Pull The Trigger 2: Mercy

Κεφάλαιο 4ο

Περπατούσε στους δρόμους του Λονδίνου με το μυαλό του έτοιμο να εκραγεί από σκέψεις. Δε του άρεσε που ο αδερφός του ανέφερε την Ίζαμπελ, δε του άρεσε καθόλου. Γιατί να το κάνει; Γιατί να του έλεγε εάν ήταν ζωντανή; Κάτι σήμαινε αυτό σωστά; Κάτι έπρεπε να σημαίνει. Και εάν όντως ήταν ζωντανή; Γιατί δεν είχε έρθει σε επαφή μαζί του; Πέρασαν τρία χρόνια, αποκλείεται να ήταν ζωντανή. 

Σκέφτηκε και γέλασε. Πόσο ηλίθιος ήταν. Φυσικά και θα ερχόταν σε επαφή μαζί του. Τον αγαπούσε εξάλλου, οπότε σίγουρα το πρώτο πράγμα που θα έκανε, ήταν να πάει να τον βρει. Γιατί όποιος αγαπάει κάποιον αυτό κάνει, σωστά; Αυτή του το είχε μάθει. 

"Γιατί την σκέφτεσαι ακόμα ηλίθιε!" φώναξε και ένα άντρας σε μεγάλη ηλικία σταμάτησε δίπλα του.

"Νεαρέ, είσαι καλά;" τον ρώτησε.

"Ναι, ευχαριστώ" απάντησε και έτριψε τα μάτια του. Ήταν όμως καλά; Όχι, όχι δεν ήταν. Το κινητό του χτύπησε και το έβγαλε από την τσέπη του. "Συγγνώμη" είπε και απομακρύνθηκε από δίπλα του για να το απαντήσει. Ήταν από τη δουλειά. "Ντεντέκτιβ Μάλικ" είπε. Ναι, πλέον ο Ζέυν είχε ενταχθεί στην αστυνομία. Αυτό ήταν για το οποίο είχε φύγει, από το Λονδίνο, και κατέληξε να δουλεύει στην Αμερική. Απλά βρισκόταν πάλι πίσω διότι είχαν στοιχεία για μια υπόθεση που κυνηγούσαν εδώ και καιρό.

"Μάλικ!" είπε μια αυστηρή φωνή, το αφεντικό του. "Εχθές το βράδυ έγινε μια δολοφονία, και πιθανόν να είναι αυτοί που κυνηγάμε!" είπε θυμωμένος. "Σου στέλνω τη διεύθυνση και σε θέλω εκεί σε λιγότερο από ένα λεπτό κατάλαβες;" φώναξε και ο Ζέυν γούρλωσε τα μάτια του. Τον συχαινόταν αυτόν τον άντρα.

"Μάλιστα" είπε και έτρεξε να βρει τη μηχανή του. 

Περιπλανήθηκε σε όλο το σπίτι και το μόνο που βρήκε ήταν σπασμένα πράγματα, στο σαλόνι ιδικά υπήρχε το χάος, γυαλιά και ξύλα παντού. Ο εγκληματολόγος έψαξε τα πάντα για στοιχεία, αλλά το μόνο που βρήκε ήταν το αίμα της γυναίκας και τα δικά της αποτυπώματα και του παιδιού της.

"Το παιδί" είπε και γύρισαν τον κοίταξαν. "Θέλω να μιλήσω στο παιδί. Πού είναι και σε τη φάση βρίσκεται" 

"Έξω,στο ασθενοφόρο. Μπορεί να μιλήσει"

Βγήκε από το σπίτι και έψαξε για το παιδί, το είδε να κάθετε στη άκρη από το ασθενοφόρο με μια κουβέρτα τυλιγμένη γύρω του, και να κρατάει γερά στο χέρι του ένα Mp3. "Ωραίο, που το βρήκες" τον ρώτησε χαμογελώντας και κάθισε δίπλα του.