάμβανε την επιδεξιότητα των δαχτύλων της.

«Όταν λες, δεν μπορούσες να βρίσκεσαι κοντά μου, τι ακριβώς εννοείς;» συνέχισε η Ιθούριελ ανασηκώνοντας το κεφάλι του, όπως κρατούσε το πηγούνι του με τα δύο δάχτυλά της. Το νερό κύλισε πάνω στα μαλλιά του σπρώχνοντας τον αφρό προς τα πίσω, αλλά και τα δάχτυλά της βοηθούσαν σε αυτό. Όπως αποδεσμεύονταν τα μαλλιά του από τον αφρό, απλώνονταν στο λαιμό του, έπειτα κάλυπταν τους ώμους του.

Η Ιθούριελ μαγευόταν από την εικόνα που έβλεπε να διαδραματίζεται μπροστά της. Τις σταγόνες που κυλούσαν πάνω στο πρόσωπό του. Τις πλούσιες βλεφαρίδες του και τα κλειστά βλέφαρά του. Τα χείλη του και τα έντονα ζυγωματικά του.

«Μπορεί να μη σου αρέσει η απάντηση που θα πάρεις» της είπε ανοίγοντας τα μάτια του, ώστε να την αντικρύσει, με μια ενοχή να επισκιάζει το βλέμμα του και το νερό να εξακολουθεί να κυλάει πάνω στο πρόσωπό του.