Road to school.

Κεφάλαιο 7ο.

   Ξύπνησα νιώθοντας πιασμένη απο την άβολη στάση που είχα κοιμηθεί. Ήμουν στο κρύο και σκληρό πάτωμα. Δεν ήμουν πια δεμένη στην καρέκλα και εκείνη είχε εξαφανιστεί απ'το δωμάτιο. Ξανακοίταξα. Δεν ήμουν στο δωμάτιο που βρισκόμουν το προηγούμενο βράδυ..πρωί; Δεν ξέρω καν τι είναι έξω. Αν ο ήλιος φωτίζει το παράθυρο του δωματίου μου που με τύφλωνε κάθε πρωί ή αν το σκοτάδι έχει απλωθεί χαρίζοντας στην πόλη αυτή την γαλήνη. Άφησα αυτές τις σκέψεις στην άκρη για την ώρα. Με αρκετή δυσκολία
και παρόλο τον πονοκέφαλο και την κούραση που με διακατείχε σηκώθηκα. Εξέτασα προσεκτικά τον χώρο γύρω μου. Μια παλιά σχεδόν άδεια, που έφτανε μέχρι το ταβάνι βιβλιοθήκη. Πιο πολύ μπορούσες να δεις του τόνους σκόνης πάνω της, παρά τα λιγοστά βιβλία τα οποία σκεπαζόντουσαν απο αυτή.Ένα γραφείο. Έφερνε πιο πολύ σαν αυτές τις έδρες που υπάρχουν στις τάξεις ενός σχολείου.  Και μάλιστα έμοιαζε πολύ με εκείνη της δασκάλας μου στο δημοτικό. Αυτή την εδρα που τόσες φορές ειχα σηκωθεί να λύσω άκσηση παίρνοντας είτε κουλούρι ή το άριστα και τις επιφημίες της δασκάλας που πάντα με ευχαριστούσαν. Πάνω σε αυτό το γραφείο ή εδρα ότι και να ναι υπήρχαν επίσης τόνοι σκόνης και στάχτης. Άνοιξα τα συρτάρια μόνο και μόνο απο περιέγεια να δω τι υπήρχε μέσα τους. Παλιά διαγωνίσματα και μισοδιαλυμένες κιμωλίες. Μαρκαδόροι και ξυλομπογιές χϋμα ριγμένες μέσα. Αυτό που μου άφησε ερωτηματικά ήταν κατι ζωγραφιές που ήταν στο κάτω-κάτω συρτάρι.

  *Οι ζωγραφιές*

Έμοιαζαν λες και είχσν γίνει από μικρά παιδιά.Όλες παλιές και μισοτσαλακωμένες. Το κόκκινο χρώμα να επικρατεί. Πρόσωπα φοβισμένα και ένα όχημα να προσπαθεί απεγνωσμένα να σβήσει την φωτιά. Κατάλαβα πως οι εικόνες αφορούσαν εκείνη την πυρκαγιά πριν 10 χρόνια. Δεν ξέρω αν είχα νιώσει πιο μπερδεμένη στην ζωή μου. Τι σχέση έχει η πυρκαγιά με αυτό εδώ το μέρος; Ποιος έκανε αυτές τις ζωγραφιές και γιατί είναι εδώ; Οι σκέψεις μου
γινόντουσαν ένα κουβάρι που όσο προσπαθούσες να το ξεμπερδέψεις τόσο μπερδευόταν κάνοντας τα πράγματα πιο περίπλοκα. Τα συναισθήματά μου; Ανάμεικτα.
Δεν ήξερα που ήμουν. Φοβόμουν πολύ.

(Εν το μεταξύ πίσω στην υπόλοιπη παρέα)

         *Logan's POV*
Καθόμασταν όλοι στο σπίτι του Χρήστου βουλιάζοντας στον καναπέ, αλλα περισσότερο βουλιάζαμε στις σκέψεις μας. Η Κάθριν καθόταν και σκρόλαρε την αρχική του instagram της. Φαινόταν πως κάτι την απασχολούσε. Λογικά όλοι ξέρουμε τι. Ο Στάυρος καθόταν στην κουζίνα. Είχε γίνει απόμακρος μετά από αυτό. Είχε ιδιαίτερη αδυναμία στην Λουκία. Ο Χρήστος καθόταν δίπλα μου. Προσπαθούσε να ηρεμήσει κρατώντας τα ακουστηκά του στο χέρι μπερδεύοντάς τα πιο πολύ απ'ότι ήταν. Η Μπελλα καθόταν στην πολυθρόνα απέναντί μου. Δεν είχε χαμογελάσει από τότε. Δεν μιλούσε. Ποτέ μου δεν την είχα ξαναδεί έτσι. Ούτε όταν ψώφησαν τα παπαγαλάκια της. Δεν μιλούσε. Γενικώς, κανείς μας δεν είχε όρεξη. Λογικό ήταν. Όταν τύχαινε να συζητήσουμε, συζητούσαμε πιθανές λύσεις γαι το θέμα αυτό. Δεν είχαμε καμέσει αστυνομία ακόμα. Ούτε είχαμε δηλώσει την εξαφάνισή της. Έτσι κι αλλιώς οι γονείς της πρέπει να το κάνουν αυτό. Τους λυπάμαι πολύ. Φαντάζομαι το πως μπορεί να νιώθουν. Τα συναισθήματα μου είχαν γίνει ένα μπάχαλο μες'το κεφάλι μου και άντε να βγάλεις άκρη. Ένιωθα έντονη στενοχώρια γιατί μου έλειπε. Ακόμα μεγαλύτερα παίζει να τα τα ποσά θυμού προς σε αυτόν που με έκανε να μου λείπει. Ήθελα απλά να ήταν εδώ. Γιατί αυτή; Γιατί να μην ήμουν εγώ. Εγώ φταίω που πήγε εκεί. Εγώ και μόνο εγώ. Έπρεπε να πάω μαζί της. Θα είχα κάνει κάτι για να την προστατεύσω τουλάχιστον. Αλλά δεν το έκανα. Την άφησα να πάει μόνη της ενώ είχε ήδη νυχτώσει. Μα τι σκεφτόμουν ο ηλίθιος. Με όλες αυτές τις σκέψεις να με βασανίζουν έγειρα το κεφάλι μου  ακουμπώντας τα χέρια μου στο πρόσωπό μου. Έπρεπε με κάποιο τρόπο να αποτρέψω τα δάκρυα που ήθελαν να αποδράσουν απ'τα μάτια μου να κυλήσουν. Δεν μπορούσα να τους ξαναφήσω να με δουν έτσι. Έπρεπε να τους δώσω κουράγιο και όχι να το κάνω χειρότερο.
Εκείνη την στιγμή χτήπησε η πόρτα. Η Κάθριν σηκώθηκε να πάει να την ανοίξει αλλά της έκανα νόημα πως θα πάω εγώ. Προχώρησα προς την πόρτα. Γύρισα το κλειδί στην κλειδαρότρυπα. Πίεσα το χερούλι κάτω να ανοίξει και ταράχτηκα καθώς αντίκρισα...
~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~
Χαλόοοο πίπολ που διαβάζετε αυτή την ιστορία😂. Ειλικρινά δεν ξέρω γιατί μου βγαίνουν τόσο μικρά τα κεφάλαια ενώ έχω αρκετές ιδέες. Αλλά υποθέτω δεν πειράζει μιας και ανεβάζω κάθε μέρα😊. Το άφησα σε κρίσιμο σημείο. Ποιος μπορει να είναι στην πόρτα; Θα βοηθήσει στην αναζήτηση της Λουκίας ή θα φέρει την παρέα σε άλλο ένα αδιέξοδο; Μάθετε το στο επόμενο κεφάλαιο που ανεβαίνει σύντομαα.😁
Μην ξεχάσετε να ψηφίσετε και να προσπαθείτε να ανεβάζετε την ιστορία τόσο σε προβολές όσο και σε ψήφους.
Μπάιι λοβς🤗❤