My mate, The Alpha

.h24.

Onbekende POV
Hij moet dood. Hij is niks voor haar en moet van deze aarde verdwijnen. Alleen kan ik er niks aan doen nu ik opgesloten zit. Ik moet haar helpen. En deze roedel want die man is niks meer dan de duivel. Hij mpet voor eens en altijd verwijderd van de aarde zijn. En hij is slecht voor haar en haar kind. Hij is niet haar echte mate. Niet haar echte soulmate. Maar de jongen die het wel is moet slim zijn. Hij heeft ook een vrouw aan zijn zijde die ook niet zijn echte soulmate is. Hij moet nadenken. Als hij dat doet komt hij er achter. 'He gek je mag eruit' ik sta op en loop uit mijn cel. Na een week mag ik eindelijk eruit. Ik had verwacht dat ik er nooit uit zou komen maar ze zijn dommer dan ik had gedacht. Ik ben vrij. Nu kan ik haar helpen. Nu kan ik haar helpen van hem. Ik kan haar verlossen van hem. Eindelijk zal ze veilig zijn. Ik loop naar boven en ga naar een rustige plek. 'Et Quora cru a vjĕkplîz. Qe typœf vůdš'. Ik voel een windvlaag ontstaan. Het is gelukt.  Hij is vervloekt. Ik moet nu alleen nog even wachten. Dan hoor ik een gil. Het komt van haar af. Ze is bezorgd. Want haar "mate" is gewond, vervloekt. Maar er is niemand die haar zou helpen. Niemand die weet wat er aan de hand is. 'Mevrouw! ' ik draai me om en zie haar daar staan.  'Ja Luna Isabeau' ik buig 'kunt u mij helpen. Er is iets met Oscar maar niemand kan bij hem in de buurt komen' 'ik zal kijken wat ik kan doen'. Ik loop achter haar aan. Dan stopt ze voor een kamer. Ik open hem en stap als enige naar binnen.  'Wie......b....wie ben jij!' 'Jouw mate heeft gevraagd of ik iets voor u kon doen' 'kan je da-' hij begint te schreeuwen van de pijn. Mooi zo. Volgens mij heeft hij geen flauw idee wie hij echt is. Dat hij een van de duivel is. Ik kijk hem aan en kom dichter bij. Ik leg mijn hand op zijn voor hoofd. 'Eqoi kjõg vērtjų' het is een spreuk waardoor hij alles wat mooier ziet. Maar de pijn blijft. 'Wat heeft u gedaan!' 'Ik heb alles wat mooier laten lijken.  Ik ga nu proberen de pijn weg te krijgen maar dat lukt niet altijd. ' 'wat Ls het niet lukt!' 'Dan sterft u waarschijnlijk' 'wat?!' 'Rustig ik doe mijn best.' Het is even stil. Ik leg een van mijn handen weer op zijn voorhoofd en de andere op zijn borst 'eyua quø xasti mo vlkhė. Eyua quø xasti mo vlkhė.' Het is een spreuk die niks doet bij deze vervloeking. Maar dat weet niemand. Hij begint nog haarder te schreeuwen 'WAT DOET U!' 'het spijt me ik vrees dat het niet gelukt is. Zometeen gaat de pijn wat weg dan kan u even met uw vrouw praten' ik buig en loop weg. 'He!' Ik draai me om 'bedankt voor het proberen' ik buig en loop dan weer verder. Het is gelukt.  Hij gaat dood. Ik doe de deur open en zet een zielig gezicht op. Ik schud mijn hoofd en Luna begint nog harder te huilen. 'U kan even naat binnen' 'danku' laat ik maar lekker beleefd blijven. Dan kan ik hier langer blijven. Ik loop naar beneden en neem een glas water. Dan komt er een klein meisje binnen 'hajo' je kan horen dat ze de l nog niet kan uitspreken 'hallo. Wat is jouw naam' 'esmaralda' 'wat een mooie naam' 'en die van u?' 'Victarina' 'wat een rare naam' dan steekt ze haar handjed omhoog. Ik til haar op. 'Waar is je mama?' 'Weet niet. Ben jij niet mama?' 'Nee schat. Zullen we mama gaan zoeken' 'ja!' Ik zie dat ze moet lachen en ze klapt in haat handjes. Ik loop.met haar in mijn atmen naar buiten. Ik kijk om me heen of ik haar moeder zie. 'MAMA!' Ik doe haar na en  egjn ook te schreeuwen 'mama van esmaralda! ' dan zie ik een jongen naar voren komen. Hij fluistert wat in mijn oor 'Haar moeder is dood maar dat wipt ze niet geloven. Kan u de moeder rol over nemen?' 'Ja' dit zij  veel rare dingen voor een dag. 'He weet je.  Ik kan wel mama zijn totdat we jou mama weer terig vinden. Okay? ' 'ja' ik zie weer haar glimlach. 'Waar woon je' 'daar' ze wijst naar een klein lief huisje.  Ik loop ernaar toe en open de dsur. Het ziet er schoon uit. 'Mama?' 'Ja?' 'Ik heb een beetje hongen' ' dan gaan we wat eten het is ook al bijna avond' 'Yeey' ik grinnik en ik begin aan het avondeten.