Love with Bloodstains 2

011 | switching locations

Stephanie Edwards

Ik zucht diep en blader door het boek. Er valt niks te vinden over wat er precies gebeurde met Jaylinn toen ze Theo probeerde te vermoorden. Ik weet veel over wat Jaylinn is, maar hiervan heb ik nog niets gehoord. Ondertussen luister ik naar wat Aymee vertelt.

"Dus ik kwam op voor Theo en ging de strijd aan tegen Jaylinn. Maar het was- ze was zo anders."

Ik frons mijn wenkbrauwen en kijk haar aan.

"Hoe bedoel je?"

"Het valt haast niet uit te leggen," zucht ze, "het was alsof iemand anders haar lichaam overnam op een gegeven moment. De wonden die ze me gaf genezen ook zo verschrikkelijk langzaam. Ze is echt geen gewone Lunaticus, hoor, dat weet ik zeker."

"Hey," zegt een meisje opeens die langs ons staat, "ik ben Lydia en ik weet precies waar jullie mee bezig zijn."

Ze neemt plaats bij ons aan tafel en kijkt de bieb, waar we nu inzitten, eens rond. Wat is zij van plan?

"Wat?" zegt Aymee.

"Bemoei jullie niet met Jaylinn. Ik ben haar vriendin en ik ga dit met mijn vrienden oplossen. Er is geen rede om haar te vermoorden."

"Die is er wel," zeg ik, "Aymee en ik doen dit al heel ons leven. Lunaticus' zijn te gevaarlijk en zullen alle supernaturals uitroeien. Jullie begrijpen het niet, maar een Lunaticus is niet te stoppen."

"Dat is ze wel!" roept Lydia, "En dat weten jullie dondersgoed."

Ik slik en kijk Aymee aan, die mij ook aankijkt met een betrapte blik.

"Luister, sommige Lunaticus' zijn inderdaad te genezen maar anderen niet. Jaylinn's bacterie groeit veel te snel voor een normale Lunaticus. Daarnaast heeft ze nog allemaal andere verschijnselen die niet bij een normale Lunaticus horen," legt Aymee uit.

"Ze is te genezen. We hebben Emma die ons gaat helpen en nog veel meer mensen. Zie dit als een waarschuwing, we zijn met veel meer en jullie maar met twee dus probeer Jaylinn niet nog een keer te vermoorden anders gaan jullie eraan."

Jaylinn Seldon

Met een hap naar adem word ik wakker, midden in het bos met mijn handen vol bloed voor de tweede keer. Deze keer schrik ik er niet van. Waarschijnlijk ga ik het nog wel vaker meemaken. Wat is er allemaal gebeurd? Ik kan alles vaag herinneren; ik heb geprobeerd Theo te vermoorden en mijn ouders zijn overleden. Wacht, mijn ouders zijn overleden! Ik sta op en ren terug naar huis. Mensen die ik onderweg tegenkom staren me raar aan, maar merken niet op dat mijn handen helemaal onder het bloed zitten. Ik trap de deur open en ren als eerst naar de keukentafel, waar mijn vader dood voor lag.

"Liefje, waar kom je vandaan? Waarom zitten je handen onder het bloed?" vraagt mijn moeder in paniek.

Ik kan het haast niet geloven. Mijn ouders zitten rustig aan tafel een krant te lezen. Hoe kan dit? Het was vast een droom. Dat kan betekenen dat dat van Theo ook een droom was.

"E-er is niks," zeg ik waarna ik naar boven ren.

Daar pak ik mijn mobiel en bel Theo. Nadat hij een paar keer is overgegaan neemt er iemand op.

"Hallo?"

"Theo?" vraag ik.

"Jaylinn?"

"Ja, gaat alles goed?"

"Jaylinn, je moet naar school komen. Ik weet wat je hebt gedaan maar dat maakt even niets uit. Ik wacht op je bij de jongenskleedkamer."

Voordat ik iets kan zeggen heeft hij al opgehangen. Het is een hele opluchting dat er waarschijnlijk niks met hem is gebeurd. Hoe laat is het eigenlijk? Ik kijk naar de klok en zie dat het al half twaalf is.