My horse and my mate

Hoofdstuk 20

Eadlyn
Ik zat hier nu al een hele tijd en nog steeds had ik niks van Kyan gehoord. Ik hoorde hoe er iemand de deur probeerde te openen en zo te zien de wachters ook, want ze stonden meteen alert en kwamen of dichter bij mij of dichter bij de deur en op 2 wachters na waren ze allemaal veranderd. De wachters die nog mens waren, namen mij mee naar de hoek van de kamer en gingen naast mij staan. Zodra de deur open ging sprong er een wolf naar binnen die meteen door een van de wachters werd aangevallen. Met een bepaalde techniek die de wachters kenden zorgde ze ervoor dat de wolf niet dood was, maar wel bewusteloos. In de hoek van de kamer werd de wolf vast gemaakt met kettingen die daar hingen, waarom ze daar liggen weet ik niet. Één van de wachters keek even op de gang en sloot daarna de deur in mensenvorm. Zodra de deur gesloten was veranderde hij weer in wolfvorm. Je weet wel doordat ze anders naakt zijn. "We weten het nu wel hoor" klonk Olivia opeens door mijn hoofd. "Oh Hey Liv, Euhm weet jij wie die wolf is?", vraag ik haar. "Een rogue", sist ze, "je moet hier weg Eady, er zullen nog rogues komen." Hoe? "Gewoon de deur open en weg rennen", zei ze met een Duh toontje. Ja weet ik ook wel, maar we zitten met wachters weet je wel. "Oh ja". Misschien kan ik naar Amelia gaan en dan weg galopperen? Super idee, maar wacht even.       
Ok ga maar, de kust is veilig. "Euhm Ok", reageerde ik verbaasd. Ik keek om me heen en zag dat de wachters weer hun vaste plaats hadden aangenomen. Hoe ga ik hier in hemelsnaam weg geraken. Een plannetje kwam ik mijn hoofd toen ik steentjes op de grond zag liggen. Sukkel, ik vraag me af of dat gaat werken. Boeit niet, ik kan het altijd proberen, kaatste ik terug. Ik pakte de steentjes voorzichtig, zonder dat de wachters het zagen en gooide er dan een naar de muur achter me. Zodra het steentje de grond raakte vloog er een wachter af op het geluid. Ik gooide stiekem nog snel de andere steentjes weg, totdat de wachters uit mijn weg waren. WoW, dit gaat nog werken. Ik negeerde haar en rende met wolvensnelheid naar de deur en opende die snel. Zodra de deur open was veranderde ik in mijn witte wolf en rende naar de stal. Zodra ik buiten kwam zag ik dat het gevecht niet in de tuin plaats vond. Ik hoorde dat de wachters de schuilkelder uit kwamen en haastte me naar Amelia's stal. Gelukkig stond ze er nog. Ik nam een hoofdstel en deed het snel in. Zodra ik buiten kwam met Amelia zag ik de wachters me zoeken. Ik steeg snel op en spoorde Amelia aan om te gaan galopperen. Toen ik over mijn schouder keek zag ik de wachters al achter me aan komen. Ik spoorde Amelia aan en kreeg het gevoel dat we vlogen. Toen ik achter me keek zag ik dat de wachters al moeite kregen om me bij te houden. "Liv, snel masker onze geur!", riep ik naar haar. "Gebeurd en je zal de weg naar het kasteel gewoon weten, daar zorg ik voor." Thanks. Ik spoorde Amelia nog eens aan en voelde dat ze op haar snelst was nu. Toen ik achter me keek schrok ik. Buiten wachters werden we nu ook achtervolgd door tientallen rogues. Verdomme, vloekte ik. Komop Amelia ik weet dat je sneller kan, moedigde ik haar aan. En als bij toverslag versnelde ze naar een snelheid sneller dan de wolvensnelheid.

Ik stuurde Amelia nu al een uur door het bos en ik begon het gevoel te krijgen dat we alle wolven hadden afgeschud. Toch liet ik Amelia nog niet vertragen.

Na nog een uur verder crossen zag ik tussen de bomen het kasteel opdagen. Zodra ik het bos uit kwam gecrosst, zag ik dat er een hele groep wolven klaar stond om te vertrekken. Allemaal wachters en op kop mijn vader. Ik vertraagde Amelia en galoppeerde zo verder naar mijn vader. Mijn vader zag me aankomen en veranderde naar zijn mensenvorm. Zodra ik bij hem was sprong ik van Amelia en sprong in mijn vaders armen. Mijn moeder die me blijkbaar ook had gezien kwam er ook aan gerend en ik stortte me in haar armen en begon te snikken. De hele weg naar hier had ik mijn tranen nog net kunnen inhouden, maar ik had toen ook teveel adrenaline in me zitten. "Sssh", probeerde ze me te troosten. Ze neemt mij mee richting het kasteel en vanuit mijn ooghoek zie ik nog net dat een staljongen Amelia naar haar stal brengt.

Zodra we in mijn kamer zijn, gaan we op mijn zetel zitten en komen de tranen pas echt. Ik had geen idee waar ze vandaan kwamen, maar ik voelde dat ik er wel door kalmeerde. Zodra ik gekalmeerd was, begon mijn moeder te praten. Meisje toch, wat is er gebeurd dat je hier zo aankwam? De wachters hadden je vader net laten weten dat je tijdens een gevecht was weg gerend met Amelia. Ik haalde diep adem en begon te vertellen.

Ach lieverd, Kyan is sterk, hij zal hier straks terug staan en je vader heeft al een groep wachters erheen gestuurd om te gaan helpen. Dat verbaasde me, hij stuurde niet zo vaak hulp naar een andere roedel, maar het stelde me wel gerust. Nog steeds in mijn moeders armen viel ik in een onrustige slaap.

Hey Hey
Spannend he? Denken jullie dat het slim was dat ze er tijdens een gevecht vandoor ging?
Nog veel leesplezier!!
XxYasmine