also elves need love || NL • Legolas

012•Crebain uit Donkerland

Na een paar zware dagen door het bos was eindelijk het einde inzicht.
De hoge bomen lieten meer licht door en stonden minder dicht op elkaar.

De Hobbits waren moe en hadden honger, het was voor hun kleine beentjes veel moeilijker om de lange benen van elf en mens bij te houden.
Maar ze zetten dapper door, iets wat je niet van iedereen kan zeggen.

Gimli liep na dag één al te mopperen op mannelijke elfen met lang blond haar, ook had hij al een vijf keer een pauze ingelast "om zijn korte benen te laten rusten".

De Hobbits hadden nu ook door dat we bijna uit het bos waren, ze gingen een stuk vlotter lopen en Gimli begon spontaan met fluiten.

De hele weg had ik samen met Aragorn gelopen maar ik voelde twee ogen in mijn rug prikken.
Maar steeds als ik onopvallend omkeek waren Legolas en Boromir druk in gesprek.

'Nee hé!'.

Pippin bleef plots stilstaan en keek met een teleurgestelde blik voor zich uit.

'Ik dacht dat we aan een beter stuk zouden beginnen, deze vlakte is nog troostelozer dan mijn oma haar bosbessentaart'.

'Ik weet niet hoe jou oma haar bosbessentaart smaakt, maar ik ben het met je eens dat dit geen fijn vooruitzicht is' zeg ik tegen de Hobbit terwijl ik mijn hand op zijn schouder leg, 'helaas is er geen andere weg'.

'Wij moeten veertig dagen ten westen van de nevelberg blijven, met een beetje geluk ligt de kloof van Rohan nog voor ons open' zegt Gandalf in het algemeen nadat hij een tijdje over de vlakte gekeken heeft.

'Laten wij dan snel gaan lopen, hoe eerder we beginnen hoe sneller we hier voorbij zijn'.

'Als iemand wat aan mij zou vragen, wat ik niet denk dat zou gebeuren' zegt Gimli hardop. 'Dan zouden wij een omweg kunnen nemen, wij zouden door de mijnen van Moria kunnen gaan Gandalf' zegt Gimli vrolijk.

De Hobbits kreunen bij het woord omweg.

Gandalf schud zijn hoofd, 'ik zou nooit door Moria gaan Gimli, alleen als ik geen andere keus zou hebben'.

De dwerg bromt iets onverstaanbaars.

'Kom op laten wij gaan, als wij voor de zonsondergang nog onze rustplek willen bereiken'.
- - -

'Hier laat mij je helpen'

Ik hurk naast Sam neer, hij is al.een kwartier bezig met het vuur aan te krijgen.

Ik maak mijn vinger nat en steek hem daarna in de lucht.

Sam kijkt mij aan alsof ik niet helemaal lekker ben.

Ik glimlach 'zo kunnen we bepalen van welke kant de wind komt, in dit geval komt hij uit het noorden. Als jij nu tegen over mij gaat zitten kan de wind het vuur niet gelijk weer uitblazen'.

Sam verschuift een paar meter, en gaat dan weer aan de slag.
Er komen nu kleine vonkjes van de vuursteen af maar verder gebeurt er niet veel.

'Als je nou je handen iets dichter bij het drooghout houd, kunnen de vonken het hout gelijk aan steken.
Hoe jij het nu doet moet je geluk hebben als je een grote vonk heb, anders kan je drie jaar doorgaan en je hebt nog geen vuur'.

De Hobbit volgt mijn tips op en binnen no time brand er een groet vuur.

'Zo doe je dat'.

De Hobbit kijkt mij glimlachend aan en houd dan twee worstjes in het vuur.

'Waar heb je dat geleerd?'.

Een zachte stem komt van achteren, Legolas kijkt mij nieuwsgierig aan.

'Ik denk dat ik het mezelf aangeleerd heb. Als je meer dan dertig jaar alleen in de natuur leeft is het van levensbelang om een goed vuur te maken'.

Legolas kijkt mij bewonderend aan, 'ik ken niet veel elfen die zo'n vuur maken. Zelfs voor bos elfen is het soms moeilijk'.

Ik kijk glimlachend naar mijn voeten, 'dankjewel'.

'Auw!' Er valt een zwaard kletterend op de grond 'dat was mijn hand!'.

'Sorry! Dat was niet de be-'.

'Pak hem!' Roept Pippin.

De twee Hobbits rennen ieder naar een been van Boromir en trekken de man op de grond.

'Voor de Gouw!'

Merry en Pippin beginnen Boromir te kietelen, de man probeert verwoed overeind te komen maar de twee kleine mannetjes zijn sterker.
Boromir zijn bulderende lach vult de vlakte.

Ik grinnik en ga dan naast Aragorn zitten, hij kijkt lachend naar het "gevecht" en neemt ondertussen kleine trekjes van zijn pijp.

Ondertussen springt Legolas onrustig over de stenen terwijl hij strak naar de lucht kijkt.

'Onze blonde elf maakt zich zorgen om een stomme regen wolk' bromt Gimli.

'Ooh straks word mijn haar nat!' Zegt de dwerg met een hoge stem.

'Dat is geen gewone wolk..' mompel ik.

Merry en Pippin hebben Boromir ondertussen vrijgelaten.

'Een wolk beweegt zich nooit zo snel in de richting van de wind als je het mij vraagt'.

'Crebain uit Donkerland!' Roept de elf als de wolk dichterbij gekomen is.

'Verstop je!'.

Aragorn pakt Frodo bij zijn kraag en trekt hem samen met Sam achter een steen.

Boromir neemt Merry en Pippin onder zijn armen en springt in een struik.

Ik ren naar het vuur en doof het snel met wat water, daarna verstop ik mij achter een grote steen.

Waar is het, waar is de ring.

Ik klem mijn om mijn oren, het voelt alsof ik de vogels in mijn hoofd hoor.

Waar is ze, de draagster van de andere ring.

De ring om mijn vinger begint te branden, vlug schuif ik hem van mijn vinger. Gelijk voel ik verlichting.

Daar is ze! Daar is ze!.

De vogels vliegen nu rondjes boven mijn hoofd, dan denk ik aan wat mijn moeder tegen mij zei: doe nooit maar dan ook nooit de ring af.

Met veel moeite schuif ik de ring weer om mijn vinger.

Waar is ze? We zijn haar kwijt!

De vogels maken nog een rondje maar vliegen dan weg.

Opgelucht haal ik adem.

'Tara wat had dit te betekenen?'.