kabulleniş.

44 5 7
                                    

Gözlerimde bir hüzün ki ruhuma varlığını ilmek ilmek işliyor.Her damla yaş gözlerim gibi hüznüm de de süzülüyor.Sabahları doğan güneş misali vedan her saniye bende tekrar doğuyor.Adını zikretmeye başlıyor sanki mahlukat.Dağlar seni haykırıyor,ırmaklar isminle akıyor.Bir sensizlik seli almış başını gidiyor.

Durduramıyorum Âfil'im.

Engel olamıyorum.

Boğazımdan yükselen her tını adınla kavrulurken suskun zihnimde yokluğuna mâni olamıyorum.

Sana dokunmayı deniyor bir kanadı kırım benliğim.Lügatından vazgeçmeyi siliyor,tozlu raflara armağan ediyor.Vazgeçmeyeceğini haykırıyor küstahlıkla dolu çehrelere.

Ne çare?

Sonunda yine yeniliyor.

Benliğim,Âfil'inin yokluğuna boyun eğiyor.

Suskunlukla seyreden yüreğim,baş kaldırıyor bu sefer manasız kabullenişe.

Sensizliği istemiyor.

Benliğimden daha cesur,gökyüzüne dönüyor yüzünü Âfil'ine sesleniyor.Orada olduğunu biliyor.

Cevap alamıyor.

Yine sesleniyor.

Âfil'i yüreğimin suskunluğunu çalmış,karanlığa gömülmüş,ancak fark ediyor.

Bir cesur yürek daha yokluğunu kabulleniyor.

Benliğim gibi bizden vazgeçiyor.

Ben de vazgeçiyorum.

Dayanayacak gücü bulanıyorum kendimde,ruhumun kırıkları fazla derin,onaramayacağını biliyorsun Âfil'im.

Sen vazgeçeli çok oluyor.

Anlıyorum.

Bir Suskun sevmiş Âfil'ini kime ne?

Şimdi daha iyi anlıyorum.

Ruhumun serzenişi sona ermeyecek,yokluğunla daldığımız sohbette seni de misafir etmeyeceğiz Âfil'im.

Sen gökyüzünü çok sevdin.

Benden vazgeçip gökyüzü olmayı seçtin.

Ben gökyüzünü Âfil olduğu için sevdim.

Gökyüzü sendin.

Bulutları duvar misali aramıza çektin.

Ben seni bulutlara rağmen sevdim.

Ben bir garip Suskun,Âfil'imi gökyüzüne armağan ettim.

                           ...
Âfil'ini ruhundan silemeyenlere...
~sükûti

Yokluğundan Doğdum.Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin