Vergeet me niet

Hoofdstuk 19 - Amy

Hoofdstuk 19
21 Januari, 2011, van der Linden weg 172

'Esther de Rijn,' zei hij peinzend en ging langzaam met zijn vinger over de geschreven letters op de envelop. 'Die naam heb ik lang niet gehoord.'

Toen Amy de situatie had uitgelegd, had hij haar binnengelaten en nu zaten ze aan de kleine keukentafel, een verse mok thee voor zich. Hij had erop gestaan thee voor haar te maken, ook al had ze beleefd geweigerd, want 'het is al tijden geleden dat ik bezoek heb gehad, en dan ook nog zulk bijzonder bezoek, dat moet ik goed verzorgen.'

Op de één of andere manier herinnerde hij haar aan haar vader, die ook altijd zo'n schat was geweest.

Hij rolde zichzelf naar de woonkamer en kwam even later terug met iets dat Amy herkende als een briefopener. Met bevende handen maakte hij de brief open en zuchtte diep.

Tranen verschenen in zijn helderblauwe ogen toen hij zijn naam bovenaan het papier zag staan.

'Sorry, dat ik zo emotioneel word,' verontschuldigde hij zich, 'ik had alleen nooit gedacht dat ik deze brief nog zou lezen.'

'Het geeft niet,' stelde Amy hem gerust. 'Ik snap het helemaal.'

Hij knikte naar haar, haalde diep adem en begon te lezen.

Amy wist al wat er in de brief stond en liet de oude man het rustig in zich opnemen. Af en toe zag ze hem tranen uit zijn ogen vegen met een spierwitte zakdoek die hij uit zijn zak had gehaald. Hij las langzaam, nam elke letter in zich op.

Nadat hij de brief gelezen had, legde hij hem op tafel en staarde een tijdje voor zich uit, in gedachten verzonken.

'Ze was mijn eerste liefde,' doorbrak hij de stilte. 'Ik was tot over mijn oren verliefd op haar, haar impulsiviteit, puurheid, koppigheid, eigenwijsheid. Maar dat is ook wat haar noodlot was, want ze weigerde onder te duiken. Dan zou ze de Duitsers gelijk geven, zei ze, en dat wilde ze te allen tijde voorkomen.'

Toen keek hij haar recht aan.

'Dankjewel,' zei hij. 'Dankjewel, dat je dit naar me toe hebt gebracht, dat je de moeite hebt genomen. Het betekent heel veel voor me, meer dan je misschien zou denken.'

Een waterig glimlachje brak door op zijn gezicht.

'Ik weet precies wat ze nu zou zeggen: dat zeg je wel zeventig jaar te laat, hè?'

Anna lachte. 'Geen dank,' zei ze. 'Ik doe het graag', en dat meende ze. Het deed haar goed de man zo gelukkig te zien.

Een uur later vertrok ze weer, en liet Pieter alleen met de brief. Hij had haar nogmaals bedankt bij het weggaan, en dat vulde haar hart met trots. Ze had haar moeders missie afgemaakt.

Dit was nooit haar verhaal geweest, noch die van haar moeder. Dit was het verhaal geweest van Pieter en Esther, en zij waren degenen geweest die de gebeurtenissen recht hadden getrokken, het verleden hadden goedgemaakt.

Soms kon dat zo simpel zijn als een brief afleveren.

A/N

Het laatste hoofdstuk, jongens. Ik ben stiekem een beetje verdrietig. Het nawoord komt er nog aan, en ik zou het ook waarderen als jullie dat lezen, want er staat een boodschap in die ik jullie graag zou willen zien lezen.
Veel meer ga ik niet zeggen, want alles wat ik wil zeggen komt in het nawoord, maar laat één ding duidelijk zijn. Ik waardeer elke read, elke stem, elke lieve comment van jullie, en zoals ik al zo vaak zeg: zonder jullie zou ik een veel mindere schrijver zijn dan ik ben.

De hartelijke groeten,
Cacaoboon.