Vleugels op Aarde

Jealous much?

De deur van mijn kamer zat dicht en ik had hem op slot gedraaid, niemand was welkom en ik had geen zin om te praten. Ik zette mijn muziek wat harder zodat ik niet zo diep na hoefde te denken. Wat was er aan de hand met me? Mijn maag draaide telkens rondjes en ik kon me nergens op concentreren. Eten kon ik ook maar met moeite, ik was gewoon te misselijk. 

Ik keek naar buiten en mijn aandacht ging naar een wit vogeltje aan de overkant dat op de tak van een boom zat. Hij was goed te zien want de boom zat praktisch in onze tuin. Ik keek er naar en merkte dat het me kalmeerde, en dat was fijn. Heel even leek het alsof het vogeltje mij zag, het keek me doordringend aan met zijn zwarte kraaloogjes. Automatisch lachte ik naar het beestje, wetend dat het niet zou reageren op mijn gebaar. Het duurde niet lang voordat het besloot weg te vliegen. De tak trilde van het gewicht dat van hem af ging. Ik deed het raam die ik had geopend weer dicht.

Ik lag op mijn bed met mijn gezicht naar het plafond toen er op mijn deur geklopt werd. Ik stond op en draaide het slot open. 'Kom binnen.' Zei ik tegen de deur. Het ging nu wel iets beter. De deurklink ging omlaag en Glen stond bij de deur opening. Hij keek serieus en dat was nieuw. Hij leunde tegen de deur  aan met zijn armen over elkaar heen geslagen. Hij droeg een wit shirt waarvan de drie knoopjes open waren gelaten. Zijn grijze joggingbroek stond tot zijn heupen. 'Er is iemand voor je beneden.' Hij was kortaf. Ik liep mijn kamer uit met Glen achter me. 

Ik liep de trap af en trof Aaron in de deuropening aan. Hij lachte waardoor je de kuiltjes in zijn wangen kon zien en groette me. Ik keek hem verrast aan, hem had ik niet verwacht. 'Je wiskundeboek lag nog bij mij.' Hij sprak terwijl hij zijn rugtas van zijn schouders haalde 'Ik dacht dat je hem wel terug wou hebben.' Hij gaf mij het boek terug waarvan ik was vergeten dat ik het hem überhaupt had uitgeleend. Zwijgend pakte ik het aan. 'Kom binnen' Ik keek van hem naar Glen toen ik dat zei en gebaarde naar boven. Hij knikte en een klein lachje verscheen op zijn lippen. 

Aaron keek mijn kamer rond, gefascineerd alsof hij nooit eerder in een slaapkamer is geweest. Dat negeerde ik maar en wachtte tot hij uitgekeken was. Zijn blik was gevestigd op een collage met oude foto's, hij keek er aandachtig naar waardoor hij geheel stil stond. Het leek wel een standbeeld en op de een of andere manier kwam het woord  'Adonis' in me op. Hij leek wel iets te hebben wat hem boven alle mensen uit torend. Ik voelde me niet aangetrokken tot hem, dat kon ik vaststellen maar er was iets met hem waarvan ik het gevoel had te moeten weten wat het precies is. Hij keek mij weer aan 'Je hebt een leuke kamer.' zei hij kalm. Door zijn bleke huid vielen zijn bruinen ogen meer op wat hem toch een warm persoon maakte. Door zijn korte mouwen zag je zijn enorme arm spieren. Even was ik bang wat er zou gebeuren als hij me vast zou pakken want hij was ook breed gebouwd maar ik verbande die gedachte meteen. 

Er was veel wat ik over hem zou willen weten puur uit nieuwsgierigheid, maar dat moest wachten. Ik kon hem niet nu al een overvloed aan vragen stellen. Daarvoor kende ik hem te kort. 'Woon je thuis met je ouders?' Die vraag moest ik gewoon stellen. Hij schudde zijn hoofd van nee. 'Ik woon op mezelf.'  Hij klonk vriendelijk. Ik lachte naar hem en mijn ogen gingen langs zijn lichaam. Hij droeg een zwart shirt met een simpele spijkerbroek. Mijn ogen vielen op een armband met een kruis eraan. Is hij Christelijk? 'Ik ga maar weer, het word laat en ik moet nog veel doen.' Hij liep naar de deur en ik liep achter hem aan. Bij de voordeur van het huis draaide hij zich om. 'Bedankt voor het lenen van je wiskundeboek, ik hoop dat ik de die van mij snel binnen krijg.' zei hij en verdween. 

'Vraag jij je niet af hoe hij precies weet waar je woont?' Glen klonk grimmig, bijna geïrriteerd. Ik gaf geen antwoord het laatste waar ik zin in had was dat Glen zich met mijn zaken bezig zou bemoeien. Hij bleef me strak aankijken. 'Er klopt iets niet aan hem..' Zijn stem klonk zacht, niet fluweel zacht zoals hij soms tegen mij praat maar het had een ondertoon wat ik niet thuis kon brengen. 'Misschien moet je niet zo snel oordelen, je weet niks van hem.' Ik probeerde Aaron te verdedigen en wat ik zei klopt. Hij kent Aaron niet en nog heeft hij het lef zo over hem te praten. Ik voelde boosheid opborrelen. Glen kwam langzaam voor mij staan met nog steeds zijn handen over elkaar heen geslagen. 'En jij doet dat wel?' Hij klonk heel kalm en beheerst, zijn ogen ontmoeten de mijne keek. De blauwe kleur dat normaal hoort te glinsterden was nu dof en donker. Koud. Ik keek weg van hem, naar de grond. 'Weet waar je aan begint.. Hayley.' Was het enige wat hij nog te zeggen had. Ik voelde hoe hij wegliep maar ik kon niet omhoog kijken. 'Waarom ik, Glen?' Ik bleef naar de grond staren. Glen stopte bij de deur. 'Wat bedoel je?' Er zat een rilling in zijn stem. Eindelijk kon ik omhoog kijken en keek hem strak aan. 'Waarom loop je de hele tijd achter mij aan, kies je mij boven elk meisje dat jou leuk vind? Je bent mijn pleegbroer, gedraag je er alsjeblieft naar.' Ik liep tijdens het praten naar hem toe. Ik klonk zelfverzekerd en daar was ik blij om. 'Dat.. Doet er nu niet toe.' Hij aarzelde merkte ik op. 'Dat doet het wel. Wat geeft jou het recht om over een persoon te oordelen die je niet kent, en vervolgens de waarheid voor mij te verbergen?' Ik merkte dat ik liet zien dat ik gekwetst was maar dat liet me nu koud, hij zou hier niet zomaar mee weg komen.