The Hunger Games: No Children Allowed

Hoofdstuk 1

Plotseling was hij al zijn geheugen kwijt. Het ene moment kon hij zich alleen nog de film herinneren, het groene gas dat de ruimte vulde. Een film startte, een stem die niet doordrong, hij probeerde de laatste herinneringen vast te houden, totdat het opeens niet meer uitmaakte. Iets in zijn hoofd zei hem dat het enige wat nog uitmaakte de film was. Hij probeerde zich te concentreren, maar zijn gedachten gingen steeds uit naar ongrijpbare dingen. De film toonde beelden van bossen, groene weides, een stad, in Nederland?

Het leek op een documentaire, er was een mannenstem die de beelden toelichtte. Maar wat er werd gezegd kwam niet binnen. Het beeld kleurde zwart, maar niet voor lang. De film ging verder, maar maakte een groot contrast met de eerder getoonde beelden. Het waren beelden van een kapotte wereld. Oorlog, bosbranden, doodzieke mensen, er was iets anders met sommige mensen, mutaties?

Hij heette Jake, dit wist hij zich goed te herinneren. Maar waarom hadden zijn ouders hem een Engelse naam gegeven? 

Toen begon de stem weer te praten, Jake begreep maar de helft wat de persoon zei, maar het kostte moeite.

Engels, het was Engels.
Toen stopte de film.

De leider keek om zich heen. Er zaten ook andere kinderen in de zaal, het waren er vijftien. De meeste keken redelijk verbaast, nieuwsgierig, maar tegelijkertijd ook angstig.Waren zij ook hun geheugen kwijt? Twee jongens voor hem begonnen te praten. Dit begreep Jake wel. Ze praatten over de video, zij hadden de film wel begrepen?

Na een tijdje zat iedereen te praten, Jake keek opzij, er zat een meisje, ze was blond en had haar hoofd in haar handen. Zat ze te huilen?

Jake had het gevoel dat hij haar moest troosten, maar hij kende niet eens haar naam. De film startte opnieuw. Een man begon te praten, hij praatte duidelijk tegen de mensen in de zaal. Hij zei: "Beste sector A, hebben jullie genoten van de film? Ik hoop het wel, want hij was van levensbelang. Het is begrijpelijk dat sommige van jullie de film niet begrepen. Als het goed is 2 van jullie wel. Deze twee zij de taalkundigen. Er zijn nog vier andere groepen: de biologen, de scheikundigen, de natuurkundigen en de strategen. Afgaande op jullie studierichting..." Jake was verbaasd, studie? Was hij al zo oud? Hij voelde zich pas vijftien, maar zelfs zijn eigen leeftijd kon hij zich niet herinneren. De man ging na een korte pauze verder met zijn verhaal na een korte pauze: "Ik ga nu je naam noemen en in welke groep je zit. Als je je naam hoort sta je op en loop je naar de deur, die zich achterin de zaal bevindt.

"Groep 1: de taalkundigen. Ken en Cassie." De kinderen die voor Jake zaten stonden op en verdwenen door de deur.

"Groep 2: de biologen. Randy en Tim. Groep 3: de scheikundigen. Joan, Mandy en Ray. Groep 4: de natuurkundigen. Katharine en Scott. " Iedereen was al uit de zaal. Behalve Jake, een meisje en een andere jongen. Iedereen had net als hij Engelse namen, opvallend.

" Groep 5: de strategen. Adam en May." Het beeld werd zwart en Jake keek om zich heen. Hij was niet genoemd. Adam en May stonden ook niet op, ze keken naar hem. Waarom was hij niet genoemd?

 Er werd weer een man geprojecteerd. Weer een film? Dezelfde man, die eerder alle namen had opgenoemd zei: "O, en Jake loop jij maar met Adam en May mee." Hij glimlachte en het beeld werd weer zwart.

Jake, Adam en May stonden op en verlieten de ruimte door de deur. Eenmaal door de deur kwamen ze in een smalle gang, ze passeerden 5 deuren. Op de eerste deur stond groep 1, op de tweede deur stond groep 2, op de deur aan het einde van de gang stond groep 5. Daar gingen ze naar binnen, maar ze gingen niet verder dan de deur opening, want aan een bureau in de kamer zat een klein, dik mannetje. Hij scheen echter niets door te hebben en typte vrolijk verder op zijn kleine laptopje. Hij nam een slok van zijn koffie, schraapte zijn keel en opende een nieuw venster. De andere jongen die al een tijdje ongeduldig met zijn handen tegen zijn bovenbenen sloeg, schraapte nadrukkelijk zijn keel. Het mannetje sprong een meter de lucht in. Hij draaide zich om, keek op zijn horloge en mompelde: "nu alweer tijd.."

Toen richtte hij zich op de kinderen: "Ach kijk jullie eens, nog zo jong, kom toch zitten." Hij wees op een drietal stoelen en duidde dat ze daar moesten gaan zitten. Jake ging als eerste zitten. Naast hem zette het meisje zich neer en daarnaast de andere jongen. Ze hadden alle drie dezelfde kleren aan: een rood shirt en een spijkerbroek. De man reed met zijn stoel naar voren tot ongeveer een meter voor de drie kinderen. De man stelde voor dat ze zichzelf allemaal even zouden voorstellen, "lang kunnen jullie het niet maken" grapte hij. "veel van je zelf zul je je toch niet herinneren." Jake kon er niet om lachen. De man wees naar Jake "Begin jij maar"
Jake zei zijn naam. Daarna noemde het meisje naast hem haar naam. Zij heette May. De jongen heette Adam.

De man stond op en begon te praten: "Zoals jullie misschien wel hebben begrepen, zijn jullie de strategen. Daarnaast zijn jullie ook de leiders van de missie." Hij wees naar Jake "Jij bent geen strateeg, jij de leider van de missie, jij staat boven alle groepjes. Je zult de film misschien niet begrepen hebben, maar een andere afdeling van jullie sector zal dat aan jullie uitleggen. Hebben jullie nog vragen?"

Adam en May schudden hun hoofden. De man keek Jake vragend aan. Toen glimlachte hij, Jake glimlachte meteen terug uit beleefdheid. Hij schudde zijn hoofd, nee, hij had ook geen vragen. Eerst maar wat meer er achter zien te komen wat er precies aan de hand is

"Goed, dan wil ik jullie veel succes toewensen"
May vroeg: "Jullie sturen ons gewoon weg, zonder verdere aanwijzingen, in die wereld die ik net op het beeldscherm heb gezien?"

De man lachte.
"Geduld is een schone zaak"