The Last Wish

One

Life isn't always fair.

When everything is just okay, that's when trouble will enter.

When you feel happy that is when sadness will interrupt.

When you feel high that is when people will drag you down.

And there's nothing that you can do about it. Nothing.

Kalalabas ko lang ng clinic ng aking personal doctor na si Mrs. Vergara. She is one of my father's closest friend. She is my ninang. I treat her as my second mother. And she knows everything.

She knows every little thing.

I can't stand straight. Nakasandal lang ako sa pintuan. Hindi ko alam kung saan ako magsisimula.

Sa paghakbang ba ng aking mga paa o sa pagtanggap ng katotohanan. Ewan. I don't know. I really don't know.

I feel weak.

I feel helpless.

I feel miserable.

I can feel the pain.

I can feel that one of these days, my life will end. Soon.

Bakit naman kc ang unfair nang buhay? Ng mundo? Ng mga tao? Tsk.

Kung kailan masaya na ako. Kung kailan okay na lahat. Akala ko magtutuloy tuloy na ang mga magagandang bagay na nangyayari sa akin.

Yun pala... Hanggang akala ko nga lang talaga.

Kung nakakamatay lang ang maling akala, sa malamang na nakahandusay na ako, right here, right now.

Wala akong natatandaan na may nagawa ako na masama. O kaya ay may nasaktan. Wala ni isa.

Kaya anong kasalanan ko sa diyos para gawin sa akin to. Para bigyan ako ng isang sakit na walang lunas. Ano ang kasalanan ko para pahirapan ako ng ganito? Kung may makakapagsabi sa akin ngayon, tatanggapin ko na ang kapalaran ko.

I was diagnosed of having a heart failure. Tsk. At hindi ko yun kayang tanggapin. Sino ba naman ang matinong tao na magiging masaya kapag nalaman na mamamatay na siya? Wala naman diba?

Lahat tayo gustong mabuhay. Lahat gustong ma-enjoy ang bawat araw at gabi sa mundo. Lahat marami pang gustong gawin at makamit sa buhay. Lahat gustong maabot ang kani-kanilang pangarap.

At kaya natin yun gawin kung mahaba ang panahon na ilalagi natin sa mundo.

Pero... paano naman ako? Paano ko ma-eenjoy ang buhay kung malapit na akong mamatay.

Paano ko ma-eenjoy ang bawat araw at gabi sa mundo kung bawat araw at gabi ko ay bilang na.

At paano ko makakamit ang mga pangarap ko kung limited nalang ang oras na ilalagi ko sa mundo.

Yeah right! Alam ko na ang cliche ng storya ng buhay ko. Pero ano ba ang magagawa ko? Wala naman diba? This is what God gave to me. Hindi ako pwede mag-complain. Hindi ako pwedeng mag-inarte. At hindi ako pwede makipag exchange nalang ng buhay ng basta-basta (kung pwede lang).

Napaka Ironic naman kc ng buhay. Ang unfair. Bakit ganito? Bakit?

"Lory!" Lakad-takbo si mommy habang papalapit sa akin

"Kamusta? Ano ang sabi ng ninang mo?" Tsk... Nothing, sinabi lang naman nya na may sakit ako sa puso, na malala na ang kalagayan ko at bilang na ang mga nalalabi kong araw sa mundo. Yan! Yan ang gustong-gusto kong sabihin kay mommy but, I don't have enough will.

"Pinapatawag ka nya mommy. Pasok ka daw sa loob may importante daw siyang sasabihin sayo." Yan nalang ang sinabi ko. Ayoko mag-explain kay mommy kasi di ko alam kung saan ako magsisimula. I don't know the right words to say para hindi sya masaktan.

Ayoko na sa akin mismo maggaling.

Ayoko na makita si mommy na kinakaawaan ako dahil lang may sakit ako at malapit ng mamatay.

"Oh sige nak. Sama ka narin sa loob? Tara na?" tapos ay nginitian niya ako. A real smile. Tsk. Feeling ko masaya pa sya na malaman na mamamatay na ako. Yet, I can sense that half of her smile is fake. I know it, kilalang-kilala ko na si mommy. Alam ko na mahal nya ako at ganon din ako sa kanya, sa kanila ni daddy.

She is trying to pretend. She is pretending to be happy, to be strong.... for me... for my sake.

"No mommy. I'll stay here. Hintayin ko nalang kayo dito" I didn't smile nor post any emotion on my face when I'm saying those words. She just tapped my shoulder then open the door behind me. I nod as a response. Ayoko sirain yung ngiti ni mommy, baka kasi maging ito na ang huling araw ko sa makasalanang mundong to. I know that my condition is traitor. Pwedeng mamaya o ngayon na mismo ako atakihin, tomorrow or the next day. And I don't want that to happen. Not now.

Not until I reach my goal.

My happiness.

My wishes.

And at that very moment, I already know my first wish....

"I wish that my mom will keep that smile forever" I uttered pakapasok ni mommy sa clinic.

--------

A/N: Lory is in the media. Kindly look at her :)