RARE

Chapter 2

Buong buhay ko wala akong ginawa kundi ang tumakbo at magtago.

Una, Tumakbo sa mga taong naghahabol saakin.

Pangalawa, Magtago sa mga taong naghahanap saakin.

An 18 year old girl should be outside, watching movies, smoking, drinking, rebelling, having sex, kissing someone, fighting insecure people. But no, I'm not an ordinary person that's why I keep on hiding and running away.

O diba para akong gago. That was? When? 2016? 2017? God. It's 2040. Sa tingin ko ba magiging katulad ulit noon ang buhay ko? Nah. I doubt.

Mabilis akong nagtago sa isang pader nang abandonadong bahay at pinigilan ang sarili na humingal dahil mariring ito nang mga humahabol saakin.

"Puta! Natakasan nanaman tayo!" Sambit nang lalaking nakabonet. Napairap ako

Yeah, losers! Sambit ko sa aking utak at nagdadasal na sana hindi nila ako matagpuan.

Dahil ayokong humantong ito sa isang madugong labanan. I don't want to run pero ito lang ang solusyon na mayroon ako pagkatapos ng nangyari.

Nakarinig ako nang mga paang papaalis at naghintay muna ako nang isang minuto bago lumingon sakanilang kinaroroonan at napahinga nang maluwag nang makitang wala na ang mga naghahabol saakin.

Napasandal ako sa pader at napaisip kung saan ako matutulog ngayong gabi. I don't want to stay in a place na alam kong magiging katapusan nang buhay ko.

This world is a messy place, Rave. You have to be smart to survive in this kind of world. I remembered what my mom said to me.

She's right. I have to be smart, I have to be Vigilant. I shouldn't be leaning on a wall and hiding like a coward.

Well, you're a coward. A part of me said. And I sighed, yes I might be a coward but I'm still brave.

What? Whatever. What I need right now is a place to sleep. Kapag hindi ako nakatulog ay ako rin ang mahihirapan. I saw a tree na mahalaman at hindi na ako nagdalawang isip na akyatin ito. Mabuti nalang at hindi ito malanggam katulad nang ibang punong natuluyan ko.

Napatingin ako sa langit na mabituin. It's pretty, bakit nagkakaruon pa ang mundong ito nang magagandang bagay? E ang mga nakatira naman rito ay hindi rin ito naaalagaan at sinisira lamang.

Napatingin ako sa orasan ko at nakita na mag aalas onse na. Hayup yan oh, inabot ako ng 1 oras sa pagtakbo sa mga iyon.

If you can run, run. Rave! Hindi porkit tumatakbo ka ay duwag ka. You're just lessening the damage na haharapin mo. My mom said that when she's training me.

Mom. I miss you so much.

With the last thought I close my eyes and trying to get ready for tomorrow.

*

Nagising ako ng may tumamang sinag ng araw sa mukha ko.

Fuck!

Umaga na pala. Masyado akong naging kumportable sa punong ito. I just want to sleep all day. Pero I think that doesn't work for me.

Mabilis kong tinanggal ang sarili sa pagkakatali at maingat munang pinagmasdan ang kapaligiran bago ako bumaba ng puno.

Pinagpagan ko ang akong sarili upang matanggal ang mga duming dumikit sakin sa puno.

Naglakad ako at kinuha ang bagpack ko binuksan ko ito at kinuha ang wig na nagmumukhang totoong buhok at ito'y aking isinuot.

My mom made this for me. I have to blend in hindi pwede habang buhay akong nagtatago at tumatakbo.

Kaya lang naman ako nahabol dahil ang gaga ko. Tinanggal ko ang wig na'to dahil sa aayusin ko ang aking buhok.