เสียงเพลงแจ๊สดังคลอในบรรยากาศ แสงเทียนสีเหลืองวูบไหวตามแรงลมจากฮีทเตอร์ ความสุขลอยอวล เสียงพูดคุย เสียงหัวเราะ นับเป็นช่วงเวลาดีๆที่ไม่ได้พบเจอเสียนาน
เพราะไม่มีพายุ อากาศวันนี้จึงไม่เย็นจนเกินไป
สองมือล้วงซุกอยู่ในกระเป๋าแจ็คเก็ตระหว่างที่ดวงตาจดจ้องอยู่แต่ประตูหน้าของร้านอาหารอิตาเลี่ยนสไตล์ครอบครัว บนโต๊ะยังคงว่างเปล่า
ซงยุนฮยองกำลังเฝ้ารอ ทั้งอาหารที่สั่งไปและคนที่จะมา
อีกฝ่ายไม่ได้ช้า เขาต่างหากที่รีบเกินไป
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้น ครั้งแล้ว ครั้งเล่า ริมฝีปากแดงคว่ำลงหลังจากเลยเวลานัดไปห้านาทีและเขายังคงอยู่คนเดียว
กระทั่งนาทีที่หก เสียงกระดิ่งดังขึ้นอีกครั้ง
ยุนฮยองแย้มยิ้ม ยกมือโบกเบาๆในอากาศ อาการไม่พอใจเมื่อครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง
คู่นัดของเขาเป็นผู้ชายเอเชียตัวสูง ผิวเข้มตัดกับเส้นผมสีเหลืองข้าวโพดอ่อนสั้นเกรียนทั้งหัว สวมเสื้อยืดธรรมดากับบลูยีนส์ทับด้วยฮู้ดดี้แบบซิปหน้า แต่เชื่อเถอะว่าแค่นั้นก็ดูดีจนยากจะละสายตา
คู่นัดของเขาชื่อซงมินโฮ
เป็นความบังเอิญที่ได้ใช้นามสกุลเดียวกัน แม้ในความเป็นจริงจะไม่ได้มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดแต่อย่างใด
มินโฮก้าวเข้ามา นั่งลงฝั่งตรงข้าม รอยยิ้มอบอุ่นยังคงเป็นสิ่งแรกที่มอบให้กันอย่างที่เป็นมาเสมอ
