Μαζί Σου 2.

Κεφάλαιο 7.

Μεριά Στεφανου.

Τι χειροτερο θα μπορούσε να συμβεί; Έχω εκνευριστει για τα καλά. Γιατι οι μητέρες μάς στο εκρυψαν;

"Γιατί μας το κρυψατε;" φανερωσα τις σκέψεις μου.

"Δεν το ξέραμε" μου απάντησε η μητέρα μου "Συναντηθήκαμε πριν απο δυο μήνες, συζητησαμε και καταλαβαμε πως έχουμε πολλά κοινά. Η γιαγιά σου μου είπε πριν πεθάνει πως έχω μια μικρή αδερφή, της την πήρανε στο μαιευτήριο, αλλά ήξερε πως ηταν ζωντανή. Απο τοτε την ψάχνω."

"Και εγώ. Πήρα ναρκωτικά μόλις πεθανε ο πατέρας μου λέγοντας μου πως βοήθησε να πάρουν το παιδι, εμένα, απο την μητέρα, που δεν ήξερα οτι είχα. Ήμουν τοτε 16 και  χαλια ψυχολογικα. Πηγαινα με πολλους. Βρήκα τον πατερα του Πέτρου, και δεν ήταν και ο καλύτερος, και έμεινα έγκυος. Τοτε πλακωθηκα στα ναρκωτικα, δεν ήθελα το παιδί. Μόλις γεννησα έμεινα έγκυος απο άλλον και γεννησα την Ναταλια. Ο πατέρας του Πέτρου μου είχε πει πως θα πληρωσω επειδή τον 'απατησα".

Είχα μείνει αφωνος. Η ίδια ιστορία απο 2 διαφορετικες πλευρές. Απο δυο διαφορετικούς ανθρώπους που κυλάει στις φλέβες του το ίδιο αίμα.

"Πως γνωριστηκατε;" απορησε σοκαρισμένος ο ξάδερφος μου.

"Μεσω ίντερνετ. Είχα γράψει την ιστορία μου σε ενα σάιτ. Βλακεία το ξέρω, μα έπρεπε να βγει απο μέσα μου. Η Γιάννα αρχισε να μου μιλά. Να μου δίνει συμβουλές και μάλιστα, ήρθαμε τόσο κοντά, που μου διηγήθηκε και την δική της ιστορία. Γίναμε καλες φίλες. Κάποια μέρα αποφασίσαμε πως τα κοινα μέρη της ιστορίας μας δεν ειναι απλα συμπτώσεις. Τσακωθηκαμε γιατί εγώ δεν το είχα δεχτεί. Δεν ήθελα να κάνω αυτό το ηλίθιο τεστ, είχα πει χαρακτηριστικά. Με το ζορι η Γιάννα μου πήρε δείγμα και βουαλα... ήμαστε εδώ που είμαστε."

"Στην αρχή ειχαμε σοκαριστει" διευκρίνισε η Γιάννα, η μητέρα του Πέτρου "αλλά συμβιβαστηκαμε και να μαστε! Αγαπημένες"

"Θέλουμε και εσείς να είστε έτσι. Ξέρουμε οτι το παρελθον δεν είναι φυσιολογικό αλλά κυλάει το ίδιο αίμα σε ολους μας, εκτός απο την Ναταλία" δήλωσε η μητέρα μου.

"Πραγματικά, η ιστορία ηταν τόσο συγκινητικη!" Είπε η βουρκωμενη Ναταλία. Μάζεψε τα δάκρυα απο τα ματια της και ρωτησε "Μαμά ποια ηταν τα αντίποινα απο τον μπαμπά του Πέτρου;"

"Λοιπόν. Λέω να φαμε." Πρότεινε ο Πέτρος.

Όλοι μαζεύτηκαν στο τραπέζι και αρχισαν να συζητούν χαρμόσυνα. Γέλια φωνές και πιρουνια ακουγοντουσαν. Εγω απλα καθόμουν στην καρέκλα μου και ετρωγα ήσυχα το φαγητο μου. Κατι δεν μου κολλουσε με τον Πέτρο.

Καθαρισα γρήγορα το πιάτο μου και επιασα το κινητο μου. Επρεπε να βγάλω αυτό που ένιωθα μέσα μου. Ενα άτομο θα με καταλάβαινε.

Ο κολλητος μου.

Έστειλα μύνημα που έγραφε πως πρεπει να συναντηθουμε για να μιλήσουμε. Ας φέρει και τα κορίτσια. Ήθελα πολύ να δω το προσωπο της Έλλης.

"Εγω θα βγω" ενημερωσα και έφυγα.

Κατευθυνθηκα προς την καφετέρια που είπαμε πως θα βρεθούμε.

Μεριά Έλλης.

Φτάσαμε στην καφετέρια. Καθισαμε σε εναν γωνιακό τραπεζάκι με θεα την τζαμαρια του μαγαζιού. Παρηγγειλα εναν καφέ και περιμεναμε να εμφανιστεί ο Στεφανος. Δεν αργησε.

Αφού παρήγγειλε το ρόφημα του μας εξιστορισε τη συνέβη πριν λιγες ώρες.

Φυσικά και ένιωθα μπερδεμένη αλλά και σοκαρισμένη.

Γεια ❤

Θα προσπαθήσω να ανεβασω αρκετά στο Σ/Κ ώστε να καλυψω τις ημερες της εβδομάδας.

Να χαμογελατε ❤

•WB•