Борооны бараан үүлс зүүн уулсын оройгоос бэдэрч хааны ордныг захаас нь аваад бүхэлд нь бүрэнхийгээр хэдийнэ бүрхэж орхижээ. Салхи хүчтэй шавхуурдах чимээ өргөөний дотроос ч чанга сонсогдох бөгөөд бүжин шиг л айн чичрэх зүрх, аймхай зан хоёр минь намайг огтоос тайван байлгасангүй. Өргөөнийхөө буланд эвхэрч суусан би аянгын гялс хийх гэрэл, тэнгэр нүрэглэх хүржигнэх аймшигтай дуунаас айсандаа бараг л нулимс унагах шахаж этэсгэл алдан хаалгаа тэр чигт нь дэлгэлээ.
Намайг хамгаалах нэрийдлээр хорьж буй торгон цэргүүд мөн туслах авхай минь хэдий ч үйлдэл бүрийг минь ахад нууцаар мэдээллэдэг тагнуулч зогсож байх нь тэр. Нулимстай нүдээр тэднийг ширтээд эцэстээ өргөөндөө хоригдохоос өөр сонголт надад байхгүйг мэдэн буцаан хаалгаа хаах үед гэнэт л тэнгэр гялс хийж би айсандаа нүдээ даран орилохоос өөрийг хийсэнгүй.
Угаас надад хийж чадах зүйл одоо байхгүй. Өвдгөө тэврэн мэгшиж суухаас өөр хийж чадах зүйл ч байхгүй. Амьнаасаа илүү хайртай нэгэн минь нүдний минь өмнө үхэдхийн унасан тэр мөчид ч , үхэл амьдралтай тэмцэн хэдэн долоо хоногоор ухаангүй хэвтэж байхад ч, шөнө бүр зүүдэнд минь ирэн намайг тэврэхийг хүсэж байгаагаа хэлж байхад нь ч би юу ч хийж чадаагүй, чадах ч үгүй. Өргөөнд хоригдсон болохоор биш, эрх мэдэлгүйгээс ч биш.. Би зүгээр л үүнтэй нүүр тулах зоригтой нэгэн биш! Би бол өөрөөсөө болоод тэрнийг шархлах вий гэж айсандаа ганц ч алхам хөдөлж чадахгүй байгаа өрөвдөлтэй бүсгүй. Өөр хэн ч биш!
Нүднээс нулимс урсаж эхлэхэд цээж давчдан хорсож яг л халуу төөнөсөн төмс залгисан мэт л үл дийлдэм мэдрэмж дотроос минь цээжийг зуран доошлоно. Амьсгал давчдаж өвдөг сөхөрхөд хар хөлс биеийг минь бүрхэж чичирч салганасан гараараа өргөөнийхөө хаалгыг дотроос нь түлхэх гэж үзлээ. Гэвч дийлсэнгүй.. Хүйтэн бөгөөд хүчтэй салхи нүүрийг минь шавхуурдахад эцсийн хүч минь дууссан бололтой нүд анилдаж бие минь сулран доош уналаа. Тэдний гүнжтээн! Гэх тэртээ цаана сонсогдож байсан ч хариу урвал надаас гарсангүй. Зүгээр л газарт унасан, толгойгоо цохисон. Харин өөдөөс минь харж газар унасан толинд царай минь тодоос тод харагдаж байлаа.. Үүнээс цааш юу болсныг би хэлж мэдэхгүй нь!
***
Түүнтэй харц тулгарсан мөчөөс , түүнтэй уулзсан тэр хормоос эхлээд амьдралын минь эгэл жирийн эргэн эргэсээр байдаг хэмнэлд өөр нэгэн давтамж тээглэсэн мэт хором мөч бүхэнд өөр зүйлс, магадгүй гайхалтай зүйлс тохиосоор байлаа. Ямар ч үзэн ядалгүйгээр, ямар ч хор уршиггүйгээр нэгэн хэвийн байсан хэмнэл бага багаар эвдэгдэж буй мэт санагдана.
Яг л нэг газар нэг цаг хугацаанд нэг л үзэгдэл ээлжлэн ээлжилсээр зүүдлэгддэг байсан өдрүүд ард хоцорсон мэт зүүдэнд минь хүртэл өөрчлөлт орсоор байв.
Дугёныг яагаад энд, юул даа орчин үед байгааг, эсвэл яаж түүнтэй усны дусал шиг байгааг би мэдэхгүй.. тэр ч хэлээгүй.. гэхдээ энэ бүхэнд нуугдсан үнэн байх учиртай.. үгүй бол бид яагаад ирээдүйд дахин учирна гэж?
Тиймээ би мэдсэн.. өнгөрсөнд шаналж буй гүнж би гэдгийг.. миний өмнөх амьдрал гэдгийг.. магадгүй биш байж ч мэднэ.. хүлээх л хэрэгтэй энэ бүхний учрыг олох хүртлээ.
Болсон бүхнийг эргэцүүлэн бодох бүрт ухааны үзүүр дутаж, энэ бүгдийг юу гэж тайлбарлахаа олж ядсаар эцэст нь хэзээд байсаар ирсэн нууцлаг хувь тавиланд бурууг нь чихнэ.
Хувь тавилан л надаар наадаж байна гэж...
Түүнийг надтай учруулсан нь ч тэр. Хувь тавилангийн ээдэрч эрчлэгдсэн утасны бас нэгэн бүхэл ороолцолдоо!
Анх түүний дэргэд байх минут секунд бүр уур хүргэм бачимдмаар байлаа. Сайхан амар тайван байдал гэдгийг магадгүй би Дугён Юута хоёроос болоод алдаж гүйцэж байгаа байх. Гэхдээ л дэргэд минь байсаар байгаад бурхандаа талархаж байна. Намайг ганцааранг минь үлдээгээгүйд..
Хичээл орох хонх бараг л хэдхэн минутын дараа дугарах ёстой ч би өнгөрсөн зууны өрөвдөлтэй гүнжийн тухай зүүднээс болж оройтож боссон юм. Тэгээд л хичээлээсээ хоцорч байна. Гүйх бүрт тээг болох цүнхээ тээршаасаар сургуулийн хаалгаар арай хийн орох гэхэд хаалга хэдхэн хоромын дотор тас хийтэл хаагдаж би арга буюу хойш хэд алхлаа. Гэнэт хаагдсанд гайхан ийш тийш харах зуурт сараалжин хаалганы цаанаас жижүүр сурагч гэсэн пайз зүүсэн сурагч гарч ирээд энгэрээ тэврэн ойртоход би хэн болохыг нь төвөггүй мэдчихлээ. Тэр над руу бахдалтай нь аргагүй харчихаад амны хаалтаа доошлуулан нүдээ ирмээд жуумалзаж байв.
Тэр: өглөөний мэнд Жинкёнаа~
Би: пшш! тэнэг Дугён! Гэж түүнийг үл тоох маягтай харцаа буруулан хөмсгөө зангидахад тэр инээд алдаж
Тэр: аан үгүй~ өглөөний мэнд унтамхай Жинкёнаа~ гэх хэрэгтэй байх! тэгээд ч хэдэн удаа хэлэх болж байнаа Би Дугён биш, Ду Кёнсүү!
Энэ удаад би түүний хэлэхийг зүгээр л сонсоод байж тэвчсэнгүй гараа далайн түүн рүү ойртоход тэр инээмсэглэх гэсэн ч тэгэхгүйг хичээн уруулаа жимийж мушилзуулж харагдав.
