"Alles komt goed"

Hoofdstuk 7: Een half jaar later... (deel 3)

Floris pov.

Ik stap de auto uit, John staat al op me te wachten. "Kom je mee naar binnen?", vraagt hij.. oké, daar gaan we. Ik kom binnen, iedereen staart me aan, maar ik negeer het. Dat lijkt me voor nu het beste... We lopen het kantoortje van John binnen, de deur doen we dicht. Nu ik hier zit heb ik echt de behoefte om er met iemand over te praten, en familie is dan wel de beste optie. Zodra we allebei zitten begin ik te praten... een half uur later ben ik klaar, John zit diep in gedachten verzonken. "Ik vind het vreselijk voor je Floris, er moet iets gebeuren. Heb je al met Eva zelf gepraat?" Die vraag verschrikt me, sinds Eva's bevalling heeft ze geen woord meer tegen me gezegd... doe ik iets verkeerd? Is ze klaar met me? John ziet dat ik mijn tranen probeer binnen te houden. Hij staat op, en laat me even alleen. Ik moet naar een diëtiste gaan, nee, Eva moet naar een diëtiste gaan. En daar ga ik voor zorgen...

Marion pov.

Floris zit nu al een uur bij John op de kamer. Af en toe staat John op, loopt naar buiten en vervolgens naar de kraan om een bekertje water te halen. Ik heb echt medelijden met Floris, hij ziet er moe uit. De situatie breekt hem, en dat merkt iedereen. Als ik na een paar minuten weer aan het werk ben gaat de deur van John's kamer open. John loopt naar me toe. "Wil je even komen?", vraagt hij. Ik loop achter John aan naar de gang. "Ik kan het niet meer aanzien, hij is gebroken, zowel fysiek als mentaal.. Met Eva gaat het slecht, maar ook Floris is er niet goed aan toe.", zegt hij na een tijdje met een gebroken stem. Ik geef hem gelijk, er moet hulp komen, voor hun beide. "Misschien moeten wij Floris overtuigen dat hij met een psycholoog gaat praten, en ook dat hij naar een diëtiste gaat om te praten over Eva."

John knikt instemmend en we lopen samen naar zijn kantoor. Floris ijsbeer door de ruimte heen. Als hij mij ziet blijft hij staan, hij staart me aan met een blik vol angst. Hij gaat zitten en staart voor zich uit, John en ik nemen ook plaats. Als we ons idee hebben voorgesteld kijkt hij op, met een blik die iets anders uitstraalt dan daarnet. Is het hoop?

"Ik ben jullie zo dankbaar, ik doe het... Als jij met me mee gaat John..", zegt hij. John glimlacht, en knikt vervolgens. Er gaat nu iets veranderen, ik voel het gewoon...