I love you, goodbye.

Chapter 2: Reign Smith (Part 1)

Reign's POV

“Oh nak. Musta first day? Okay ba?” bungad agad saken ni mama

“Okay naman, kaboring lang” sagot ko.

                                                              

“Ay nako, ganyan talaga pag first day pa lang. Mageenjoy ka din” sabi niya..

 

 “Oh siya, labas muna ako. May bibilhin lang. Kain ka nlang diyan ng gusto mo” pagpapatuloy niya tas lumabas na.

As you can see, hindi kami close ng nanay ko T____T Kahit siya nlang kadamay ko sa buhay, still I don’t give her that so much importance.. Hndi ako ganung tao e. EWAN KO BA? LAHAT NLANG ATA NG TAO, INIIWAN AKO.

Flashback

2 years ago…

 

“HAHAHA! Baliw ka talaga Reign! Pinahiya mo kaya yung tao!” sabi saken ni Eunice. Bestfriend ko.. Kasalukuyan kaming naglalakad ngayon sa corridor ng napakabulok naming academy -,- Ughh

“Yaan mo yun! Bagay naman sa kanya di ba? Hahaha” sabi ko..

“Oh well. Tama ka diyan prend!” sagot naman niya.

 

“Reign! Yung mama mo nasa gate!” sabi nung classmate ko.

Okay? First of all, never pumunta si mama sa school namen.. Pwera nlang kung may nangyaring masama like naaksidente or what. Mga ganun. Wag niyang sasabihing may nangyaring masama  -,- Maloloka na naman ako.

“Ah ganun ba? Sge, salamat sa pagsabi” sabi ko kay Nathan.

“Uhm. Eunice? Punta kana sa next subject. Baka isama na ko pauwi ni mama e.” sabi ko kay Eunice..

“Ah. Osge! Balitaan mo nlang ako kung may nangyari man” sabi niya. Nginitian ko nlang siya tas dumiretso na sa gate ng academy.

Nakita ko si mama,

UMIIYAK. May dugo yung dalawa niyang kamay… EWAN KO BA? Napatigil ako sa pagtakbo nung nakita ko yun.. Parang natakot agad ako kung anuman yung nangyari. Pakiramdam ko nanlalambot yung mga tuhod ko… After 10 minutes siguro yun, lumapit na ko kay mama… Sabay tanong ng,

 

“Ma, anong nangyari?” tiningnan ko siya straight to the eyes sabay hawak sa magkabila niyang balikat..

Still, hindi pa din siya sumasagot. Patuloy lang siya sa pag-iyak…

“MA! Sumagot ka naman!” nainis na ako.. Naiiyak na din ako. Pero pinigilan ko yun.

 

“W-w-wala n-na ang p-pa*sob* pa m-mo *sob* pati si Kian, wala na din”  sagot niya.

 Nang marinig ko yun, bigla nlang ata gunuho yung mundo ko.  Parang nawalan na ako ng gana sa lahat ng bagay.. Dami kong binuhos na luha sa mga oras na  yun.

After 2 months..

“Prend, may sasabihin ako”  sabi ni Eunice..

“Oh ano yun?” sabi ko habang ninanamnam yung ice cream ko..                                                           

                                                           

“Magt’transfer na ako sa ibang school” sabi niya sabay iwas ng tingin…           

Nahulog yung kinakain kong ice cream, letse naman oh. May mang-iiwan na naman saken TT^TT Tsk, lagi na lang!                  

“ANO?!!” napasigaw ako.. Ang dami tuloy tumingin sa pwesto namin.

 

“Prend, wag ka sumigaw” sabi  niya.

“Okay. Would you just explain to me kung bakit ka aalis?! Anong reason? YUNG VALID REASON!” sabi ko.

“Well.. Si mama kase,  nag-apply siya isang company in Thailand. Ayun, natanggap naman siya agad” sabi niya.

“So? Ano naman kung ganun?” I asked with hesitation.

“Uhm. So, balak niya na dun na daw kami tumira, FOR GOOD” okay? Yun na yun?

“Ah. Pero pano ako?!” sabi ko.

“Low down your voice prend! Kung tatanungin mo kung anong pakiramdam ko ngayon, syempre NALULUNGKOT din ako! Kase hindi kita kayang iwan. Pero no matter what happens, kailangan kong sundin yung decision ni Mama.. SORRY REIGN. Magkikita pa naman tayo..” sabi niya na mangiyakngiyak na..

 

“Kahit wag ka na bumalik! Tss” sabi ko naman.

“Reign naman… Just be happy for me… I mean for US pala. Babalik naman kami dito.. Siguro mga after 3 years ganun..”

 

“What?! After 3 years pa?! Bahala ka na!” sabi ko tas umalis na… NAKAKAINIS SIYA! Sobra! >______<

Tinatawag niya yung pangalan ko pero di pa din ako lumilingon.. Bahala siya! I hate her na! Kainis!

 

END OF FLASHBACK

Alam niyo na ngayon kung bakit ganito ugali ko? Kung hindi, bahala kayong umintindi. Pasalamat kayo readers nagkwento ako. Never kase ako nag-open up sa isang tao e. Ewan ko. Parang ang hirap na magtiwala. Sasayangin lang din naman nila e. I mean, hindi nila papahalagahan ganun.