Red Notebook [ONE SHOT]

May hinahangaan ako mula sa malayo. Matagal ko na siyang gusto, pero walang lakas ng loob na sabihin sa kanya. Hindi ko kaya ang ginagawa ng ibang babae na magtapat sa gusto nila. Takot na akong mareject ulit ng taong gusto ko.

Dati, nung first year pa lang ako sa dati kong school, sinubukan kong magtapat. Nagawa ko naman, ang kaso nga lang nasaktan ako. Alam niyo ba kung gaano kasakit 'pag sinabihan ka ng taong crush mo na 'Ang panget mo. At hinding-hindi ako papatol sa isang tulad mo.' ? Masakit, sobrang sakit pero nuon yon. Ever since then, I tried to grow my bangs long para hindi makita at mapansin ng iba ang mukha ko. Tumagos kasi sakin yung sinabi niyang panget ako. Simula non, nawalan na ako ng self-confidence. Palagi din akong nabubully doon dahil may nakarinig nung mga nangyari sa confession ko at ipinagkalat ito. My parents decided to send me to another school. And here I am, graduating highschool student na.

Sa school ko dito, masaya kahit mag-isa lang ako. Nung unang dating ko kasi dito, binubully din ako dahil sa bangs at weird daw ako pero nung dumaan na ang panahon, nawala na din lang. Nasanay na siguro silang ganito ako. Mag-isa lang ako palagi, walang kaibigan. May pinsan ako, at siya lang ang nakakausap ko dito, ang kaso nga lang iba kami ng taon, junior pa siya ako naman senior na. Walang nagtatangkang kumaibigan sakin kasi natatakot daw na mabully sila. Iniintindi ko na lang.

Pero isang pagkakataon, noong bago pa ako dito, nabully ako ng ilang babae. Gusto nilang putulin yung buhok ko lalo na ang bangs ko kasi nakakainis daw tingnan. Nanlaban ako pero anong magagawa ng isa laban sa lima? Malapit ng putulin nila yung buhok ko ng may pumigil sa mga ito. Isang lalaki. Mabuti na lang dumating siya at tinulungan ako kung di baka na boy's cut na ang style nung buhok ko. Since then, hinahangaan ko na siya. Pero ayokong umasa na gusto niya din ang isang tulad ko. Tinulungan niya lang ako for no special reason at all. Napakalayo pa ng agwat namin sa school. Isa siyang sikat at heartthrob sa school, mayaman, matalino, magaling sa sports lalo na sa soccer, kinikilala at tinitilian ng marami. Samantalang ako, weird, iniiwasan ng marami, nerd, walang kaibigan at nasa sulok lang, malayong-malayo sa kanya, a total opposite of he's.

Ayos na saking makita siyang tumatawa araw-araw, gaya ngayon. Naglalaro sila ng soccer sa may field. At ako, heto at nakamasid sa kanya habang nagsusulat sa red notebook ko. Mga damdaming idinadaan at itinatago sa pagsusulat, lahat nasa loob ng red notebook ko. Malapit ng magtapos ang school year at gagraduate na kami, hanggang dito na nga lang talaga ako, nagkakasya sa patingin-tingin lang.

*sigh* Kailangan ko ng makaalis dito. Malapit na ang uwian, maaga pa naman akong dadaanan ni Kuya. Nagsimula na akong ligpitin ang mga gamit ko. Ini-arrange ko pa ang mga folders at notebooks ko. Nakaupo kasi ako sa ground medyo kalayuan ng konti sa field. Nasa baba kasi ang field at elevated ang ground na inuupuan ko. Habang nag-aarrange ng gamit, nagulat na lang ako ng may maramdaman ako sa gilid. Muntikan pa nga akong mapasigaw sa gulat, buti na lang napigilan ko. Napatingin ako sa gilid at nakita ang isang bola ng soccer. -__- Paano ito napunta dito?

May narinig akong parang naghihiyawan ang mga players kaya napatingin ako pabalik sa field at nakita ko nalang na tumatakbo papunta sa area ko si Alexander Mariano, ang ace player ng soccer team... ang crush ko. Binilisan ko ang pagliligpit para makaalis dito. But, I was too late. He's in front of me, standing, sweating, and catching his breath. *gulp* Kinabahan ako bigla.

"H-Hi!" sabi nito na hinihingal pa ng konti.

"H-Hello!" nauutal ako! >__<

Ngumiti ito. Nakakatunaw. Maayos na din ang paghinga nito. "Yung bola." napatingin ako sa bola na nasa tabi ko. "Hindi ka naman natamaan right?"

Umiling ako, "H-Hindi naman." hinawakan ko ang bola at itinaas para iabot sa kanya. Lord, buti hindi ako nanginginig!

"^__^ Salamat." kinuha nito ang bola at nahawakan nito ang kamay ko.