En son bu sabah güldüm kendi kendime, uyandığımda hâlâ bıraktığım yerdeydin: Aklımda.
Ey gönlümün saklı sevdası, ben adını içimdeki boşluklara haykırdım. Kimse anlamasın, kimse duymasın diye.
Toplasan bin kitap eder sadece adınla başlayan şiirlerim. Ama bu aşk binbir gece masallarına benzemesin diye geri kalan ne varsa kalbimdeki kocaman boşluğa gömdüm.
Bir türlü dolmadı.
Oysa bende bıraktığın mutluluğu hep gamzendeki çukura sığdırıyordum.
Parmak uçlarım şahit, saçının her teline Mecnun oldum.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
