Déjà Vu

Deel 25

Die avond lag ik al vroeg in bed. Ik was doodmoe en ik had even helemaal geen zin om bij mijn ouders te zitten. Het gesprek van vanmiddag had mijn ogen geopend. Ik was echt zwanger. Ik moest echt een keuze gaan maken, een keuze waarmee ik het leven van mijn kindje kon bepalen. Diep vanbinnen wist ik bijna zeker dat ik echt niet voor adoptie kon gaan, maar ik wist dat ik erover na moest denken. Misschien was adoptie wel beter voor het kindje... Die gedachte vond ik verschrikkelijk. Het was mijn kindje en het hoorde bij mij voor mijn gevoel.

Ineens ging de deur van mijn slaapkamer open. Ik keek op en zag mijn moeder binnen komen. Ze kwam bij me op bed zitten en ik vroeg wat ze kwam doen. 'Ik wilde even kijken hoe het met je gaat en of je nog heb nagedacht over wat papa en ik vanmiddag zeiden.' antwoordde mijn moeder. Ik zuchtte. 'Ik denk er de hele tijd over na. Ik kan het kindje gewoon echt niet laten adopteren mam...' Ik voelde dat er tranen over mijn wangen gleden. 'Liefje...' zuchtte mijn moeder, maar ik was zeker van mijn keus. 'Echt mam... Ik hou nu al veel te veel van het kindje...' snikte ik. Mijn moeder sloeg haar armen om me heen en ik werd langzaam maar zeker iets rustiger. 'Slaap er eerst nog maar even een nachtje over. Je hoeft nu niet meteen te beslissen. Morgen heb je een echo en dan kun je waarschijnlijk makkelijker beslissen. ' Zei mijn moeder. Ik knikte en mijn moeder gaf me een kus. Eerst slapen... Morgen zien we wel verder.

De volgende ochtend was ik al heel vroeg wakker. Ik was echt heel zenuwachtig voor de eerste echo. Dit was iets waar ik me nooit op had voorbereid. Ik moest op 11 uur in het ziekenhuis zijn. Ik durfde echt niet alleen te gaan, dus gingen mijn ouders met me mee. Dat vond ik lief van ze, en ik hoopte dat mijn ouders ook gingen inzien dat ik echt geen adoptie wilde. Toen we in de auto zaten onderweg naar het ziekenhuis was het stil. Mijn moeder keek een beetje verdrietig uit het raam. Ik voelde me nog altijd schuldig. Dit was allemaal mijn schuld...

De wachtkamer zat gelukkig niet heel vol, en ik was al vrij snel aan de beurt. De verloskundige leek een aardige vrouw. Ze vroeg van alles en daarna mocht ik op een bed liggen. De verloskundige vroeg mij om mijn shirt omhoog te doen en ik deed wat ze van me vroeg. Ik voelde koude gel op mijn buik en een apparaat dat eroverheen bewoog. Niet veel later zag ik een wit vlekje op het zwarte beeld. 'Kijk, dit is jouw kindje.' zei de verloskundige. Nu wist ik het zeker; Ik moest dit kindje houden. Ik zag dat mijn moeder zat te snikken, maar ik concentreerde me alleen maar op het vlekje op het beeld. 'Zo, en nu gaan we even naar het hartje luisteren.' Niet veel later klonk er zacht gebonk door de kamer heen. Nu kon ik mijn tranen ook niet meer bedwingen. Dit was mijn kindje. Mijn kindje...