Suzy Azarcon

Chapter 1

Suzanne Berry Azarcon

I can hear the collision of our spoon and fork as we eat our lunch. My Grandpa, Dad, and I are having our lunch together when Sebastian interrupts us. "Don Craig, a new one has appeared southeast on the forest." He is one of our loyal hunters in the Azarcon Group, a 20-year old guy who is a little serious and someone who dedicates his life to this work.

Kung ako ang tatanungin, ayoko sa kaniya. Masyado siyang loyal and I hate it. Hindi niya kasi alam kung ano ang pwedeng mangyari kung masyado niyang pinagkakatiwalaan ang grupong ito. Kahit ako ngang apo ng mga Azarcon ay hindi masyadong nagtitiwala sa trabaho nila.

My Grandpa, Craig George Azarcon, is a well-known hunter and the leader of Azarcon group; a group of elite hunters who hunt down rogues and killer werewolves.

Normally, ang hinuhuli lang namin ay mga lobo na pumapatay ng mga inosenteng tao. Madalas ay mga Rogues ang tawag sa mga iyon. But now, I think it's no longer how it is. I mean, hinuhuli nga namin ang mga pumapatay na mga lobo pero hindi na kasi iyon ang nakikita ko. My Grandpa is killing them one-by-one. And if I say one-by-one, ibig sabihin ay wala na silang pakialam kung mabait ba o hindi ang mga pinapatay nila. Basta isa kang lobo, they'll hunt you down for sure.

"Call out for backup. I'll be there in five minutes," sabi ni Grandpa kahit na hindi pa nangangalahati ang kinakain niya.

I stare at my food. Unlike them, I'm nearly finished. "Won't you finish eating first before going? I cook them myself," sabi ko. Minsan lang ako magluto tapos hindi niya uubusin? I won't allow it.

"Apo, I'm just going to eat again later. The foods can wait, the rogues can't." He wiped his hands with a table napkin before standing. "Excuse me."

I rolled my eyes because of what he said. Hindi ko naman magawang suwayin ang sinabi niya. What he wants is what he gets. Pero ibang usapan na kapag umapila ako.

I wiped my hands as well and stood. "I'm going as well." My Father and Grandpa both looked at me and were about to say something when I stopped them. "It's final! I'm already finished eating, I'll go. I'm sorry pero hindi ko kayang hayaan ka na lang sa pagpatay sa mga lobo, Grandpa."

Huminga siya nang malalim bago tumalikod. But before he disappeared, he said, "I'll leave in three minutes. Be ready or I'll leave you behind."

Sebastian followed him quietly habang ako naman ay napangiting mag-isa. Hindi niya talaga ako matitiis.

"Aren't you going, 'Pa?" tanong ko kay papa na patuloy lang sa pagkain at hindi na kami pinansin. He doesn't mind being left behind. He must be really hungry.

"Nah. I'm fine here. Go with your Grandpa, baka mainip pa iyon at iwan ka." Pinunasan niya ang labi niya. Ngumiti siya sa akin at saka tinuro si Grandpa na nakasakay na sa loob ng bukas na kotse. He looks impatient as he glances at me.

Lumapit ako kay papa para halikan siya sa pisngi. "Alis na ako, 'Pa! Take care!" pagpapaalam ko.

"By the way, your Sinigang is the best!"

Ngumiti ako sa kaniya bilang tugon. I should cook Sinigang more often.

I jump inside the car. Hindi naman nagtagal ay humarurot na iyon. Kinuha ko ang baby ko sa likod at saka pinunasan. It is a small pistol but I treasure it like my own child.

Ito ang unang armas na ginamit ko noong nagsisimula pa lang ako kaya ito na ang lagi kong ginagamit. Not like the usual pistol, its bullet is silver. Sa dulo ng bullet ay may maliit na kumikinang na bagay - the wolf's bane. Ginawa talaga ang mga ganito para pahinain ang mga lobo. Hindi naman sila agad namamatay kapag tinamaan pero madalas ay sobra ang panghihina nila. Doon namin sila hinuhuli at tinatali para sa interrogation.