Dreams, Destiny, and You?

Capitulo Treinta y Siete: Wait for me

CHAPTER 37

 

ZANDER'S POV

"Son!" malakas na sigaw ng isang lalaki na ako yata ang tinatawag, pamilyar na pamilyar ang boses niya. Napalingon ako bigla and then... bang!

A gunshot was heard.

Napapikit na lang ako at nagulat nang mapatumba ako sa sahig yakap-yakap ng isang lalaki. He was protecting James and I. Bigla nanamang napaiyak si Liit at sumisigaw ng Daddy. Nagkagulo dito sa labas ng airport. Napatingin ako sa lalaking sumagip sa akin. Nanlaki yung mata ko. Hindi ako makapaniwala. This can't be real.

"D-Dad?" Unti-unting tumulo yung mga luha ko. Why the hell did he do that at bakit siya nandito? Inangat ko yung kamay ko na nasa likod niya.

Dugo! No! This can't be...

"N-No! Why Dad? Why?! Dadalhin na kita sa ospital!" Akmang bubuhatin ko na siya pero pinigilan niya ako.

"No! Don't! L-Listen to me first... Sorry for everything. I know you hate me but... I love you, son. I always did. S-Sorry, alam kong marami akong kasalanan sa'yo. And I'm sorry to say this now but, I'm not your real father..." maluha-luha niyang sabi habang nahihirapang magsalita. Napahagulgol ako. Those words... those words that I was longing to hear. Yung pagmamahal ng isang ama, 'yun lang naman ang hinihiling ko sa kanya. Parang may kumirot sa puso ko. Ang sakit sa pakiramdam na masaya.

Napatango-tango ako habang umiiyak. "I know Dad... I know you're not my real father. Pero bakit? Bakit ka nandito?! Kailangan na kitang dalhin sa ospital! Why did you save us?!"

"No DJ! Leave! Umalis na kayo! Your lives are in danger! It's all my fault! Umalis na kay--uuk..." Napabuga siya ng dugo at ubo nang ubo. Shit. Humahangos naman na nakita kong papalapit yung nanay ko. Yes, she's here too. Yung bumaril, hindi alam kung sino. Natataranta pa rin 'yung mga nandito sa labas ng airport. The shooter fired from a distance, nobody saw it; except for my Dad. Pero wala na siyang malay...

"Baby, umalis na kayo. Here's two tickets. Napaayos na din yung papers niyo, pati si little boy. Go! Leave! Ako nang bahala sa Daddy mo! Delikado rito!" natatarantang sabi ni Mommy habang tinataboy ako. What are they hiding? Pero wala akong magagawa, I have to go.

"O-Opo mommy. Mag-iingat po kayo. Iligtas niyo po si Dad!" natataranta ko ring sagot. Tumayo na ako at binuhat si Liit na umiiyak pa rin. He's too young for all this drama. Yinakap ko si Mommy sa huling pagkakataon at sinulyapan si Dad.

"Sige na baby, umalis na kayo," sabi ulit ni Mommy at kumalas sa yakap ko. Balde na yata yung linuha ko dito. Anong alam nila na hindi ko alam? Nagsidatingan na 'yung mga pulis at ambulansiya. Linalagay na nila sa stretcher si Dad. Umalis agad yung ambulansiya pagkapasok na pagkapasok pa lang nila. Palayo nang palayo yung tunog ng wangwang hanggang sa hindi ko na marinig at makita.

Pinunasan ko 'yung luha ko at tumalikod na. Alam kong namumugto pa yung mata ko kasi ilang beses akong umiyak, magkamukha tuloy kami ni Liit. Pero ano ba talagang nangyari? Paano nila nalaman? How? Sino yung nagtangkang bumaril sa akin? At bakit ganoon si Dad?