Proloog

551 11 0
                                    

Daar zat ik dan, gebroken op m'n bed. Het doet zo verdomd veel pijn om een persoon te missen, de gebeurtenissen met diegene en soms besef je dat alleen diegene je kon laten lachen. Ik dacht aan wat m'n overleden opa allahi rahmoe tegen me zei, "Fa inna ma'al usri yusra " (Met elke moeilijkheid zal er gemak zijn).Plots dacht ik aan de tijden met hem, hoe hij alles voor me deed ook al had hij zelf niks. Ik zag hem als m'n tweede vader maar ook hij ging uit m'n leven. Het moment dat we hem begaafde flitste in m'n hoofd. Ik schudde snel de gedachte weg.

Ik stond op en keek naar mezelf in de spiegel, ik zat vol littekens en krassen.
"Maysarah, ga bidden" hoorde ik in een stemmetje in m'n hoofd zeggen. Ik dacht na en besefte hoe erg ik m'n geloof heb verwaarloosd, hoe wilt Allah swt mij helpen, als ik zelf niks aan het geloof doe. Ik stond op en liep maar de douch. Ik verrichte de woedoe, en pakte m'n gebedskleed. Nadat ik had gebeden voelde ik me minder 'zwaar' als het ware.

Ik lag op m'n bed en dacht na. "Waarom moet ik deze pijn meemaken, waar heb ik dit aan verdiend" huilde ik.

Ik hoorde m'n moeder naar me toe komen, "Maysarah schatje, Allah swt haalt mensen weg uit je leven en vervangt ze door wat beters" zei ze verdrietig. "Ik wil je niet zo zien, het doet me pijn, je eigen kind die ik 9 maanden lang heb gedragen gebroken te zien".

GebrokenWhere stories live. Discover now