Ο Καινούργιος Μου Γείτονας [Book 2]

Κεφάλαιο 20

~Μία Εβδομάδα Μετά~

Σήμερα η Έλενα γυρίζει στο ίδρυμα. Ο Άρης και εγώ σταναχωρηθηκαμε αρκετά. Περνούσαμε ωραία με την Έλενα εδώ όμως εκείνη πλέον θα έχει μια νέα οικογένεια. Ένα ζευγάρι που είχε επισκεφθεί το ίδρυμα την είχε δει και τους έκανε εντύπωση σαν παιδί και θέλησαν να την υοθετησουν.. Στην αρχή δεν ήθελε να πάει αλλά αφού μιλήσαμε και το ξεκαθαρησαμε αποφάσισε να πάει. Αύριο θα έρθουν να την πάρουν. Εν μέρη είναι χαρούμενη που θα φύγει από το ίδρυμα αλλά και λυπημένη γιατί λέει ότι θα της λείψω πολύ. Και εμένα θα μου λείψει πολύ αλλά με μια οικογένεια θα είναι πολύ καλύτερα και από ότι είδα το ζευγάρι που θα την υιοθετήσει είναι πολύ καλοί άνθρωποι. Άλλωστε αυτό είπε και η. Κοινωνική λειτουργός που πήγε να μιλήσει μαζί τους και να ελέγξει αν το περιβάλλον είναι κατάλληλο για να μεγαλώσει εκεί ένα παιδί. Είπε ότι ήταν πολύ καλοί και ευγενικοί άνθρωποι και ότι δεν θα λείψει τίποτα στην Έλενα. Έχει ετοιμάσει είδη τα πράγματα τής και περνάμε την τελευταία της μέρα εδώ μαζί. Είμαστε στο δωμάτιο της και παίζουμε και συζητάμε για την νέα της οικογένεια. Της ακούγεται περίεργο το ότι πλέον θα ανοίκει σε μια άλλη οικογένεια που διαφορική από εκείνη που είχε ζήσει μέχρι 5 χρόνων. Αν και στην αρχή δεν ήθελε τώρα χαίρεται ακόμα και στην ιδέα ότι θα ζήσει ξανά με μια οικογένεια. Καθώς μιλούσα με την Έλενα για την νέα της οικογένεια άκουσα φωνές στον διάδρομο.
"Θέλω την μαμά μου.... Που είναι η μαμά μου;" Φώναξε ένα μικρό κοριτσάκι.
Πρέπει να ήταν γύρω στα 3-4. Δεν ήταν είχα ξανά δει εδώ. Πότε ήρθε;
"Αφήστε την λίγο σε εμένα" λέω και την κοιτάω.
"Πώς σε λένε;" Την ρωτάω.
"Δεν θα σου απαντήσει​" μου λέει κάποιος δίπλα μου.
"Δεν ξέρουμε το όνομα της;" Ρωτάω.
"Όχι" μου απαντάει και φεύγει.
"Θέλεις να μου πεις το όνομα σου;" Την ρωτάω ξανά και αυτή με κοιτάει.
"Εμένα με λένε Ζωή" της λέω.
"Ελπίδα με λένε" μου λέει.
"Πόσο χρονών είσαι Ελπίδα μου;" Την ρωτάω και εκείνη με τα δαχτυλακια της μου δείχνει.
Καλά είπα ότι είναι γύρω στα 3- 4 ... Τεσσάρων είναι.
"Και πως ήρθες εδώ;" Την ρωτάω αλλά δεν μου απαντάει.
"Αγάπη μου δεν μπορώ να σε βοηθήσω αν δεν μου μιλήσεις" της λέω.
"Με άφησε ο μπαμπάς μου" μου απαντάει.
"Γιατί;" Την ρωτάω.
"Η μαμά μου πέθανε" μου λέει εκείνη και εγώ την αγκάλιαζω.
"Θέλω τη μαμά μου" μου λέει.
"Αγάπη μου η μαμά σου τώρα μπορεί να μην είναι μαζί σου αλλά να ξέρεις ότι σ αγαπάει και ότι σε προσέχει"της λέω ενώ την έχω στην αγκαλιά μου.
"Θέλω την μαμά μου" μου λέει και αφού φεύγει από την αγκαλιά μου αρχίζει να τρέχει.
"Ελπίδα περίμενε.... Ελπίδααα" της φωνάξω αν δεν με ακούει.
"Ελπίδα"της λέω όταν την φτάνω και εκείνη τότε έκλαιγε.
"Θες να σου πω κάτι;" Την ρωτάω.
"Όχι ..θέλω την μαμά μου" μου λέει εκείνη.
"Άκουσε με λίγο" της λέω και με κοιτάει.
"Έχει πεθάνει και εμένα η μαμά μου.... Όμως εγώ δεν την είδα ποτέ γιατί όταν πέθανε ήμουν πάρα πολύ μικρή... Εσύ όμως είδες την μαμά σου και είδες πόσο σ αγαπάει... Ενώ εγώ;; Δεν την είδα ποτέ" της λέω.
"Γιατί πέθανε η μαμά σου;" Με ρωτάει.
"Ήταν άρρωστη" της απαντάω.
"Και η δικιά μου" μου λέει εκείνη.
"Έλα παμε μέσα τώρα να ξαπλώσεις λίγο ... έλα" της λέω και αφού την παίρνω στην αγκαλιά μου μπαίνουμε στο ίδρυμα και την βάζω σε ένα κρεβάτι να κοιμηθεί

______________________________________________
Χευ

Κι άλλο κεφάλαιο.

Ελπίζω να σας αρέσει.

Τα λέμε στο επόμενο

Φιλάκια 💋💋💋💋💋