พายุขยับตัวเบาๆรับรู้ได้ถึงความหนักอึ้งของศรีษะและสองตาที่ร้อนผ่าว...เขากำลังไม่สบายชายหนุ่มครางออกมาเบาๆอาการปวดตามเนื้อตัวทำให้ทรมาน
"ไง...ไปหาหมอกันหน่อยไหม...."เสียงถามดังขึ้นใกล้ๆหันมองจึงเห็นว่าลายเมฆยืนอยู่ไม่ห่างจากโซฟาตัวยาวที่เขานอนอยู่
"ยังอยู่อีกเหรอ??....กี่โมงแล้ว??...ตายล่ะ!!...ขนมฉัน!!...."พายุอุทานออกมาพร้อมขยับตัวลุกขึ้นก่อนครางเบาๆทรุดตัวลงนั่งบนโซฟาอีกครั้งสองมือยกขึ้นจับขมับรับรู้ถึงความปวดหัวที่พุ่งจี๊ดขึ้นมา
"ห่วงตัวเองก่อนไหม...นายจะงกไปถึงไหน...."ลายเมฆประคองให้อีกฝ่ายนอนลงอีกครั้งแต่อดต่อว่าอย่างหมั่นไส้ไม่ได้คนอะไรป่วยขนาดนี้ยังจะห่วงขนมอยู่อีก
"ขนมฉันล่ะ...."พายุยังห่วงงานตัวเองไม่สนใจนำ้เสียงและคำพูดค่อนแคะของลายเมฆ
"ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว....นายไม่สบายอยู่นะพักเถอะ..."ลายเมฆบอกอีกฝ่ายให้คลายกังวลพร้อมดุเบาๆ
"งั้นเหรอ..."พายุพยักหน้าก่อนจะยอมทิ้งตัวลงนอน
"ฉันว่านายน่าจะไปหาหมอสักหน่อยดีไหม..."ลายเมฆถามซำ้นำ้เสียงเจือแววเป็นห่วงจนพายุสัมผัสได้
"ไม่ต้องหรอก...แค่กินยาแก้ปวดลดไข้แล้วหลับสักตื่นก็คงดีขึ้น..."พายุหลับตาปฏิเสธถึงตอนนี้เขาจึงรู้ตัวว่าตัวเองเหนื่อยและอยากพักผ่อนแค่ไหน
"งั้น....นายควรกินอะไรสักหน่อยนะ...."ลายเมฆยังคงออกความเห็นต่อไป
"อะไรล่ะ...."พายุถามกลับมาทั้งหลับตา
"ข้าวต้มไง...คนป่วยที่ไหนๆเขาก็กินกัน...."
"ฉันอยากนอน...ลุกไปทำข้าวต้มไม่ไหวหรอก...."พายุปฏิเสธพร้อมถอนใจ
"ฉันเตรียมไว้ให้แล้ว...ลุกมากินสิ..."คำตอบมาพร้อมเสียงกุกกักทำให้พายุลืมตาภาพที่เห็นคือลายเมฆพร้อมถ้วยข้าวต้มกับท่าทางขัดๆเขินๆเก้ๆกังๆอย่างไม่คุ้นชินกับการปรนนิบัติใครสักคนแบบนี้
