The Last Secret.

- Κεφάλαιό 9 -

Η ώρα είχε πάει 3 χωρίς να κάνω τίποτα.
Οι σκέψεις μου με κατακλύζουν και το μυαλό μου δεν λέει να σταματήσει. Το μόνο που κάνω είναι απλά να είμαι ξαπλωμένη στο κρεβάτι και να σκέφτομαι.

Είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο πως μπορούν τόσα μικρά πράγματα που θεωρούμε ασήμαντα να έχουν βαρύτητα στην ψυχολογία και την κατάσταση μας. Ειδικά όταν βρίσκεσαι σε ένα άδειο σπίτι και η μόνη σου συντροφιά είναι οι σκέψεις.
Στο σκοτάδι της νύχτας,οι μικρές πικρές κουβέντες γίνονται βάσανα τα βλέμματα είναι χαραγμένα στο μυαλό. Οι πράξεις είναι πιο σκληρές και η απώλεια είναι αβάστακτη.
Βλέπετε περνάω ατελείωτες ώρες στο κρεβάτι μου χωρίς να κάνω τίποτα. Ξέρω τα συμπτώματα.

Σύντομα τα πρώτα δάκρυα ξέφυγαν από τα ματιά μου. Τώρα τελευταία είναι η αλήθεια πως κλαίω συχνά, αλλά αυτά τα δάκρυα διαφέρουν πολύ. Γιατί αυτά τα δάκρυα έρχονται από πληγές βαθιές της οποίες δεν μπορώ να επουλώσω.

Πληγές της ψυχής.

Πήρα την απόφαση να σηκωθώ και να κατέβω κάτω στην κουζίνα να τσιμπήσω κάτι να φάω. Κάτι υγιεινό φυσικά. Κάνα μήλο,κάνα αχλάδι. Πάντα έπρεπε να προσέχω τα κιλά μου λόγο του χορού. Δεν με πείραζε,γιατί εγώ το επέλεξα και δεν γκρινιάζω,αλλά μερικές φορές δεν αντέχω και θέλω να φάω κανένα burger ή καμία πίτσα. Κάθε φορά που μου προσφερουν λυγίζω,αλλά συγκρατούμαι κάθε φορά.
Θα μου πείτε,πως το κάνω αυτό. Ούτε εγώ η ίδια δεν ξέρω.

Ο χορός είναι δύσκολος. Μην τον βλέπετε πόσο εύκολα μπορεί να κάνει κάποιος  μερικές κινήσεις. Με πολύ σκληρή δουλειά και με πολλές προπονήσεις και φυσικά υπομονή τα καταφέρνεις μετά από κάποιο σημείο. Εγώ τόσα χρόνια προσπαθώ και ακόμα δεν είμαι ικανοποιημένη με τα αποτελέσματα που βγάζω. Ίσως να ζητάω πολλά,αλλά εφόσον το αγαπώ υπερβολικά πολύ θέλω και να τα καταφέρω. Ιδιαίτερα στο μπαλέτο. Μπορεί  να χορεύω ένα σορό διαφορετικού είδους χορούς,αλλά το μπαλέτο για μένα είναι σαν να με μεταφέρει σε άλλη διάσταση.

Σε έναν κόσμο που μπορώ να νιώσω ζωντανή.

"Πως είσαι γλυκιά μου;" Ρώτησε η μητέρα μου με 'ενδιαφερον'.
Και κάθε φορά που με έλεγε γλυκιά της, με εκνεύριζε όσο τίποτα.

"Καλά είμαι μητέρα." Είπα αδιάφορα ψάχνοντας στο ψυγείο. Γουργούριζε η κοιλιά μου.

"Σήμερα είναι η δεξίωση! Θέλω να σε δω πόσο όμορφη θα είσαι και την έκφραση του Lucas Simon." Είπε ενθουσιασμένη. Εγώ μόνο ενθουσιασμένη δεν ήμουν. Δεν με ρωτάει πως τα πάω στη σχολή ή με τους φίλους μου. Ίσως να φταίω και εγώ που δεν της λέω οτιδήποτε,αλλά θα την νοιαξει;