The First Lost Girl

Hoofdstuk 7: Koningin van het Universum

"Elissa...." fluisterde een stem. Behoedzaam keek ik om mij heen, opzoek naar de bron van de stem.
"Vertrouw niemand Elissa..." fluisterde de stem weer. "Vertrouw niemand in Neverland... Zorg dat je weg komt!"

Ik schiet wakker en spring omhoog. Kletsnat en koud voelde ik me, en dan heb ik door dat er water op me gegooid is.
"Ha kapitein! Ik heb haar wakker!"
Verschrikt keek ik om me heen. Een klein, dik mannetje keek naar me en begon te lachen. Langzaam draaide ik een rondje en schudde ik mijn hoofd.
Ik was op een schip.
Hard begon ik na te denken over wat er de afgelopen tijd gebeurd was. Ik was naar Neverland gebracht door een schaduw, Peter Pan wilde dat ik verliefd op hem werd zodat mijn zogenaamde krachten ontwaakten, toen ben ik weg gerend van zijn kamp en in slaap gevallen in het bos.
En nu was ik op een boot.
Uit de cabine kwam een man gekleed in zwart. Zijn blauwe ogen keken rechtstreeks naar mij, en hij had een glimlach op zijn gezicht die ik liever niet zag.
Ook miste de man een hand, vervangen door een haak.
"Alle sprookjes zijn waar." zuchtende ik.
De man liep mijn kant op en kruiste zijn armen over elkaar. Hij bekeek mij van top tot teen voordat hij sprak.
"Ik wist niet dat Pan onschuldige meisjes tegenwoordig naar Neverland bracht."
Ik slikte snel en probeerde mijn mannetje te staan. "Wie zegt dat ik onschuldig ben?"
Kapitein Haak begon te lachen. "Meisje, meisje, jij bent onschuldig. Maar ik weet wel waarom je hier bent. En daarom gaat Pan jou niet meer terug krijgen."
De kapitein draaide zich om, en maakte aanstalten om weg te lopen.
"Ik ben van Pan weggerend. Dus ik ben ook zeker niet van plan om terug te gaan." zei ik bijna wanhopig, hopend op reactie van de kapitein. En die kreeg ik ook. Hij draaide zich vrijwel meteen om en begon te lachen.
"Die domme, domme Peter Pan! Hij heeft jou de voorspelling laten lezen?"
Ik knikte toegevend, en de man liep terug naar mij. Hij tilde mij op en gaf me een knuffel. "Geweldig!" riep hij levendig, waarna hij mij weer terug op mijn voeten zette. "Oh, natuurlijk. Ik zal me nog voorstellen. Mijn naam is Kapitein Killian Jones. Vaak wordt ik ook wel Haak genoemd, maar vanwege jou eerlijkheid mag je mij gewoon Killian noemen. Kom, we gaan er even voor zorgen dat je je kunt opfrissen."
Stom verbaasd liep ik achter Killian aan en kneep mijzelf nogmaals in mijn vel. "Nee, geen droom."

De piraten hadden een badkuip voor mij gevuld met warm water en droge kleding voor mij geregeld. Ik wist niet dat ook piraten shampoo en zeepjes hadden, na het bad voelde ik mezelf weer helemaal fris en fruitig. Ik trok het veel te grote shirt aan, maar besloot mijn iet wat doorweekte korte broek wel weer aan te trekken. De broek die ze klaar hadden gelegd was echt veel te groot. Nadat ik mijn haren uit gekamd had, en ze in een hoge knot gegooid had, liep ik de cabine uit.
Één van de piraten gooide mij vrijwel meteen een appel toe. Ik bedankte de man met een knikje, en liep op Killian af.
Hij keek naar de zee, en leek wel in dromenland.
"Killian?" vroeg ik toen ik naast hem ging staan. Hij draaide zich naar mij toe en rees zijn wenkbrauwen.
"Wat weet jij van de voorspelling?"
Killian ademde diep in, en begon.
"Pan is altijd bezig geweest met zijn leger van jongens. Pan is de baas van Neverland, maar Neverland luistert niet altijd naar Pan. Mijn bemanning en ik zijn in Neverland niet door Pan, maar door Neverland. Ook al wilt Pan dat wij verdwijnen van Neverland, kunnen wij niet weg. Pan heeft alleen macht over degene die door de schaduw hier naar toe zijn gebracht. Maar nu als Pan ook macht over Neverland wilt hebben, heeft hij het meisje nodig. Dat ben jij nu dus. Zodra jou krachten ontwaken ben je volgens de mythe 'De koningin van het universum'."
Een knoop bolde op in mijn maag. "H-Het universum?"
Killian knikte langzaam. "Dan heeft Pan niet alleen Neverland, maar alle werelden die er bestaan."