Alpha Kyran groeit op met de gruwelijke taferelen van Hellewolven, zijn ouders die toen regeerden over het provinciale Altarcho, verjaagden de Spookdieren en schakelden er veel uit. Hij ziet in Mischa zijn ideale prinses en hoopt voor haar de prins...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik sis en mijn tanden zijn zichtbaar, scherpe stekels waar het bloed vanaf druipt. Ik buig naar voren en de touwen trekken strak om mijn polsen en snijden in mijn huid. De man haast zich uit mijn buurt en het dikke hete kaarsvet rolt langs mijn nek. Het stolt en ik rol mijn nek, waardoor het barst en kraakt en traag van mijn ontblootte huid valt. De korrels landen op mijn gescheurde kledingstukken die rondom mijn voeten liggen gedrapeerd. Ik had die dag zijn winkel moeten binnenstappen en zijn leven hebben vernietigd, hij verdient mijn vriendelijkheid niet. In mijn ondergoed en flarden jurk sta ik voor de menigte die mij bekogelt en dingen toeroept. De oude vrouw Amelie draait haar hoofd schuin als ze mij ziet en ik sla mijn blik neer. Ze wijst met haar knokige vinger in mijn richting. 'Laf wezen, u zal mij nooit meer iets aandoen!' Ik voel de kraal van haar dromenvanger in mijn rug branden bij haar woorden. 'Het spijt mij,' zeg ik en de angels van tanden schrapen langs mijn lip.
Mijn armen gespen zich nog verder in als ik voorover buig tussen de twee palen, ik trek aan het draad en hoop dat de palen naar elkaar toe zullen slaan. Alleen dan kan ik loskomen. Noah geeft me een zet en ik val om, mijn armen schieten bijna uit hun kommen. Mijn hart smakt tegen mijn ribben en ze persen zich bijna door mijn huid heen. Mijn longen doen hun functie geen eer aan en ik kan geen lucht krijgen. Ik word overeind getrokken en de vinger van Noah gaat langs de vele bolletjes die net onderhuidse piercings zijn. Ik slip weer naar voren en hang hopeloos naar voren. Hij loopt onder het touw door en komt voor mij staan, hij trekt mij aan mijn haren overeind en een handvol blijft achter tussen zijn vingers.
'Jammer dat je zo mooi bent,' zegt hij en de menigte grauwt en spuwt haast verterend gif in de vorm van woorden naar mij toe. 'Misschien, als je handen weg zijn, dat je wel mijn tweede vrouw kan worden of zo,' grapt hij en de betonschaar zwaait hij voor mijn gezicht langs. Ik hijg en de horten en stoten schrapen langs mijn rauwe keel. Ik staar over de hoofden heen en een vrouw volledig in goud en de andere opsmuk maakt een kus mondje en wuift naar me. Niet haar weer... Ik voel het mes langs mijn onderarm schrapen en opnieuw wordt de blauwe ader doorgesneden. Ze laten mij leegbloeden als slachtvee, puur om me te verzwakken, dood zal ik er toch niet van gaan. De pijn is onbeschrijfelijk en mijn gezicht staat vol afgunst als de proberen de bolletjes onder mijn huid weg te krabben.
'Wees gewaarschuwd,' sis ik naar ze en de twee oudere mannen deinzen terug en laten mijn losse vleesflarden met rust. De kralen van de dromenvangers konden ze even tussen hun vingers door laten rollen, voor ze weer door mijn lichaam als een magneet werden aangetrokken. 'Iedereen! Wees gewaarschuwd!' schreeuw ik met mijn raspende stem en niemand lijkt mij serieus te nemen in deze toestand. Ik hap naar de hand van Noah als hij hem langs mijn kaak laat glijden. De kegels missen op een haar na zijn jonge vlees. De schaduwen laten zich niet vangen en geen enkele mogelijkheid bestaat dat ik in mijn Hellewolfvorm een bloedbad kan aanrichten. De rillingen schieten onderhuids door mij heen.
Aanbevolen verhalen
Je vindt dit vast ook leuk
Kyran zal geen moeite voor mij doen. Andswarian heeft mij ook laten stikken. De Hellewolven hebben mij achtergelaten. Ik denk dat mijn lotsbestemming eenzaamheid is. Een klein meisje maakt een strik van prikkeldraad rond mijn nek. 'Is er toch nog iets moois aan je verkoolde ziel,' sneert ze en ik frons terwijl ik het jonge ding bekijk. Een steek trekt door mijn hart en ik kijk omlaag naar de dunne punt in mijn borst. Een oude opa drukt het er nog dieper in en één voor één probeert het volk mij hun haat over te brengen.
'Ik waarschuw jullie! Doe mij nog meer kwaad en het zal jullie bezuren!' Ik sluit mijn ogen en neurie langzaam het deuntje waarvan Andswarian kippenvel kreeg, als ik rondkijk merk ik dat het hetzelfde effect heeft op hun. 'Onthoud maar goed, ik zal niet sterven. Wat jullie ook proberen, ik zal jullie achtervolgen, als jullie verder gaan met deze marteling! Tot ieder simpele ziel dat niet verder kijk dan hun hart in hun borst bonkt, begrijpt dat je iemand niet kan beoordelen om geruchten of verhalen!' Ik voel een steek in mijn schouderblad en zak half naar voren, mijn hoofd schiet naar achteren en ik kijk in de ogen van Andswarian, deed hij nou... Je hebt je eigen graf gegraven Andy en ik zal zingen tijdens je begrafenis!
'Mijn naam is onbekend, liefde ongeremd, ik ben zo scherp als een mes, in donkere nachten, kan je mij verwachten, leer hier en nu dus deze les!' Ik vergeet het publiek en zing uit volle borst of wat er ook van over is na deze gruweldaden, mijn accent en benauwde ademhaling maken het niet mooier, maar de kracht wordt er niet door afgenomen. Pijnlijke steken trekken door mijn borst en ruggenzenuwen, het mes van Andy snijdt door mijn weefsel.
'Bedek je armen met mouwen, onthul nooit jezelf, geen enkeling is te ontvouwen. Vertrouw niemand, behalve jezelf!' Ik knijp mijn ogen dicht en haal diep adem. Ik had Kyran niet moeten vertrouwen. Ik ben en blijf een monster, ik ben niet tegen te houden. Laat Altarcho maar stikken in hun regeltjes! Het bloed druipt omlaag langs mijn benen en mijn ogen zitten half dichtgeplakt door zweet, tranen en bloed. Mijn blote voeten schaven over de houten planken om meer grip te krijgen.
'Ik ben ongeremd, zal je verbouwen, ik ben ongetemd, maar te vertrouwen. Spreek niemand aan, dan is het mes geslepen, dan kan je gaan, pijn inbegrepen!' Het mes van Andswarian brandt nog meer aanwezig naast mijn schouderblad. 'Droog je tranen, vrees dan niet, ik zal je wegslepen, niemand die je daarna nog ziet! Ik ben eenzaam, vol geheimen, steeds meer te gaan, het is mijn leven, en jij, jij gaat er aan! Ik ben eenzaam, bol van raadsels, tijd is aan het verslaan, het is mijn leven, het is mijn bestaan.' Ik trek steeds harder aan de touwen en zet mijn benen af, mijn stem is eerder aan het schreeuwen dan dat het nog volledige zang is. De palen hellen naar elkaar toe. Dit moet lukken, Andswarian staart met een nietszeggende blik in mijn richting, zijn handen zijn over elkaar gevouwen. Vuile asociale klootzak... Als ik los kan komen dan... Ik grauw en hap in zijn richting.
'Ik zal niet tot de dood rijken, ik zal niet gaan, ik kan je dat vertellen, want jij zal eerder gaan! Geef mij nu de kans, zoek diep in je hart, vergeet de leed, de roem en de smart-' De palen komen met luide bonken op de houten verhoging en slaan door de smalle planken heen. Ik zak ineen op de grond en wordt verder omlaag getrokken. Ik probeer door de touwen heen te breken, maar Andswarian grijpt mijn schouders beet. Ik kijk zwaar ademend naar hem en ga verder met de hopeloze pogingen. Ik zak ineen en de tranen rollen uit mijn vermoeide en zere ogen. Mijn lichaam schokt en trilt ongecontroleerd. Ik kom niet vrij. Ze zullen mij mijn handen afhakken, daarna kan ik nooit meer- Andy trekt het mes tussen mijn schouderbladen vandaan en snijdt de stukken in zilver vergoten touw door. Ik sla spastisch tegen de planken aan en Andy drukt mijn wond dicht.
Hij trekt mij overeind en ik hang slap tegen zijn grote postuur. Zijn armen slaat hij stevig om mij heen en proberen ondertussen de vonkende wonden te bedekken. Het doet zo'n zeer... Zijn witte blouse wordt besmeurd met bloed en het rode vocht wordt steeds uitgebreider. Ik rol mijn hoofd naar achteren en mijn nekwervels kraken protesterend. Het volk is haast bevroren en ik hoor andere muziek door de boxen schallen dan die van eerder. Ergens op het podium staat een verdwaasde jongeman met een slap neerhangende kaak. Noah staart omhoog en het lijkt alsof hij niet merkt dat ik vertrek, niemand lijkt het te merken, het kwijl druipt uit zijn mondhoek. 'Je bent zo dood Andy,' adem ik uit en hij grinnikt. 'Je hebt mijn begrafenis lied al geproduceerd, maar ik wil je alsnog live, dus moet je blijven leven.'
'Egoïst,' grijns ik zwak en hij springt van het podium en trekt mij er langzaam vanaf, waardoor ik omlaag val. Ik staar naar de menigte en ze kijken allemaal gehypnotiseerd omhoog. Een rilling trekt langs mijn ruggengraat en de losse lapjes vlees bonken tegen mijn lichaam. Hoe is dit mogelijk? Een naar onderbuik gevoel blijft hangen en Andswarian duwt mij zijn auto in. Hoe weet ik als hij echt te vertrouwen is? Hij geeft plank gas en mijn open rug schuurt langs de bekleding. Ik kerm en hij blikt kort opzij. 'Volhouden, zorg ervoor dat het goed geneest, anders zie je er later uit als een stekelvarken.' Ik buig voorover en mijn maaginhoud komt op zijn vloer. De spanning eist zijn tol en mijn ogen willen naar achteren rollen. De vingers van Andy boren zich in het open vlees van mijn nek en de scherpe punten van het prikkeldraad graven in mijn huid. 'Erbij blijven, Mischa, erbij blijven,' smeekt hij en hij rijdt over een hobbelige zandweg.
'We zijn er bijna,' ik knik wazig bij zijn woorden, waar dat bijna dan ook mag zijn, het klinkt beter dan het marktplein. Ze hadden mij echt vastgebonden tussen twee palen... Kyran heeft alles toegestaan. Ik had zijn leven gered. Stank voor dank. Een andere stank komt me tegemoet en meerdere lijken liggen in het bos uitgestald als hij de oprit van een gigantisch huis oprijdt. Mijn wazige blik stelt af en toe scherp, maar het blijft vooral een blur. Is dit niet...? Dit is mijn huis! 'Uit de auto Mischa,' Kyran opent mijn portier en mijn kaak raakt bijna de grond van verbazing. Hij steekt zijn armen onder mijn oksels en hijst mij uit de wagen.
De pijnscheuten trekken door mijn nek en hele lichaam als mijn voeten de grond raken. Ik heb nu geen touwen om op te steunen, maar wel twee mannen om op te leunen. 'We moeten haar nu eerst verbinden,' concludeert Andswarian en opent de deurklink, een lichte sis doorbreekt zijn woorden als zijn huid het zilver raakt. Ik strompel naar de bank en het voelt alsof ik op naalden loop die pijnscheuten vertienvoudigen. 'Jongens,' piep ik en ga zitten. 'Ik red mezelf wel.' Ze kijken elkaar aan en ik rol met mijn ogen, dat zorgt weer voor oogpijn. Oogpijn?! 'Nu moeten we snel zijn, het zal niet lang duren of mijn invloed vervalt,' legt Andy versimpeld uit. 'We moeten een andere staat in.'
'Waar wil je heen?' vraag ik met mijn schorre stem en schraap mijn keel. Ik barst uit in een hoestbui, direct liggen de handen van hun op mijn rug. Ik wapper ze weg en grijp mijn schouders vast, alles doet zeer. Kyran verlaat de kamer en komt terug met mijn flinke verbandkoffer. De scherpe naalden van het prikkeldraad steken in mijn gevoelige vlees, voorzichtig ontvouwt Andswarian de gevlochten martelende krans. 'Daar waar de andere Hellewolven heen zijn gegaan.'
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
