Δεν κατάλαβα πότε φτάσαμε. Κοιμόμουν σχεδόν σε όλη την διαδρομή με το αεροπλάνο και τώρα είμαι μέσα σε ένα αμάξι ενός φίλου της μαμάς μου, αφού προσφέρθηκε να μας πάει σπίτι. Νομίζω είναι κάτι περισσότερο από φίλος, αλλά δεν θέλω ούτε καν να το σκέφτομαι. Δεν μπορώ να φανταστώ την μαμά μου με άλλον, εκτός από τον μπαμπά μου.
"Φτάσαμε!" τσιρίζει ενθουσιασμένα η μαμά μου διακόπτοντας με από τις σκέψεις μου. Βλέπω το δάχτυλο της να δείχνει ένα μεγάλο διώροφο σπίτι. Φαίνεται παλιό, αλλά παρόλα αυτά είναι μοντέρνο. Έχει μια μικρή αυλή με πολλά λουλούδια κάθε είδους. Κάτι μου λέει ότι θα περνάω πολλές ώρες σε αυτήν την αυλή.
"Σ' αρέσει Λία;" με ρωτάει με ένα μεγάλο χαμόγελο να στολίζει το πρόσωπο της.
"Καλό είναι" της ανταποδίδω το χαμόγελο. Όταν βγαίνει από το αμάξι, στριφογυρίζω τα μάτια μου και πάω να ανοίξω την πόρτα.
"Μην την στεναχωρείς, σε αγαπάει και θέλει το καλύτερο για σένα" λέει με ήρεμη φωνή αυτός ο...Κρίστιαν; Όπως τον λένε τέλος πάντων.
"Και ποιος είσαι εσύ για να μου πεις τι να κάνω;" μουρμουρίζω ενοχλημένη και βγαίνω από το αμάξι πριν προλάβει να απαντήσει. Το ξέρω ότι η μαμά μου με αγαπάει και θέλει το καλύτερο για μένα, δεν χρειαζόμουν εκείνον για να το καταλάβω.
Μπαίνω στην μπροστινή αυλή του σπιτιού και περπατώ στο πέτρινο δρομάκι που οδηγεί στην πόρτα. Η μαμά μου κάθεται εκεί στηριζόμενη στο κεφαλάρι της πόρτας, θαυμάζοντας το εσωτερικό του σπιτιού. Όταν πηγαίνω δίπλα της κοιτάζω τους τεράστιους χώρους του σπιτιού. Αυτό το σπίτι είναι διπλάσιο από αυτό που είχαμε και ανακαινισμένο από ότι φαίνεται. Είναι σίγουρα ένα ακριβό σπίτι.
"Είναι τόσο υπέροχο" θαυμάζει τον χώρο γύρω της. "Είναι το σπίτι των ονείρων μου". Όντως, θα μπορούσε να είναι το σπίτι των ονείρων κάθε ανθρώπου.
"Λία, δεν δείχνεις χαρούμενη" είπε πλησιάζοντας με και ακούμπησε το χέρι της πάνω στο μάγουλο μου. "Ξέρω ότι όλο αυτό είναι ξαφνικό. Αλλά θα το συνηθίσουμε μαζί. Όσο δύσκολο είναι για σένα, τόσο είναι και για μένα". Όλα θα ήταν πιο εύκολα αν δεν είχες αποφασίσει να φύγουμε.
"Είμαι καλά" απομακρύνθηκα από κοντά της και προσπάθησα να διώξω τον μεγάλο κόμπο που είχε δημιουργηθεί στον λαιμό μου.
"Πρέπει να δεις και τον δεύτερο όροφο. Θα σε αφήσω να διαλέξεις οποίο δωμάτιο θέλεις" μου τσίμπησε ελαφρά το μάγουλο και περπάτησε όλο χαρά μέχρι το σαλόνι, ξαπλώνοντας στον γκρι καναπέ και άφησε έναν αναστεναγμό ανακούφισης.
Ανέβηκα τις σκάλες με γοργά βήματα, κοιτώντας τους στολισμένους με πίνακες τοίχους. Άνοιξα πρώτη πόρτα που συνάντησα και μπροστά μου απλώθηκε ένα μεγάλο δωμάτιο με ένα υπέρδιπλο κρεβάτι. Εντάξει, σίγουρα ονειρευόμουν. Όλα αυτά είναι πολύ υπέροχα, για να είναι αληθινά.
Σχεδόν έτρεξα μέχρι το κρεβάτι και έπεσα πάνω του, ακουμπώντας το μαλακό πάπλωμα με τα χέρια μου. Δεν άργησε να με πάρει ο ύπνος, ξεχνώντας έστω και λίγο όλα αυτά που με απασχολούσαν.
