Waiting For You 10. Bölüm.
Ne olduğunu bilmiyordu. Son bir haftada Jongin'e karşı içinde oluşan hisler neydi? Şuan Jongin'in dizinde yatıyor olmasa aralarındaki ilişti tekdüze sayılabilirdi. Jongin'in korumacı tavrına karşılık kendisinin yaptığı kötü davranışların farkındaydı. Korkuyordu sadece yeniden herkesi hayal kırıklığına uğratmaktan.
Kafasını kaldırıp uyuyan Jongin'e baktı. Boynunu yatakbaşına yaslamış,rahatsız görünüyordu. Yatışını düzeltti. Jongin'in saçlarındaki eli yatağa düşerken ona Sehun'un gözünden damlayan bir yaş eşlik etti. Gece korkunç baş ağrısı ile ağlayarak uyanmış ve Jongin ona sarılar onu rahatlatmaya çalışmıştı ama neden rahatsızdı? Kafasını kurcalayan doğru hissettirmeyen neydi bilemiyordu.
Titreyen dudaklarından bir hıçkırık duyuldu. Duygularını saklayamayacak kadar narindi hala. Uyuyan Jongin'i uyandırmamak için dudaklarını yorganı ile örttü. Titreyen bedeni Jongin'in kolları arasındayken bile üşüyordu. Sehun var gücüyle Jongin'e sarıldı.
Kanser böylemiş diye düşündü. Hayatını saran bir çift kol olmadıkça asla iyileşemezsin. Kaybetme duygusu sarar bedenini. Acı öylesine büyüktür ki nefes dahi alamazsın. Geceleri seni teselli eden biri yoksa korku dolu rüyalarından uyandığında,işte o zaman anlarsın yalnızlık ve kaybetmişliğin duygusunu.
Sehun, titreyen ellerini yumruk yapıp ısınmaya çalışırken Jongin'in narin ve istekli parmaklarının saçları arasında dolaştığını hissetti. Izin verdi. Ona karşı çıkamayacak kadar yorgundu ve acı çekiyordu. Bir süre böyle kaldılar. Birinin konuşması gerekiyordu fakat ikisininde cesareti yoktu. Sehun'un dudaklarınsan minik bir inilti çıkana kadar belli bir süre sessizce durdular.
"Sehun,iyi misin."
Jongin onun başını dizlerinden alıp sağ göğsüne yatırırken sordu.
"Bilmiyorum. Her zamanki sancılar."
Sehun kollarını onun için bekleyen güvenli kollara sardı.
"Ne zaman istersen ben buradayım. Ne zaman güçsüz hissedersen sadece yanıma gel ve sarıl. Eskiden olduğu gibi."
Jongin çenesini Sehun'un başına yaslarken ona doğru uzanan bedeni sıkıca sardı.
"Zihnim hatırlamasa bile seni,bedenim hatırlıyor gibi. Tuhaf değil mi? "
Sehun başını koyduğu rahat yerden onun kalp atışlarını dinleyerek parmakları ile Jongin'in kolundaki bileklikler ile oynadı.
"Anılar silinse bile izleri ömür boyu kalır Sehun. Beni unuttuğunu sansan bile beni hatırlıyorsun. Şuan kollarımda yatarken çocukken olduğu gibi bilekliklerimle oynuyorsun. "
Jongin Sehun bileklikle oynamasını kestiğinde yüzüne bir hüzün çöktü. Başını aşağı eğip kolları arasındaki titreyen bedeni saçlarından öptü. O kadar değişikti ki Jongin için. 12 yıldır özlediği bedene sarılıp öpmek hayal gibiydi.
"Sence hiç iyileşemezsem ne olur? "
Kulaklarına dolan kalp atışının gittikçe hızlandığını hissedebiliyordu. Ensenine değen nefes alışverişler kısıklaşmıştı. Sağ eli ile onu tutan Jongin'in elini kavradı.
"Öyle bir şey olmayacak Sehun. Seni 12 yıl sonra bulmuşken kaybedemem. Yaşaman için ne gerekirse yaparım. "
Jongin'in gözünden düşen yaşlar Sehun'un saçlarını ıslatıyordu. Daha çoo sarıldı ona. Ertesi sabah uyandığında onun sesini bir daha duyamayacak olma düşüncesi korkutuyordu onu. Ameliyata giremese bile elinden gelen ne varsa kullanacaktı.
"Beni 12 yıl nasıl bekledin? 12 yıl beklenmeye değecek biri değilim ben. Sevgiden yoksun bir insanım. Neden beni bekledin?"
Sehun ilk günden beri sormak istediği soruyu sormanın etkisi ile rahatlamıştı. Başını Jongin'in göğsüne daha fazla yaklaştırdı. Vereceği cevabı merak ediyordu. Aralarındaki o arkadaşlık nasıl bir boyuttaydı hatırlamıyordu fakat hatırlamak,öğrenmek istiyordu.
"Kardeşten öteydik. Arkadaştan öteydik. 7 yaşındaki iki çocuk nasılsa ikimizde çok farklıydık. Özellikle sen. Her zaman en olgunumuz sendin. Okula giderken hava soğuksa beni elimden tutup eve götürür zorla fazladan kazak giydirirdin. Sebze yemem için beni zorlar eğer yemezsem benimle hiç konuşmazdın. Neden bilmiyorum ama seni annemden daha vok sevdim. Bana gösterdiğin ilgi ailemden gördüğüm ilgiden daha gerçekçiydi hep. Seni bu yüzden sevdim ve bekledim. Hayatımın 12 yılı sensiz eksikti. Doldurulması gereken 12 yılın peşinden koşmak zor olsa bile pes etmedim. Nedenini sorarsan bilmiyorum."
Jongin yüzünü Sehun'un saçları arasına sakladı. Ağladığını anlamıştı ama bu kadar üzgün olduğunu bilememeliydi. Sehun onun elini alıp daha da sıktı. Elinden gelen buydu. Ne diyeceğini bilemedi. Zihninde geçmişe.dair hiçbir şey yoktu.
"Seni beni beklediğin kadar ben başkasını bekleyemedim. Sevdiğim insanı üzmek,ona ulaşamayıp kaldım. Denemeye korkuyorum. Keşke eskisi gibi olsaydım. O zaman beni kesin çok severmiş."
Sehun konuşmasını bitirdiğinde Jongin konuşamıyordu. Korktuğu beklediğinden de erken gelmisti. 12 yıllık bekleyiş 12 saniye ile kalbinde derin bir yara açmıştı. Yıllarca beklediği birinin sevdiği adamı anlatmasına katlanamazdı. Elinden bir şey gelemezdi. Kabullenmek en iyisiydi belki de. Ne de olsa hayatta mucizelere yer yoktu.
------------
*Yorumlarınız beni destekleyip mutluluk veriyor. Yorumları unutmayın. Ilgiye göre bölümleri ekleyeceğim.
-Juni
