Controlling death ~Dutch

Hoofdstuk 3 - Ontwaken

Het was al weer een kwartier later dat Liam eindelijk weer bijgekomen was. Hij heeft drie uur in een coma gelegen, het was ondertussen al avond. Zijn kamer stond nu vol familie, zijn moeder stond buiten te huilen van geluk dat hij eindelijk weer wakker was en zijn vader stond haar te kalmeren. Zijn zusje zat naast zijn bed en vertelde wat er allemaal was gebeurd. Ze vertelde dat ze thuis gebeld werden door het ziekenhuis dat Liam was aangereden en dat hij in coma lag.
'Hoe zit het eigenlijk met mijn schoolspullen?' Vroeg Liam om weer een onderwerpsgesprek te hebben.
'Tsja hoe zal ik dat zeggen, je boeken zijn doorweekt, gescheurd en je tas zat onder de modder. Het enige wat het echt overleefd heeft ben jij en je telefoon, ook al zitten er grote barsten in.' Vertelde Yuna, zijn jongere zusje. Zijn zusje en hij scheelde drie jaar, Yuna was dan ook een stuk kleiner dan hij was. Hij plaagde haar daar vaak mee maar ondanks dat was hun band groot. Ze hielpen elkaar altijd uit de brand en zouden geen wereld zonder elkaar kunnen voorstellen.
Zijn zusje en hij leken erg veel op elkaar. Zij had net zoals hij zwart haar en een natuurlijke blos op haar wangen. Maar in plaats van blauw-grijze ogen waren haar ogen grijs met een klein beetje groen.
Liam keek nog eens naar zijn verwondingen. Zijn been lag in het gips en er zat strak verband om zijn borst vanwege een gebroken rib. Ook had hij meerdere hechtingen in zijn hoofd.
'Je hebt geluk dat je het overleefd hebt, de dokters zeggen dat het een wonder is aangezien de auto met zeventig kilometer per uur reed.' Zei Yuna en keek naar haar handen waarmee ze nerveus mee zat te spelen. Ze was geschrokken toen ze de dokters het nieuws vertelden. Ze had niet geweten wat ze moest doen als haar broer het niet zou redden.
'Je had dood kunnen zijn.' Zei ze zachtjes en begon te snikken.
'Maar dat ben ik niet.' Trooste haar broer haar. Na de woorden van zijn zusje keek hij voor de zoveelste keer naar zijn rechter hand waar het dodenteken gebrand stond.
'Dat ben ik niet.' Herhaalde hij zachtjes tegen zichzelf.
De deur ging open en zijn ouders kwamen tevoorschijn. Hij keek naar zijn moeder en zag dat haar ogen rood waren van het huilen. Haar mascara was uitgelopen en haar zwarte haren zaten gebonden in een slordige knot.
'Hoe voel je je?' Vroeg ze bezorgd aan haar zoon.
'Het gaat nu al weer beter dan een kwartier geleden.' Zei hij glimlachend. Zijn verwondingen deden nog zeer maar hij wilde zijn ouders niet ongerust maken.
'De dokters hebben gezegd dat je morgen avond naar huis mag. Houd je het een nacht vol in je eentje?' Vroeg ze bezorgd. Ze bekeek haar zoon nog eens goed. Zijn been hing omhoog aan het ziekenhuisbed en in zijn voorhoofd zat een lelijke snee die gehecht was.
'Ja mam, het komt allemaal in orde. Gaan jullie maar naar huis, Yuna heeft morgen alsnog school.' Liam zette zijn liefste glimlach op.
'En daarnaast, ik ben erg moe dus zou ik graag nog wat willen slapen.' Zijn moeder knikte opgelucht en gaf hem een zachte zoen op zijn voorhoofd.

Zodra iedereen weg was en de zuster nog wat bloed had geprikt was hij weer helemaal alleen in de kamer. Nu kon hij eindelijk eens goed nadenken over wat er allemaal was gebeurd. Hij opende zijn hand weer en keek naar het dodenteken. Zodra hij zou slapen zouden de eerste zielen naar hemel of hel gestuurd worden. Hij pakte zijn beschadigde telefoon die naast hem op het kastje lag. Hij zag dat hij meerdere gemiste oproepen en berichtjes had. Hij opende de berichtjes en las ze stuk voor stuk. Het waren vooral berichtjes van familieleden die het nieuws gehoord hadden. Hij beantwoorde ze rustig en appte wat vrienden dat hij morgen niet op school zou komen vanwege omstandigheden.
Hij legde zijn telefoon weer op het kastje naast zijn bed en besloot om zijn ogen te sluiten en wat te slapen.

Hij keek weer om zich heen. Overal wit, alweer wit. Maar dit keer was zijn reactie anders, hij voelde zich veilig, hij had het gevoel dat hij op een plek was waar niemand hem iets aan zou kunnen doen.
'Waar ben ik, wat is er gebeurd?' Liam draaide zich om en zag een verwarde vrouw die ongeveer een leeftijd had van dertig jaar. Hij deed zoals de Dood voorgedaan had en ging achter haar staan. Hij legde zijn rechterhand op haar rug en sloot zijn ogen, hij zag een leven voor zich flitsen. Niet dat van hem maar dat van de vrouw, hij zag haar kindertijd, haar puberteit, eerste vriendje en haar eerste baantje. Hij zag haar binnen vijf seconden groeien en het sloot zich af met een tragisch ongeluk. Ze was aangevallen door een wolf tijdens een wandeling in het bos. Haar vrienden hadden kunnen vluchten maar zij was niet snel genoeg. De wolf haalde haar in en beet haar in de enkels, ze gilde het uit en viel op de grond. Haar hele enkel lag open en zat vol tand afdrukken. De wolf liep om haar heen alsof hij eindelijk zijn prooi te pakken had. Toen ze op wilde staan greep hij haar bij de keel en beet zo hard het kon tot ze niet meer ademhaalde. Ze lag onder het donkere, rode bloed. Er waren happen vlees uit de nek genomen en haar kleding was gescheurd. Ze had geen schijn van kans, de wolf had waarschijnlijk een traumstische ervaring meegemaakt waardoor het beest agressief was geworden.
Toen Liam zijn ogen opende zag hij dat de vrouw langzaam licht begon te geven en verdween.
'U hebt een goed hart gehad, Uw ziel zult reizen naar de hemel en rust hebben tot in de eeuwigheid.' Zei hij zachtjes. En zo ging dat de hele nacht door. De ene ziel na de ander, het was vreselijk maar tegelijk had Liam een gevoel van macht. Hij kon beslissen of het leven lang genoeg geduurd heeft of dat het nog verder mag leven.

Toen Liam wakker werd had hij een heel apart gevoel. Hij voelde zich machtig, de soort macht waarmee hij mensen kon regeren. Maar de woorden van de Dood klonken weer in zijn hoofd. De woorden dat hij moest oppassen voor de obsessie waardoor hij naar hel gestuurd kon worden.