The Woman He Wants

Hoofdstuk 14

Hallo! Sorry voor het lange wachten, hier is het hoofdstuk:)

________________________________________________________________

Het felle licht in de ruimte waar ik in lig zorgt ervoor dat ik mijn ogen meteen weer dichtknijp. De pijn komt meteen boven zodra ik anders wil gaan liggen op het bed.

Ik kreun hard van de pijn maar dat maakt het niet beter.

Voorzichtig open ik mijn ogen weer en zie dat ik in een luxe kamer ben met aan de linkerkant een groot raam die uitkijkt over een tuin. Het raam is half bedekt met een 2 persoonsbank in de kleur rood. Recht voor mij hangt een grote plasma-tv en daaronder hangt een plank met een dvd-speler erop. Pff, wie kijkt nu nog dvd's?

Naast de tv aan de muur is witte deur met een raam erin.

Rechts is een muur met een groot schilderij van een man die misvormd is geverfd. Wacht, ik weet niet eens of het een man is, het kan ook een giraffe zijn. Het is een lelijk schilderij, dat is het enige wat belangrijk is.

'Houd je bek Jeff! Ik zweer dat ik je verrot zal slaan als je nu niet je f*cking mond houdt!'

Ik kijk richting de deur waar het harde geschreeuw van de bekende stem vandaan komt.

Mijn hoofd gaat meteen omhoog in het ziekenhuis bed. Ow, had ik dat nog niet vertelt. Ik lig in een ziekenhuis.

Ach, ik weet het niet zeker maar de geur verraad het voor het grootste deel en laat ik de monitoren waar ik aan vast zit niet vergeten. Het piepende geluid van mijn hart maakt mij nu al gek.

'Owen! Luister alsjeblieft naar mij! Je wil niet eens luisteren waarom ik op haar gesprongen ben!' Hoor ik Jeff zichzelf verdedigen.

Mijn hoofd neemt mij terug naar het moment dat ik geen adem meer kreeg doordat Jeff op mij gesprongen was en hij hard op mij belandde.

'Ze hebben haar net geopereerd-.' Meteen kijk ik naar beneden en zie verband om mijn middel en borstkas zitten. '- Denk je nou echt dat ik naar jou domme reden ga luisteren!? Ze had wel dood kunnen zijn Jeff. En ik zweer... Als je haar had gedood zou ik het je nooit maar dan ook nooit vergeven!'

Ik wil zeggen dat ik niet dood ben praten doet meer pijn dan dat ik aankan.

Ik kijk nog eens naar het verband wat vakkundig om mij heen is gebonden en vraag mij af wat ik heb en waar ze mij aan hebben geopereerd. Ja, het doet pijn maar eigenlijk doet mijn hele lichaam pijn. Alhoewel de pijn aan mijn middel en borstkas de pijn aan mijn arm wel overschaduwt.

'Dat was niet mijn bed-.'

'Ga!' Ik schrik van de woede in Owen zijn stem. 'Nu Jeff! Ik meen het!' Zegt hij met dezelfde woede.

Daarna hoor ik niks meer. Ik hoor alleen iemand die steeds langs mijn kamer loopt en weer terug. Ik hoef mijzelf niet eens te vragen wie het is.

Na 10 minuten te hebben geluisterd naar zijn voetstappen in de hal ben ik het zat. Ik wil hem graag uit zijn lijden halen en zeggen dat ik wakker ben en dat het goed met mij gaat. Nou ja... goed.

Al 10 minuten probeer ik uit bed te komen. Het lukt steeds niet door het moeilijk adem halen en de pijn die ik overal voel. Na nog een 10 minuten lukt het mij om op de rand van het bed te gaan zitten.

Ik zucht zo diep mogelijk mijn lichaam het toelaat en zet één voet voorzichtig uit bed. Als mijn voet de grond raakt voel ik de pijn door mijn hele lijf steken. Dat houdt mij niet tegen om mijn andere voet ook op de grond te zetten.