Amelie/H.S

T h r e e

Το πρόγραμμα του σχολείου ήταν περίεργο. Ολοι οι καθηγητές που είχαμε εδώ και πολλά χρόνια έχουν αντικατασταθεί από άλλους. Και όχι από συνηθισμένους. Ολοι έχουν δικό τους, παράξενο τρόπο μαθήσεως. Εχουν την απαίτηση να τους φωνάζουμε με το μικρό τους όνομα. Ολοι είναι σαν την κυρία Sky. Σαν την Sky για την ακρίβεια.

Τα πόδια μου είναι πιασμένα. Δεν έχω συνηθίσει να κάθομαι τόσο πολύ. Ολο το καλοκαίρι προπονούμουν στο τέννις. Θεωρούμαι έναν από τους καλύτερους τενίστες στο σχολείο. Η Ακαδημία Satalitte φημίζεται για την ομάδα τένις της σε όλο τον κόσμο.

"Γεια σου Harold." Λέει χαμογελαστά η Darcy. Τα σγουρά μαλλιά της είναι πιασμένα σε δύο κοτσιδάκια που χοροπηδούν σε κάθε βήμα της. Το μελανό, σκούρο, της δέρμα έρχεται σε αντίθεση με τα μελένια μάτια της. Θεωρείται ένα από τα πιο δραστήρια, έξυπνα, άτομα του σχολείου. Ξεχωριστή μαθήτρια. Οι γονείς της έχουν επιχειρήσεις μεταξιού παγκοσμίως.

"Γεια σου δεσποινίδα Darcy." Της λέω και γελάει. Που τείνει το χέρι της για να την πιάσω αγκαζέ. Εγώ το κάνω. Περπατάμε στον φαρδύ διάδρομο, εγώ και η κοντούλα. Το πάτωμα γυαλίζει. Το μπεζ μωσαϊκό δείχνει ακόμα πιο πλούσιο με τις χρυσές γραμμές να πλαισιώνουν κάθε κομμάτι. Οι τοίχοι που μας περιβάλουν περιέχουν τοιχογραφίες από διάφορες μεσσαιωνικές εξεγέρσεις.

"Που θα πάμε να διαβάσουμε; Βιβλιοθήκη, τραπεζαρία ή εντευκτήριο;" Ρωτάει πρόθυμα. Σταυρώνει τα χέρια της μπροστά από το στήθος της και με κοιτάει ψηλά. Εγώ τοποθετώ τον δείκτη μου στο πηγούνι μου, κάνοντας που στέφτομαι.

"Ασε, πάμε βιβλιοθήκη που είναι κι η Amelí." Λέει εν τέλης. Γελάω και της γνέφω. Η καρδιά μου φέρεται περίεργα από τότε που γνώρισα το κοκκινομάλλικο κορίτσι. Ισως να μου αρέσει - δεν ξέρω. Απλώς φαίνεται τόσο μοναδική, τόσο ξεχωριστή. Εχει έναν περίεργα ανέγγιχτο χαρακτήρα. Και όσο για την εξωτερική της εμφάνιση... Φαίνεται τόσο ευάλωτη αλλά ταυτόχρονα τόσο δυναμική.

"Ακουσα πως είρθε και καινούργια βιβλιοθηκάριος. Μια θεά λένε." Ακούω έναν μικρότερο μαθητή να λέει πιο δίπλα. Ανοίγουμε την είσοδο της βιβλιοθήκης. Η βαριά ξύλινη πόρτα φτάνει σε μεγάλο ύψος. Το καθαρό, γυαλιστερό καφέ χρώμα της φαίνεται πιο πρόσφατο από ότι είναι.

Με το που μπαίνουμε μέσα τα ρουθούνια μας πλημμυρίζονται με την μυρωδιά του καθαριστικού λεμονιού, των σελίδων, των δερμάτων των βιβλίων. Το γραφείο τηε νέας βιβλιοθηκάριου βρίσκεται στην άκρη του χώρου. Εκείνη μας κοιτάει όλους. Φαίνεται καλή.