Ελπίζοντας...

Κεφάλαιο 2

  Ο μηνας ειναι Οκτωβρης. Αρχισζουν επιτελους τα κρυα και οι βροχες, καθως και η σκληρη καθημερινοτητα του σχολειου.
  Συνηθως οταν ξυπναω δεν βρισκεται κανενας στο σπιτι και μου ειναι πιο ευκολο να ετοιμαστω. Αν και ξυπνω αρκετα νωρις επειδη για να παω στο σχολειο πρεπει να παρω το αστικο γιατι ειναι μακρυα.
  Σημερα σηκωθηκα απο το κρεβατι μου με την χειροτερη διαθεση που θα μπορουσα να χω. Συν οτι πρωτη ωρα εχουμε Θρησκευτικα.

(Σορυ παιδια αν ειναι το αγαπημενο σας μαθημα αλλα επρεπε να βαλω καποιο)

    Εφαγα πρωινο και εβαλα ενα μαυρο τζιν που βρηκα μεσα στην συρταριερα μου και ενα ασπρο t-shirt που βρηκα πεταμενο πανω στην καρεκλα του γραφειου μου, την μπορντο μου ζακετα και φυσικα τα ξεφτησμενα να μου μαυρα σταρακια που ειναι πανω απο τεσσερα χρονων. Ετοιμη να φυγω.
     Περπατω στους σχεδον αδειους δρομους της γειτονιας μου για να φτασω μεχρι τη σταση. Την ωρα που περιμενω μου αρεσει να ακουω μουσικη, βαζω τα ακουστικα μου.
     Πολλοι απο σας θα εχετε σκεφτει πως ακουω κλασικη μουσικη τυπου Μπετοβεν, Μοτσαρτ, Τσαικοφσκι, Σοπεν, Μπαχ... και τα λοιπα. Η αληθεια ειναι οτι το αγαπημενο μου ειδος μουσικης ειναι η punk, κυριως η σκειταδικη punk, οπως μου αρεσει να την αποκαλω.
    Δηλαδη...ας παιξουμε ενα παιχνιδι, θελω να φτιαξεις μια εικονα στο μυαλο σου. Σκεψου αγορια και βαμενα μαλλια, σκουλαρικια και σκουφακια και να φορανε ασπρα μακριμανικα μπλουζακια και απο πανω t-shirt με διαφορες σταμπες να χορευουν και να κανουν σκειτ σε παρκα με ραμπες με γκραφιτι να τραγουδανε σε γρηγορο ρυθμο για το ποσο σκατα ειναι η κοινωνια που ζουμε με τη συνοδεια ηλεκτρικης κιθαρας και ντραμς. Και αυτη ειναι η λεγομενη σκειταδικη punk του 1990!
     Ηρθε το λεωφορειο. Ανεβαινω πανω και καθομαι σε μια αδειο θεση.
Μου αρεσει πολυ να χαζευω εξω τη διαδρομη. Παρολου που εχω κανει την συγκεκριμενη δεν ξερω και γω ποσες φορες δεν την βαριεμαι. Βλεπεις ολα αυτα τα μαγαζια και τις πολυκατοικιες και ισως μερικα παρκα η σχολεια. Αλλα πιο πολυ μου αρεσει να παρατηρω τους ανθρωπους. Περπατανε με γρηγορο βημα και σκυφτο το κεφαλι στα κινητα τους στα παιζοδρομια. Απο το παραθυρο φαινονται ολοι τους τοσο ιδιοι μα στην πραγματικοτητα δεν μοιαζουν καθολου. Δεν ριναι συναρπαστικο;
Ριχνω μια ματια στους υπολοιπους επιβατες. Λες να νιωθουν και αυτοι ενα κενο μεσα τους οπως εγω; Δεν αποκλειεται.
      Εφτασα. Κατεβαινω και αρχιζω να περπατω ενω ταυτοχρονα βαζω τα ακουσυικα μου μεσα στην τσαντα μου απενεργοποιο το κινητο μου.
      Πφ....Καλωσηρθα στην φυλακη, στο σχολειο. Ε το ιδιο μας κανει.Πηγαινω και στο παγκακι που καθομαι τις περισσοτερες φορες και αφημω την τσαντα μου κατω. Αναπνεω βαθια.
Γερνω το κεφαλι μου προς τα πισω και κοιτα τα συννεφα. Γκρι συννεφα, μαλλον θα βρεξει, ωραια. Την ηρεμια μου χαλαει μια τσιρηχτη φωνη πισω μου. Προερχεται απο μια κοπελα με ξανθα μακρια μαλλια, απο πισω της βρισκονται αλλες δυο τυπισσες. Τα προσωπα τους μου φαινονται γνωστα.