herşey güzel olacak

ukala

"Kader orada mısın?"
Diyen Cenkere
"Evet buradayım ama Kader uyuyor" dedim. Onaylayıp kapatmasını umuyordum
"Açıkcası aramak konusun da emin değildim sonuçta kağıdı yanında ki kız yazınca onun numarasıdır diye düşünüyordum"
deyince
"Evet onun numarası, uyanınca aradığını söylerim "
diye atıldım tek istediğim telefonu kapatmaktı!
"Dur biraz! Bu numara o küçük kızın mı? Peki sen kimsin?"
diye sordu. Ağzımı biraz kapalı tutabilsem bunlar olmayacaktı! Cevap vermedim kendimi açıklamak, hatırlamasını sağlamak istemiyordum.
"Kağıdı veren kız, bu sensin değil mi?"
diye homurdandı karşıdan. Kısacık Tamere baktığım da gözleri yine laciverte dönmeye başlamış, konuşmadan birşeyler anlamak için kaşlarını çatmıstı. En son pes ederek
"Evet ben o, kadere söylerim uyanınca seni arar"
Diye tersledim, ne mallar var ya!
"Bak kızım sana onunla ilgilenmediğimi söyledim! Senin numaranı ver yada uyuyan güzele beni söyleyip uğraştırma!"

Diye bağırınca her yer kırmızıya dönmeye başlamıştı!"nah" dememek için dilimi ısırıp
"Söylemem olur biter, hadi eyvallah!" deyip telefonu bi milyonuncu kez kapatamayacakken
"Bari bu sefer adını söyle"
diye çaresizce isyan etti. Oyy götüm!
"Seni ilgilendirmez bir daha arama bende kadere aradığını söylemeyeceğim!"
diye tersledim. Telefondan birisi ile atıştığımı fark ettiğim de buna bir son vermeye karar verdim, sıkılmıstım.
"Sen bilirsin ama bu böyle bitmez, görec..."
Diye vivivi yapmaya başlayınca beni tehdit etmesi sinirlerimi attırınca
"Oldu görüşmeyiz"
Diye sözünü kesip telefonu suratına kapattım. Çok çook sinirliydim,
"Adının hacmi kadar konuş geri zekalı!" diye telefona bağırdım. Aslında ismi ile bir derdim yoktu, sorun bizzat kişiliğindeydi. Başımı biraz kaldırıp kaç adet seyircimiz olduğuna baktım, 6 yaşlarında bir çocuk dısında herkes uyuyordu. İçim azıcık rahatlarken varlığı bile şuan işkence oluşturan Tamere döndüm. Hakkımda yanlış düşünmeden önce konuşacakken elini kaldırıp susturdu
"Dur tahmin edeyim"
deyip yüzümü inceledi.
"Çocuk salak, ama arkadaşın numarasını verdi"
deyi sustu.
Sadece onaylarken
"Kuzenim" diye ekledim.
"Benziyorsunuz"
deyip gülümsedi ve devam etti sadece dinledim.
"Bu da senin numaran zannediyordu?"
"Aynen ben olmadığımı öğrenince de delirdi!"
Rahatlayıp ğülümsemeye başladım, sanırım açıklamama gerek kalmamıştı. Bir anda ciddileşerek
"Neden senin numaran olduğunu zannetti?"
deyince arkama yaslanıp
"Çünkü ahmak kuzenim numarasını kağıda yazıp bana verdi, çocuk da ben verince öyle zannetti bende izin verdim" deyip omuz silktim.
"Adını bile bilmediğinden doğruyu söylüyor olabilirsin"
deyince inanamamıştım. Kimdi bu adam, hangi hakla beni yalan söylemekle suçlaya biliyordu?
"İster inan ister inanma!"
Diye tersleyince hafif gülümsedi, sanırım barış ilan etmiştik. Konuşmalarımız bu konudan uzaklaştıkça rahatlamam büyümüştü. Konuşurken az kelime sarf edip gülümsemeyince ne kadar suratsız olduğunu anlayıp onu değerli gülücüklerimden mahrum bırakıp onun gibi az cümle kurup gülümsemeden çok şey anlattım. Suratsız!
"Uyanınca kuzenine haber verecek misin?"
Deyince
"Hı?"
Diyerek ona döndüm, bir süredir konuşmadığımız için dalmıştım, düz bir şekilde
"O çocuğun aradığı söylemelisin"
dedi. Ah ne kadar harika oysa ben arama kaydını silip olanları unutmak istiyordum.
"Emin misin?"
derken gözlerim kapalıydı.
"Ben olsam söylerdim çünkü siz kızlar erkek yüzünden kavga etmeye bayılıyorsunuz"
Deyince telaşla gözlerimi açıp Tamere döndüm, lanet şey haklıydı! Kaderle birbirimize bu konuda söz vermiş olsak da bir defa başımıza gelmişti ve ben bin pişman sürünmüştüm! Boğazım kurudu korkudan, konuşamadım sadece başımla onaylayabildim. Tamerin bakışları değişti ama bir şey söylemedi sanırım tahmin de bulunuyordu ama içinden. Bunun için onu öpebilirdim! Saçmaladığımı fark edince ortamı yumuşatmak adına dudağıma hafif bi tebessüm koyup arkama yaslandım. Düşünüyorum daa.. Tamerin gözleri sadece koyu mavi olmuştu, bu çocuk ciddi anlamda tuhaftı. Sinirli olduğun da gözlerinin lacivert olduğuna emindim oysa ki... Derin nefes alıp sessizliğimizi dinlerken huzurluydum, kuzenim yanımdaydı, çok zor da olsa hayatımın düzene girmesini sağlayacaktım. Bu düşünceler beraberinde uykumu da getirmeye başlamıştı ama gözümü açmayı geçtim sola düşen başımı bile kaldıramıyordum. Olduğum yerin rahatlıği son kez derin nefes aldığım da burnuma gelen hoş kokunun ne olduğunu tahmin etmek için geç kalmıştım...