Gestalkt

Hoofdstuk 16

Hoe durft hij het zelfs te doen; zo een bericht sturen? Het lijkt wel alsof hij trots op zichzelf is en het fantastisch vind wat hij heeft veroorzaakt. Mijn vrienden zijn belangrijker voor me dan mezelf. Hier zal hij voor boeten. Koste wat het kost, ik zal erachter komen wie dit is. Maar ondertussen dus ook oppassen, want wie weet wat deze zieke persoon nog van plan is. Waarschijnlijk is dit nog maar het begin. Maar toch wil ik niet dat hij zijn zin krijgt. Ik zit helemaal in dubio. Moet ik de stalker zijn zin geven of moet ik het risico nemen dat nog meer vrienden een ongeluk krijgen? Ik weet het niet. Hem zijn zin geven zal zeker niet zorgen dat ik hem kwijt geraak, maar het bewijs is er wel dat hij mijn vrienden ook echt iets aandoet wanneer ik niet luister.

Terwijl zij waarschijnlijk nadenkt over wat ze kan doen, fantaseer ik over hoe het zal zijn wanneer ze eindelijk naar me zal luisteren. Ik weet nu al zeker dat dat fantastisch zal zijn.

Ik ben nog altijd aan het piekeren wanneer de telefoon gaat. Daniël neemt in mijn plaats op. "Oh, dat is goed nieuws", hoor ik hem zeggen. "Ik zal het haar zeggen." Meteen heeft hij mijn aandacht. "De situatie is veranderd. Jenn ligt nog in het ziekenhuis, maar ze mag nu bezoek ontvangen. Kamer 314 moeten we zijn." "Dan gaan we er meteen naartoe." Meteen loop ik naar de fietsen. Daniël volgt me. "214 was het, hé?"vraag ik wanner we in het ziekenhuis zijn. "Nee, Lies. Het is kamer 314." "Oh, oké", zeg ik. Meteen lopen we door naar kamer 314. Mijn mond zakt open van verbazing wanneer ik zie wie er daar aan het bed van Jennifer zit...