saving

raarste dag van mijn leven

26 Augustus 2016,
Ik denk dat ik deze dag nog lang met gemengde gevoelens ga onthouden. Ik denk vooral met veel ongeloof dus daarom schrijf ik hier eerlijk wat ik me herinner van wat er gister, 26 augustus 2016, is gebeurd. De uren voor 20:00 worden gewoon totaal overschaduwd door het voorval, ik kan me niks meer van ze herinneren, behalve dat ik had gezwommen in het Engelenmeer. Dit is wat ik wel nog weet van de dag:

Ik moest die dag werken, het was druk en een chaos in de winkel. Randy was gelukkig teamleider. Ik had vacuüm en kaas moeten vullen die dag. Ik moet wel klaar zijn geweest om ongeveer 20:05. Ik vroeg aan Randy of hij mijn wachtwoord voor de website kon veranderen en hij liep mee naar boven. Toen ik weg kon gaan van de AH zag ik op een klok dat het 20:15 was. Van de weg naar de fietsbrug kan ik me niks herinneren.

Ik kom aan bij de fietsbrug en merk dat het druk is, het was een warme, zonnige dag dus op zich best logisch want veel mensen waren naar het Engelenmeer gegaan. Ik fiets de brug tegemoet/op en zie hem daar staan, ik weet zijn naam nog steeds niet. Hij staat aan de verkeerde kant van de reling van de brug, boven het gedeelte van de snelweg die van rechts naar links rijdt vanaf AH gezien. Zijn fiets ligt op de grond van de brug een stukje terug. Ik zie een vrouw in paars langs me fietsen en 2 fietsers aan de overkant die gewoon rustig weg fietsen. Ik merk de jongen op en concludeer dat ik hem daar niet wil hebben aangezien het gewoon uberhaupt gevaarlijk is om aan de verkeerde kant van de reling te staan.

Ik zet mijn fiets rustig, best dicht bij hem, neer. Ik loop naar hem toe. Het is een zwarte jongen van ongeveer 17/18 gok ik. Mijn eerste gedachte is dat hij daar staat voor de spanning en adrenaline. De optie voor zelfmoord in mijn hoofd wel nog goed open, omdat hij niet echt blij leek. Door de gedachte dat hij het voor de spanning doet, vraag ik aan hem "gaat het?" ( volgens mij, het kan ook "hoe gaat het?" of "is alles goed?" zijn geweest). Hij zegt ja, ik vraag hem rustig aan de goede kant te komen, want dan konden we er verder over praten.

Op dat moment fietsten er 3 jongens langs die ons/hem lachend aankeken. Ze namen een jongen die aan de verkeerde kant van de brug stond niet serieus, want ik hoorde één ervan zeggen "Ik zou het doen" en "moet ik je handje vasthouden" en één van de anderen zei iets met Mama. In mijn herinnering is het "Wil je naar mama?" maar dat kan ook fout zijn.

Ik hield mijn hand uit naar hem, uitnodigend maar niet dwingend, alsof hij hem mocht pakken als hij wilde. Volgens mij mompelde hij toen maar wat en hij leek te twijfelen. Ik vroeg hem nog een keer of het ging. Ik vroeg hem of hij aan deze kant wou komen. Ik kon hem heel slecht verstaan en dat vond ik heel jammer en irritant.

Na een rust draaide hij zijn hoofd naar mij en keek hij me aan.
Hij zei "als ze willen dat ik weg ga, waarom zou ik dan ook niet gaan?". Ik zag een traan over zijn wang rollen en werd bang, want ik realiseerde me dat dit echt een serieuze gevaarlijk situatie is.

Ik realiseerde me opeens dat ik echt alleen met hem ben. Ik wist niet hoeveel mensen er ondertussen verder langs ons heen zijn gegaan, maar er is niemand bij komen staan. Ik was dus raar genoeg echt alleen hem over te halen niet te springen. Ik keek (vermoedelijk erg geschokt) naar hem. Hij zegt "Ik zie aan je dat jij me ook weg wilt/ ook wilt dat ik weg ga" ik zei "nee, nee, ik wil nog even dat je blijft". Ik weet niet echt wat ik moet doen, dus er vielen veel rare awkward stiltes. Ik zei toen (of al eerder) "kom aan deze kant, dan kunnen we er over praten". Ik zag nog meer tranen en weet nu niet wat ik verder had gezegd. Hij zei dat het thuis goed was of slecht (dat kan ik me niet meer herinneren en ik kon hem niet verstaan) ik vroeg nog een paar keer of hij aan de goede kant van de reling wilde komen.

Hij keek weer naar beneden, naar al die auto's die onder ons voorbij sjeesde en schudde licht zijn hoofd. Toen klom hij terug naar de goede kant (ik kan me niet meer herinneren hoe hij over de reling ging, weird, ik weet ook niet meer of hij zijn tranen droogde ofzo ) hij liep terug naar zijn fiets en raapte hem op.

Ik zag in de verte 2 mannen staan kijken, ik staarde vermoedelijk radeloos ze aan. Ik liep naar de jongen met mijn fiets aan mijn hand om nog te vragen hoe het ging. Er viel een awkward stilte, ik wilde hem zo graag vragen om zijn nummer om hem later te kunnen bellen of hem mijn nummer geven maar ik wist niet hoe, het was ook zo raar. Ik vroeg nog een keer of het gaat en hij zei ja en fietste weg.

De 2 mannen lopen naar me toe om te vragen of ik hem kende en ik stond toen best te trillen. De mannen stelden me gerust, legden uit dat zij ook niet wisten wat ze moesten doen en dat de een 112 maar had gebeld. Uiteindelijk zei een dat hij de jongen verder op de bocht om zien gaan. En toen hij dat zei ben ik maar verder eens gaan fietsen.

Ik belde Tia meteen om verhaal te doen, Miriam nam op en ging Tia roepen. Ik kwam bij een kruispunt en zie in de verte een politieauto met lichten en sirenes heel snel naar mij toe rijden. Eindelijk kwam Tia aan de telefoon maar toen was ik al bezig de politie te stoppen dus ik nam snel op en stopte en zwaaide naar de politieauto. De auto stopte snel naast mij en zag 2politiemannen zitten. 1 was bezig met de melding en de ander (kuchknappekuch) vroeg ik of ze voor de jongen op de brug kwamen, ja, en toen legde ik de situatie uit. Ik wees waar ik dacht de jongen heen te hebben zien gaan en ze vroegen om mijn nummer. Ik zag ze toen de aangewezen weg in gaan maar daar kon de auto niet verder dus toen zag ze langs me de andere route op gaan.

Ik belde toen weer (emotioneel) TiA op om m'n verhaal te doen. Ik had net opgehangen toen ik door een privenr werd gebeld. De politie. Ze hadden de jongen gevonden en stonden naast hem (gelukkigste moment ooit, want ooh ik was pittig bang). Ze vroegen of hij nog wat schokkends had uitgeroepen en vroegen of ik nog wilde of ze langskwamen, ik zei nee en de politieman zei nog "goed gewerkt (of goed gedaan Idk)" en hing toen op. Ik fietste verder naar huis en kwam mijn vader tegen waarbij ik weer emotioneel mijn verhaal bij deed.

Wat raar is met deze hele situatie is dat ik niet weet hoe serieus het was. Ik kan nu, al heb ik het al heel vaak weer voor me gezien, niet inschatten in hoeverre ik er toe deed. Ik kan niet inschatten wat hij anders had gedaan als er niemand was. Ik kan niet inschatten hoe risicovol het was van me om naar hem toe te lopen. En ik kan gewoon niet inschatten hoe serieus het was, een gewone jongen van 18 die al een tijd rustig aan de verkeerde kant van de reling van de brug stond. Al zijn de tranen, de politie (met lichten en sirenes) en zijn woorden een goede indicator, ik weet het niet, tot die jongen het eerlijk tegen je zegt. En dat geeft hele gemengde gevoelens erover