Het is knap dat je het ene moment tevreden en zelfs gelukkig kan zijn, en dat er niks gebeurd en je in een diepe depressieve bui komt. Maar hey zo ben ik nou eenmaal.
Ik ben me te bewust van het eten en als ik zo doorga ontwikkel ik een eetstoornis en het kan me allemaal niet schelen. Ik wil niks meer eten maar ik moet wel want anders valt het op. Ik krijg nu al te weinig voedingsstoffen binnen en het kan me niks schelen. Ik wil gewoon afvallen en dun zijn..
Het enige wat ik wil is rust, liefde, mooi zijn en niet dik zijn. En ik heb of ben geen van allen. Ik verdien het ook niet maar dat maakt mijn behoefte ernaar niet minder.
En ik wil diepgaande relaties met mensen en dat heb ik ook niet.
Het is zo lastig, ik maak het mezelf lastig. Ik kan zo positief en blij zijn naar anderen toe en als het dan gaat om mezelf kan ik niks positiefs zeggen. Ik kan het gewoon niet.
En ik haat deze situatie zo waarin ik nu zit, vooral met casper, dit weekend heeft hij verlof maar we kunnen elkaar dan niet zien want niemand weet dat we contact hebben en iedereen denkt dat we slecht voor elkaar zijn (dat zijn we nu ook maar als we beide beter zijn niet meer).
Ik durf het mijn psychiater of psycholoog niet te zeggen van het eten want dan gaan ze zich zorgen maken end at wil ik niet..
Ik ben zo lastig. En een aansteller. Dikke party, not.
JE LEEST
Dit is GEEN dagboek! (2)
Non-FictionDeel twee! De beschrijving en dergelijke staat op mijn account. Het is handig om eerst deel 1 te lezen want daarin staat alles zo'n beetje in uitgelegd :) Vanag september 2016 tot juni 2017 ~ #14 op 2-3-17
