CHAPTER TEN
"Mag-iisang taon na tayo pero hindi pa rin alam ng pamilya mo na tayo na," tila naiinis na sabi ni Tristan.
As usual, nasa pritil pa rin sila. Nakaupo sila sa pinakamababang hagdan habang ang mga paa nila ay nakalublob sa tubig.
"May tamang panahon din diyan... "
"Kailan?" lingon niya kay Katrin. Kitang-kita ang pagkainip at frustration sa mga mata nito.
"Tristan-"
"Alam mo, Katrin. Kung ayaw sa akin ng tatay mo. Ayos lang! Eh di tapusin na lang natin ito kung ayaw niya sa akin."
" G-Ganun na lang? Hindi mo man lang ako ipaglalaban?"
"Oo!" Hindi na siya naiinis. Galit na. "Tutal, ano pa ba ang magagawa ko?"
Pigil niya ang luha na tumayo at sinuot ang sandals. Niyuko niya ang ulo para tignan si Tristan na ang tingin naman ay nakasentro sa papalubog na araw.
"Bakit hindi mo man lang subukan?"
"Kahit anong laban ang gawin ko, kung ayaw naman talaga sa akin, wala na akong magagawa," parang nanghihina na sabi ni Tristan.
"Kung ganun, bakit hindi na lang natin ngayon ito tapusin?"
"Alam mo, Katrin, kahit ano ang gawin ko, kung ayaw sa akin ng tatay mo-"
"Kaya bakit nga hindi na lang natin tapusin ito ngayon?" naiinis na rin sa kanya ang dilag.
Tila naman natauhan na si Tristan. Nawala ang galit. Napalitan iyon ng gulat at kaba. Tiningala nito si Katrin.
"S-Sinusuko mo na ba ako?"
"Ayaw na kitang pahirapan pa, Tristan," sabi nito, "kaya kung pagsuko ang tawag mo sa gagawin ko, oo, Tristan. Sinusuko na kita."
Agad na itong umakyat ng hagdan at iniwan siya. Hindi malaman ng lalaki kung maiiyak ba siya o magagalit. Magi-guilty o sisisihin ang sarili.
Hanggang sa isang emosyon ang kinauwian ng lahat- galit. Pero sinubukan niyang ikubli iyon. Sinubukan niya na ipamukha kay Katrin na balewala lang ang hiwalayan niya. Nang sabihin ni Katrin na mahal pa rin siya nito, inamin din niya na mahal pa niya ito. Pero hindi niya pinaniwalaan na mahal siya ni Katrin. Dahil dahilan niya, kung mahal siya ni Katrin, hindi siya isusuko nito. Hindi ito makikipaghiwalay.
At hindi rin naman nakipagbalikan sa kanya si Katrin kaya napuno na siya. Habang nakaka-text niya ito ay naiinis lang siya. Nagagalit. Kaya tinigilan na lang niya ang pagte-text dito. Hanggang sa magpunta na lang si Katrin sa bahay nila, isang gabi. Ayaw niya itong makita. Ayaw niyang lumabas ng bahay. Pero nung umulan, hindi niya alam. Basta lumabas na lang siya para makita ang dilag na basang-basa sa ulan.
"Leave me alone, Katrin!" galit na sigaw sa kanya ni Tristan.
Katrin remained frozen on her position. Ayaw niya'ng nagagalit si Tristan. Ewan pero natatakot siya pag nagagalit ito.
Napalunok ang dilag bago niya nakuha'ng sabihin na, "Hindi mo na ba ako mahal, Tristan?"
Napipigilan pa niya ang sariling luha habang hinihintay ang sagot nito.
"Hindi na," anito matapos ang mahabang katahimikan. "Ayoko na, Katrin. Umuwi ka na. Basang-basa ka na at baka magkasakit ka pa."
Hindi na niya namalayan na humahalo na sa tubig ulan ang kanyang luha.
"Salamat sa lahat," sabi niya bilang pamamaalam, "salamat at minahal mo ako, Tristan."
Simula noon. Hindi na sila nagkita pa. O nagkausap.
Pagkatapos ng pagsasalaysay ni Tristan, napailing na lang si Albert.
"Ang tanga-tanga mo," Albert muttered.
"Alam ko," sagot ni Tristan, "kaya nga narito ako, hindi ba? Itatama ko na ang lahat."
Tumayo na lang si Albert at matiim na tinitigan si Tristan.
"Kaya pala naiinis sa iyo ang ate ko. Nauunawaan ko na."
Tumalikod na ito nang magatanong si Tristan. "Ikaw, Albert? Galit ka na rin ba sa akin?"
Nilingon siya nito. Mapait ang ngiti. "Hindi ko na alam, Tristan. Pinagkatiwalaan kasi kita. Inisip ko na naghiwalay kayo dahil sa resonableng dahilan. Iyon pala, dahil sa naging ugali mo, Tristan. Hindi ko alam kung ma-pride ka ba o duwag lang eh. Kaibigan mo pa rin ako, pero hindi ko alam kung nasa iyo pa rin ang suporta ko."
Tila napipi na lang na nakikinig dito si Tristan.
"Alam mo ba kung ano ang gusto kong gawin? Kunin ang ate ko at ilayo siya sa iyo. Wala kang anger management, Tristan. At basta ka na lang nagsasalita, hindi mo iniisip ang mga sinasabi mo."
"Hindi na masasaktan ulit ang kapatid mo sa akin, Albert."
Albert scoffed. "Ewan ko, Tristan. Sa ngayon, hindi na muna kita tutulungan sa pagsuyo sa kapatid ko. Pag-iisipan ko muna."
Hindi na nagsalita pa si Tristan. Hinayaan na lang niya na makaalis na ng silid na iyon si Albert. Pero nang nasa pintuan na ito ay napatigil ito at muling nilingon si Tristan.
"Dahil sa mga nalaman ko, nalaman ko na tama pala ang ginawa ng Ate ko na hiwalayan ka."
Sa lagay ni Tristan, hindi niya alam kung maiinis kay Albert o uunawain ito. Ang inaakala niyang kakampi at tila tatalikuran na siya ngayon.
* * *
Kasalukuyang nasa munisipyo pa rin si Linda nang puntahan siya ng body guard na inutusan niya na magmanman kay Tristan. Sinabi nito ang lokasyon ng binata at ang mga nakita niya.
"Kumanta sa ulan?" tila naa-amuse na echo niya sa binalita ng body guard. "Hindi ganyan si Tristan. Hindi siya gumagawa ng mga bagay na magiging mukhang tanga siya kapag ginawa niya iyon."
"Ang kulet? Ang kulet? Eh sa ginawa niya nga iyon eh may magagawa ka?"
"Lumayas ka na lang nga dito!" singhal niya.
Nang mapag-isa ang sekretarya, biglang nag-ring ang cellphone niya. Agad niyang sinagot ang tawag.
"Hello?"
"Hi, Tita Linda. This is Audrey."
Sumilay ang isang matamis na ngiti sa mga labi ng ginang.
"Oh, Audrey. Ano, handa ka na ba?"
"Very ready, Tita. Very ready."
* * *
Ayaw nang magsisi ni Tristan dahil sa mga nagawa niya sa nakaraan. Iniisip na lang niya na maganda naman ang ibinunga ng paghihiwalay nila. Nakapag-tapos sila ng pag-aaral, nagtagumpay sila ni Katrin sa mga karera at propesyon nila. Napagtuunan nila ng panahon ang kinabukasan nila at hindi na natulad pa sa mga mapupusok na kabataan na maaagang nagsipag asawa at nagdurusa ngayon sa kahirapan. Nakatitig pa rin siya sa mukha ng natutulog na dilag nang mag-angat na ito ng ulo at humikab. Umupo na ito ng tuwid, nag-inat ng mga braso at awto matikong napatingin kay Tristan.
"G-Gising ka na pala," tila minamalat na sabi ni Katrin saka tumayo para salatin ang noo niya.
"Mukhang wala ka nang lagnat ah. Sinat na lang. Buti at naagapan natin."
"Katrin," sabi naman niya saka hinawakan ang kamay na nasa noo niya. Ibinaba iyon ni Tristan pero hawak pa rin niya ng mahigpit.
"Bakit? Masakit pa ba ulo mo?"
"H-Hindi."
Hinila niya palapit sa kanya ang mukha nito para magkatitigan sila ng mata sa mata.
"Mahal mo pa ba ako?"
Agad naman siyang tinulak palayo ni Katrin.
"May sakit ka na nga nakuha mo pang magtanong ng ganyan?"
"Para malaman ko na. Para mamatay na lang ako kung hindi mo na ako mahal."
She rolled her eyes. "Ayan ka na naman sa mga banat mo, Tristan."
"Sasagutin mo lang naman ang tanong ko, Katrin."
"Eh bakit ba?"
"Tinatanong pa ba kung bakit? Sagutin mo na lang kasi ang tanong ko."
Napailing si Katrin. Iniiwas ang tingin sa kanya. Oo, mahal niya ito. Mahal na mahal. Pero hindi niya alam kung kakayanin pa niyang sumugal sa pangalan ng pag-ibig. (WOW> ang lalim haha^^ okay serious na ulit.)
Bakit hindi? Wala na naman sigurong makakahandlang na sa kanila ngayon. Nasa tamang edad na siya para magkanobyo. Hindi na siya panghihimasukan pa ng mga magulang niya. In fact, ang mga ito pa ang nangungulit na sa kanya na mag-boyfriend na.
Pero bakit may pag-aalinlangan pa rin siyang nararamdaman.
Parang may mali.
Tama. Ang nakaraan.
"Mahal kita," sabi niya rito at last. "Pero nung pinuntahan kita sa bahay ninyo para makipagbalikan. Sabi mo, leave me alone, di ba? At hindi mo na ako mahal."
"Katrin, galit kasi ako nun. Wala ako sa wisyo-"
"Ako rin. Galit ako. Kaya wala ako sa wisyo ngayon," pamimilosopo niya rito.
"Tingnan mo yang ugali mo." Naiinis na ito pero saglit lang iyon. Nagliwanag na ang mukha nito.
"A-Anong sabi mo ulit? Mahal mo ako?"
Tumalikod si Katrin dito.
"Ikukuha na muna kita ng almusal."
"Hoy! Sabi mo mahal mo ako!"
Hindi na siya nilingon nito. Ngumiti na lang si Tristan. May pag-asa pa.
