Gevaar uit onbekende hoek

19. Trainen

We komen aan bij een oud vervallen theater. De planken hangen half naar beneden, en het hekwerk rondom is kapot getrapt. Luca duwt het hek verder naar voren, zodat ik er tussendoor kan. Als Luca er ook is, loopt hij voorop richting een oude deur. Er hangt een slot aan, en Luca vist de sleutel onder een steen vandaan. Hij opent de deur, en het eerste wat opdoemt, is een trap, die ver de diepte ingaat. Luca zet zijn voet op de eerste trede, en strekt zijn armen uit. Ik pak zijn handen vast, en hij helpt me de trap af. Als we beneden zijn, lopen we naar een ruimte waar de elektriciteitsdraden los hangen, en je duidelijk kunt horen dat de boel ieder moment kan ontploffen. Luca pakt zijn zwaard en kijkt me aan.

'Ben je er klaar voor?'

'Ik denk het...'

'Als het je niet lukt om lang te staan, dan moet je dat aangeven, oké?'

'Ja, komt goed.' Luca komt naast me staan en legt me uit hoe ik het zwaard moet vasthouden. Hij legt me een paar basis dingen uit en doet een paar bewegingen en trucs voor. Na een tijdje oefenen gaan we duelleren.

'Onthoudt: Houd je zwaard altijd hoog voor je, en probeer te voorkomen dat je wordt gestoken in je hart.' Ik knik, en ga in de houding staan.

'Heel goed, ietsje buigen nog.' Ik voel de steek door mijn been heen gaan als ik wat verder door mijn benen zak, maar ik probeer het te onderdrukken.

'Richt je op de zak met maïs, dat is nu jouw vijand.' Luca heeft een grote zak opgehangen, dat lijkt op een boksbal. Het is oefenmateriaal, omdat ik uiteraard moet leren te steken. Als ik op Luca zou oefenen, zou het alleen maar slecht kunnen aflopen. Ik concentreer me op de zak, en begin met de aanval.

Arlene is teruggekeerd naar de mensenwereld, en loopt onrustig heen en weer in haar kamer. Ze hoort voetstappen in de slaapkamer, en ze weet dat Miles thuis is. Ze moet zich nu sterk houden, ze mag niet laten merken wat er zich allemaal afspeelt. Ze wacht tot hij weg is, en gaat vlug via het deurtje naar hun slaapkamer. Miles komt op dat moment net binnen, en Arlene sluit vlug het deurtje.

'Waar kom jij ineens vandaan?'

'Ik was bezig onder het bed schoon te maken.' Miles kijkt haar verbaasd aan.

'Ik heb iets ontdekt, dankzij een oude vriend van me.'

'Wat heb je ontdekt?' Arlene kijkt hem hoopvol aan. Wie weet heeft hij informatie gekregen over waar Esmarijn zich bevind.

'Iets wat jij allang wist.' Haar blije gezicht verdwijnt als sneeuw voor de zon, en een angstige blik vormt zich.

'Wat... Wat bedoel je?'

'Je weet best wat ik bedoel, en ik wil nu de waarheid weten!'

'Ik weet echt niet waar je het over hebt...' Miles kijkt haar kwaad aan, en loopt naar haar toe. Hij stroopt haar linker mouw op. Hij pakt een doekje uit zijn zak en veegt over haar linker pols.

'Miles, wat doe je? Laat dat!' Miles houdt haar stevig vast, en wrijft net zolang tot er iets tevoorschijn komt. Hij kijkt haar aan, en deinst achteruit.

Met veel pijn en moeite steek ik het zwaard in de zak, precies op de plek waar normaal het hart zit.

'Goed gedaan, uitstekende kracht en inschatting.' Tevreden kijk ik Luca aan.

'Nu gaan we sparren', zegt Luca.

'Hoe dan? Straks raken we gewond!'

'Ik heb nep zwaarden bij me, houten.' Hij haalt twee kleine houten zwaarden tevoorschijn, en geeft er een aan mij.

'Laat maar eens zien wat je in huis hebt', zegt hij dreigend. Ik ga lachend in de aanvalspositie staan, en ik kijk Luca aan. Hij zet de aanval in, en ik verdedig me. Hij raakt me een paar keer, en ik hem. Uiteindelijk win ik, en Luca kijkt me tevreden aan.

'Goed gedaan. Je hebt heel goed gelet op mijn coördinatie en bewegingen. Je bent nu al een geboren strijder.' Ik glimlach, en als ik naar hem toe wil lopen om hem te bedanken, zak ik door mijn benen heen. Ik val recht in Luca's armen, en hij kijkt me lachend aan.

'Genoeg getraind voor vandaag, we gaan naar huis.' Ik knik, en hij helpt me de trap omhoog. Als we buiten staan, kan ik mezelf niet langer staande houden. Ik val op de grond, en Luca doet op dat moment net de deur op slot. Hij strekt zijn hand uit en helpt me omhoog.

'Luca, ik voel mijn benen niet meer...'

'Rustig, het komt omdat er teveel spanning op stond. Er is niets ergs aan de hand, geloof me.' Hij tilt me op en zet me vlak voor het hek zachtjes neer op de grond. Hij opent het hek, tilt me weer op en brengt me naar de auto toe. Als ik zit, zet hij het hek weer op zijn plek neer en loopt terug naar de auto. 

HET PERSPECTIEF VANUIT LUCA

Ze ligt te slapen, en ik haal een lok haar uit haar gezicht. Ik streel over haar wang en kijk haar aan. 

'Ik zweer je dat ik je zal beschermen, en je altijd zal redden', zeg ik fluisterend. Ik start de auto, en rijdt terug naar het motel.

Wordt vervolgd