Nowe życie Eleny Gilbert (ZAWIESZONE)

Wszystkie drogi prowadzą do Mystic Falls.

Droga do Mystic Falls upłynęła bardzo szybko. Wjeżdżając do mojego rodzinnego miasteczka czułam, że robię źle. Po tym wszystkim co zrobiłam moim bliskim nie powinnam była się tu pokazywać. Z jednej strony byłam ciekawa ich reakcji a z drugiej chciałam zawrócić i nigdy więcej nie pokazywać się tutaj. Postanowiłam, że najpierw pójdę napić się do Grilla. Nie pracował tam już nikt z moich znajomych i raczej nikt nie powinien się tam pokazać. Wchodząc do baru czułam na sobie wzrok licealistów siedzących po mojej lewej stronie. Stół do bilarda jak zawsze był zajęty. Zamówiłam bourbon i usiadłam przy barze. Nagle ktoś złapał mnie za ramie. 

-Elena to naprawdę ty? Boże dziecko drogie ile lat już cię nie widziałam!- na szczęście była to tylko moja stara sąsiadka. Miła kobieta ale nie mogłam narazić się na to aby więcej osób mnie rozpoznało. 

-Nie widziałaś mnie tutaj. Wróć do domu i pooglądaj telewizję. Teraz odejdź.- mówiąc to ja również wyszłam z Grilla. Pomimo tego, że wybudowali tutaj 3 nowe restauracje wszyscy muszą chodzić do akurat tej. Było jeszcze za wcześnie aby odwiedzić posiadłość braci Salvatore więc postanowiłam pojechać na cmentarz. Najpierw poszłam na grób rodziców, usiadłam przy nim i zaczęłam się zastanawiać co powiedzieć Stefanowi i Damonowi. Jak zacząć rozmowę i w ogóle od czego mam zacząć. 

-Elena? O mój Boże to prawda. Stefan mówił prawdę. Ty naprawdę żyjesz!- usłyszałam głos, który był tak naprawdę ostatnim, który chciałam usłyszeć. Caroline.

-Tęskniłaś?- odwróciłam się i spojrzałam jej w oczy. Ne zmieniła się ani trochę. Podbiegła do mnie w wampirzym tempie i zaczęła mnie przytulać. 

-Caroline przestań bo mnie udusisz. Co ty tu robisz?

-Dzisiaj jest rocznica śmierci mojej mamy, zapomniałaś?- och oczywiście, że zapomniałam ale nie mogłam jej tak wprost tego powiedzieć. 

-Oczywiście, że o tym nie zapomniałam. Pytam się co ty robisz akurat tutaj przy grobie moich rodziców, przecież grób twojej mamy jest w innej części cmentarza. 

-Ach... O to ci chodzi. No więc śledziłam cię. Widziałam cię już w Grillu. To znaczy tak naprawdę nie byłam do końca pewna czy to ty więc postanowiłam że pojadę za tobą.- cholera. Co ona tam robiła?

-Ale co skłoniło cię do tego aby tu wrócić? Przecież Stefan mówił że wysadziłaś swój dom w powietrze  uciekając przed nim i Damonem. Elena błagam wytłumacz nam to. Proszę cię. Jesteśmy twoimi przyjaciółmi. Pomożemy ci. Nie ważne w co takiego się wpakowałaś, nadal cię kochamy i chcemy ci pomóc.-no dobra i tak musiałam im to wytłumaczyć. Po to tu przyjechałam. 

-Wytłumaczę wam to. Obiecuję. Bądźcie wszyscy w pensjonacie. Przyjdę do was o 22. Powiedz to wszystkim, ale upewnij się, że nikt inny tego nie usłyszy.

-Dobrze, ale jaką mam pewność, że przyjdziesz?

-Masz moje słowo Car. Obiecuję, że tym razem nie będę uciekać.

-Zgoda.- posłałam jej uśmiech i odwróciłam się.

-Elena?

-Tak Caroline?

-Kocham cię. Pamiętaj o tym.

-Ja ciebie też.-odpowiedziałam. Posłałam jej znowu ten sam uśmiech i odeszłam.  Ta noc będzie najdłuższą nocą w moim życiu. Muszę ją przetrwać, a później już wszystko będzie dobrze.