Trapped.

23☾

Ik voel iets over me heen lopen. Ik open mijn ogen en zie dat er een rat aan mijn broek knaagt. Ik schrik wakker. "GADVER." Schreeuw ik. Ik schop de rat weg en sta op. Als ik de tas wil pakken zie ik dat het koekje is opgegeten. Fijn, dit riool met de ratten... Ik doe de tas op mijn rug en loop door. Ik loop een tijdje in verschillende richtingen als ik ineens licht zie. Ik ren het laatste stukje en zie een ladder. Ik kijk naar boven en zie een opening van een put. Ik klim snel omhoog en duw de putdeksel eraf. Het is nog schemerig en er zijn niet veel mensen te zien. Ik kruip er snel uit. Ik loop uit het steegje het dorpjee in. Ik zie een bord staan; 'Brightmill' staat erop. Leuke naam, denk ik bij mezelf. Ik loop door het dorpje heen, het is heel schattig. Ik loop langs een eetcafeetje, de geur laat mijn buik nog harder rammelen. Ik heb zoveel honger, en geen geld. Dan ineens loop ik langs een bord. 'Gezocht: Chloe Byrne. Blond haar, blauwe ogen. Bloed op haar shirt.' Well fuck... Dat ben ik. Ik kijk naar mijn shirt. Het bloed valt te erg op. Dan besef ik me ineens dat in Jonah's tas nog een shirt zit. Ik loop snel een steegje in en verwissel mijn shirt. Ik loop weer verder door het stadje en neem plaats onder een boom in het parkje. Daar sluit ik mijn ogen weer, ik ben kapot.

Ik schrik wakker van een sirene. Shit, hoe lang heb ik geslapen. Ik kijk om me heen en mensen staren me raar aan. Ik zie de politie auto steeds dichterbij komen en begin te rennen. Mij maak je niet wijs dat die auto niet voor mij bedoeld is. Ik ren weg door het stadje. Ik kom langs het cafeetje en langs allerlei winkeltjes. Ik voel dat iets aan me arm trekt en ineens sta ik in een steegje. Het steegje is dun en eigenlijk maar breed genoeg voor 2 kinderen. Ik kijk recht in de ogen van een jongen. Hij trok me net in dit steegje, hij heeft me gered... "Wie..?!" ik kan mijn zin nog niet eens afmaken of hij legt zijn wijsvinger al op mijn mond om me te sussen. Ik staar in zijn ogen, moet ik deze jongen vertrouwen? Ik heb niet echt een andere keus... Er rent een man voorbij. Ik houd mijn adem in. "Volgens mij is ze daar heen gegaan!" zegt hij overtuigend. De politie mensen volgen hem en ik haar opgelucht adem. De jongen lacht, we staan zo dicht op elkaar hij voelde waarschijnlijk mijn opgeluchte adem. "Dankjewel..." zeg ik en ik glimlach naar hem. "Ik ben David, jij bent Chloe zeker...?" zegt hij lachend. Ik knik maar slik als ik zijn naam hoor. Ik kijk treurig naar beneden. "Wat is er...?" vraagt David bezorgd. "Mijn vader heet David... Hij is vermoord door mijn moeder." "Oh. Als je wilt praten, ben ik er voor je..." zegt David lief. Ik glimlach naar hem. "Chloe... We moeten denk ik gaan." zegt David dan. "Ja dat snap ik, maar waarheen? Iedereen zoekt me." "Bij mij ben je veilig denk ik. We wonen op een boerderij die omringt is met graan, het is 10 minuutjes lopen vanaf hier." "Dat is perfect..." zeg ik een beetje stamelend. Ik had dit echt niet verwacht. David stapt het steegje uit. "De kust is veilig." Ik stap er zelf ook uit en David doet zijn vest uit. Ik kijk hem vragend aan. Hij geeft het vest aan mij. "Doe het aan, anders herkennen ze je als nog." Ik trek het vest aan en doe de capuchon over mijn hoofd. We lopen snel richting het einde van de straat. Als we de hoek om lopen zie ik het granenveld al. Het is enorm groot. "Waarom help je me eigenlijk als ik vragen mag...?" vraag ik zacht. "Ik weet hoe het is om alleen te zijn..." zegt hij terug. "Wat bedoel je...?" vraag ik. "Chloe, ik zie de blik in je ogen. Je bent alleen... Ik heb dezelfde blik. Ik ben ook alleen." "Waarom ben je alleen?" vraag ik onzeker. "Omdat mijn ouders dood zijn en mijn vriendin is verhuisd naar Australië..." Ik ben even stil. "Met wie woon je nu dan...?" vraag ik na een tijdje. "Ik woon met mijn Oma en Mikesch, de kat. Ik zorg voor ze, ze zijn de enige die ik nog heb." "Oh... Het spijt me voor je... Ik weet hoe het voelt." zeg ik. "Wat is er met jou gebeurd dan... Na je ouders." vraagt David. "Mijn vader pleegde zelfmoord door mijn moeder... Toen heeft mijn moeder me plots naar een internaat gestuurd, samen met mijn broer. Ik probeerde te ontsnappen, en uiteindelijk is dat gelukt. En nu ben ik hier. Ik heb alles achter me gelaten." David is stil. En dat is goed, hij hoeft niks te zeggen. Ik heb nu al een band met David, we hebben allebei dingen meegemaakt... We hebben wel medelijden voor elkaar maar dat hoeven we niet uit te spreken. Dat weten we al. "We zijn er zo..." zegt David na een tijdje. "Het lijkt me leuk om je Oma te ontmoeten." zeg ik met een lach. "Je kan bij ons slapen, je kan bij mij op de kamer. Als je dat wilt natuurlijk." "Ja, dat zou fijn zijn!" zeg ik opgetogen. We lopen de veranda op. David doet de deur open en ik stap naar binnen. "Hee Oma! Ik ben terug." zegt David. "Dag Dave." ik hoor een stem vanuit de een kamer hiernaast. We lopen naar binnen en ik loop naar de vrouw toe. "Hallo mevrouw, ik ben Chloe." zeg ik met een glimlach.

Hi mensen! Ik wil nog even zeggen hoe blij ik ben met de support op dit boek. Ik bedank jullie elke keer maar ik ben ook gewoon zo dankbaar voor al de support. Als jullie dit een leuk hoofdstuk vonden laat dan even een Comment☁︎ en Vote🌟 achter!

Volgende keer in Trapped.: Ontmoet Chloe de oma van David en vertelt David meer over zijn vriendin die hem heeft verlaten...

Liefs Zara☾