Finally here in Davao.
Sumakay nako ng taxi and bumaba sa isang hotel na si daddy ang nag-booked. Napa-wow ako. It looks expensive. Si daddy talaga oh.
No choice tsaka wala pa naman akong nahahanap na kahit apartment manlang kaya dito muna ako sa hotel.
Pagpasok ko sa room ko. Eto na yata yung expensive sa lahat ng rooms eh. Kumpleto pa lahat nang gamit.
My dad is a billionaire. One of the richest here in the Philippines. But even were rich. Di naman ako pinalaki nila mom and dad na spoiled. Kay Kuya lang. Spoiled ako dun.
And also, di ako kilala ng mga tao na anak ako nila Dy. My parents kept me hiding for years. Majority of people didn't know that i exist.
Si Kuya lang at si kuya at si Ate. Yep, si ate Kristine. Ang twin ni Kuya Ken. And our lil' brother Darren. And also our relatives
She died few years ago. Wala pako nun. May kumidnap kay Ate. And, they want a money. A million to be exact. Wala naman samin yun kase mas importante samin si Ate Kristine. Papunta na sana si daddy magisa dun. Dahil yun yung sabi nila pero may narinig si dy na putok ng bala sa loob.
And, nabaril nila si Ate sa dibdib. Bigla kasing may sumugod na pulis. Galit na galit si daddy nuon. But in the end, wala na siyang magawa. Wala na eh. Masakit. Sobrang sakit mawalan ng ate kahit na diko siya nakilala. Lalo na kay Kuya. Para siyang nawalan nang kalahating parte sakanya. Because its his twin.
Kaya yun, never nila akong pinakilala sa media and also Darren his 5 yrs old now. They were scared that it might happened to me too.
Nasa loob lang ako nang bahay namin. They don't want me to go out of the house. Nag-aaral ako pero sa bahay lang. Homeschooled. Para tuloy akong si Elsa. Lol. Pwede naman akong lumabas ng kwarto. Bahay lang di pwede. Hahahaha
And when i got in College. Dun lang pumayag sila My at Dy na sa school na talaga ako mag-aaral. Di naman kasi pwedeng habang buhay akong tinatago diba? And di naman nila ako kilala sa true identity ko.
Sabi ni My at Dy when i turned 18 sasabihin na nila sa public. But, hindi natuloy. I don't know why tho.
And, eto ang kapalit nang pagpunta ko dito sa Davao. Pag bumalik na daw ako sa Manila iaannounce na nila. But i'm not sure kung kelan ako babakik dun.
Anyways, in college. That was the first time i met Ian. We became friends since that day. Siya lang ang nakakaalam and also my bestfriend, Chloe sa identity ko. And, we realized that we loved each other. 3 years naging kami and engaged na sana kami but he got into an car accident.
Pinunasan ko ang luha ko. Kaya ako pumunta dito sa Davao para kalimutan siya. Kung nagtataka kayo kung ba't hindi pa ako sa States pumunta, is ayaw ko. Gusto ko nasa Philippines parin ako. I love my country, yah know. Lol
Anyway, enough with the drama. Kaya nga ako nandito para di ko na maisip diba?
I fell asleep dahil narin sa byahe. Nagising ako, when my phone rings.
Bestie calling.....
"Hello?" kinusot ko ang mata ko.
"Where are you? What are you doing there?"
"I'm here in the hotel. And i just woke up"
"You haven't ate dinner?"
Dinner na? Inalis ko ang kurtina sa glass window. Ohh, gabi na pala.
"Uh, nope" narinig ko namang may kausap siya.
"Baby girl, you should eat dinner. Ayokong nagugutom ka" kinuha ni Kuya yung phone kay Chloe.
"Yes, Kuya. I will"
"Okay. Eat dinner first. We'll call you again. Aryt? I love you baby girl"
"I love you, too Kuya"
"Take care, okay? I'm worried.. may pagc-clumsy ka pa naman." Nag-pout ako.
Kuya's so sweet. And he's also sooo overprotective to me. That's why i love him.
"I love you too, sissy!" Narinig ko sa kabilang linya. Si Chloe.
Kumalam ang sikmura ko. Kaya nagshower and nagbihis nako para makakain.
Dito lang ako sa hotel kumain. I don't want to go outside first. Gabi na kase eh, bukas nalang.
I'm already done and pabalik nako sa room ko. Kinuha ko yung phone kong Iphone7. Di pa nala-launch dito pero meron nako. Si Kuya Ken kase galing States para sa isang business and binilhan niya din ako. Spoiled nga kase ako sakanya.
I bumped into something-- ay, someone pala. Argh! Phone pa habang naglalakad, Isabelle! And eto na naman ang pagiging clumsy ko.
"I'm sorry" i said. And helped her get her things.
"It's okay. Anyway thank you" she said and smiled. I'm not rude so i smiled at her too.
She is pretty, and also kind.
"Uh ur welcome"
But in her back, someone's caught my attention. Napatingin ako sakanya but he suddenly leave.
Ian? Tri-ny kong sundan siya. But he is so fast! Nakita ko ulet yung mukha niya. And it's really him! Kamukhang-kamukha niya.
Pasakay siya ng elevator and it's too late. Nakasarado na.
Natulala ako
He is already dead. Baka guni guni ko lang yun. I've seen him sa coffin noh. Kaya wala na talaga siya. Tumaas yung balahibo ko.
Please, Ian. Wag mokong takutin. I-i just want to move on.. to forget you Huhuhu
Bumalik nako sa room ko. I need to find a job tomorrow. Ayokong gamitin yung credit card na binigay ni Daddy sakin. I want to be independent
Kinabukasan, i woke up early. Well, i'm a morning person. So yun, i wear a formal dress. Dahil ang plan ko is, maghahanap ako ng trabaho. I look myself in the mirror.
Hmm, simple lang ang suot ko. So, its okay then.
Few hours later..
Argh! Wala pakong mahanap na trabaho. And i'm starving. Breakfast palang yata yung kinain ko.
Napadaan ako sa isang mall. Dito nalang ako kakain. May money pa naman ako so, no worries.
Tapos nakong kumain and naglakad na ulet ako. Nang may lumapit sakin.
"Hi! You're the girl last night, right?" Napatango lang ako. Siya yung nakabangga ko kagabi.
"What are you doing here?" Napatigil siya sa sinabi niya.
"Oh! Sabi ko nga mall toh. So, shopping! Hahaha" napangiwi ako. Sariling tanong sariling sagot. Amazing!
"No! I'm just here to have a lunch first. Naghahanap kase ako ng trabaho" di naman siguro masama sabihin sakanya.
"Really? I can help you!"
To be continued...
