Η αγάπη δεν γνωρίζει από σύνορα #Wattys2016

Κεφάλαιο 12

Ναζλί

Ο ήλιος έχει δύσει και ο Γιώργος δεν έχει φανεί στο ραντεβού μας, ούτε και πρόκειται. Σκέφτομαι πως ίσως κάτι θα του έτυχε και δεν είχε τρόπο να με ειδοποιήσει να μην έρθω και εγώ. Ξεκινάω για το σπίτι των θείων μου, όταν στα μισά της διαδρομής βρίσκω την Ντεφνέ να βγαίνει από ένα μίνι μάρκετ κοντά στην παραλία και με κοιτάζει έκπληκτη, ύστερα κοιτάει πάνω από τον ώμο μου... ακολουθώ την ματιά της αλλά δεν βλέπω τίποτα, μάλλον θα αναρωτιέται που είναι ο Γιώργος και η εκείνη.

«Που πας εσύ καλέ, νόμιζα ότι θα αργούσες σήμερα...» κακός νόμιζε, τι θα μπορούσα να κάνω για να αργήσω;

«Γιατί να αργήσω;» ρωτάω πρώτα «Δεν ήρθε... μάλλον κάτι θα του έτυχε.» παραδέχομαι ύστερα και με κοιτάζει.

«Πάμε να δούμε οπότε τι του έτυχε...» λέει χαρωπή και σμίγω τα φρύδια μου.

«Να πάμε που;» την ρωτάω καχύποπτα.

«Στο ξενοδοχείο όπου μένει...» το πασιφανές για εκείνη παραδέχεται...

«Δεν είναι σωστό.» παραδέχομαι, αν και βαθιά μέσα μου το σκέφτομαι.

«Έλα τώρα που δεν είναι σωστό...» χαμογελάει και με τραβάει από τον καρπό.

Ω, Θεέ... Αυτό δεν είναι ξενοδοχείο, είναι παλάτι. Μόλις περνάς την είσοδο μια τεράστια πισίνα εμφανίζεται μπροστά μου με ξαπλώστρες και ομπρέλες τριγύρω με ένα bar σαν κιόσκι στην μέση της αριστερής πλευράς και κάποιους ανθρώπους είτε μέσα, είτε έξω. Το κτήριο ή μάλλον τα κτήρια γιατί είναι δύο είναι τριώροφα με τεράστιες μπαλκονόπορτες και από άκρη σε άκρη φωταγωγημένα. Μετά είναι το πράσινο, παντού υπάρχουν μεγάλης έκτασης κήποι τους οποίους παρατηρώ περιποιημένους.

«Πάμε μέσα όμως;» με ξυπνάει η Ντεφνέ.

«Ε... ναι...» λέω και την ακολουθώ.

Μπαίνοντας στο εσωτερικό του ξενοδοχείου συνειδητοποιώ ότι το εξωτερικό δεν ήταν τίποτα. Εδώ υπάρχει μεγαλύτερη χλιδή από εκείνη που αντίκρισα έξω... Μεγάλη πίνακες γνωστών ζωγράφων, καναπέδες επενδυμένη με ακριβά υφάσματα, όπως και οι κουρτίνες και άλλα τόσα που σου κόβουν την μιλιά.

Κατευθυνόμαστε στην ρεσεψιόν.

«Πως τον λένε;» με ρωτάει η Ντεφνέ.

«Γιώργο...» απαντάω.

«Αυτό το ξέρω Ναζλί, το επίθετο...» στριφογυρίζει τα μάτια της. Ουπς, αυτό δεν το είχα προβλέψει.