CZYTASZ

"Król Edyp" Sofoklesa

Classics

"Biada, już jawnym to, czegom pożądał, O słońce, niechbym już cię nie oglądał! Życie mam, skąd nie przystoi, i żyłem, Z kim nie przystało - a swoich zabiłem."

#edyp #klasyka #klasyki #króledyp #lektura #lektury #lekturyszkolne #sofokles

EPEJ­SO­DION I

1.6K 51 7 
                                    

                                              
EDYP




                          
Pro­sisz, a pro­sząc mógł­byś zna­leźć ulgę,  




                          
Si­łę i z kaź­ni sro­gich wy­zwo­le­nie,  




                          
Je­śli słów mo­ich po­słu­chasz po­wol­nie,  




                          
Któ­re ja, ob­cy zu­peł­nie tej wie­ści  




                          
I ob­cy — spra­wie, wy­po­wiem. Toć sam bym  




                          
Nie wie­le zba­dał bez wszel­kiej wska­zów­ki.  




                          
Te­raz, żem świe­żym tej gmi­ny jest człon­kiem,  




                          
Do was się zwra­cam z na­stęp­ną prze­mo­wą:  




                          
Kto z was by wie­dział, z czy­jej zgi­nął rę­ki  




                          
Śmier­cią ugo­dzon La­jos Lab­da­ki­da,  




                          
Niech ten mi wszyst­ko wy­po­wie otwar­cie.  




                          
Gdy­by zaś bał się sam sie­bie oskar­żać.  




                          
Niech wie, że żad­nej sro­go­ści nie do­zna  




                          
Nad to, że ca­ło tę zie­mię opu­ści.  




                          
A je­śli w ob­cej by zie­mi kto wie­dział  




                          
Spraw­cę, niech mó­wi, otrzy­ma na­gro­dę  




                          
I nad­to so­bie na wdzięcz­ność za­słu­ży.  




                          
Lecz je­śli mil­czeć bę­dzie­cie, kryć praw­dę,  




                          
To o przy­ja­ciół się trwo­żąc, to sie­bie,  




                          
Te­dy usłysz­cie, co wte­dy za­rzą­dzę.  




                          
Nie­chaj­by ta­ki czło­wiek w na­szej zie­mi,  




                          
Nad któ­rą wła­dzę ja dzier­żę i tro­ny,  




                          
Ani nie po­stał, ni mó­wił z in­ny­mi,  




                          
Ni do czci bo­gów nie był do­pusz­czo­ny,  




                          
Ni do żad­ne­go wspól­nic­twa w ofie­rze.  




                          
Za­wrzyj­cie przed nim po­dwoi oście­że,  




                          
W żad­nym on do­mu niech ni­g­dy nie spo­cznie,  




                          
Bo te­go chcia­ły py­tyj­skie wy­rocz­nie.  




                          
Ja więc i Bo­gu i zbrod­ni ofie­rze  




                          
Ślu­bu­ję ta­ką służ­bę i przy­mie­rze.  




                          
I tak zło­czyń­cy klnę, aby on w ży­ciu,  




                          
Czy ma wspól­ni­ków, czy­li sam w ukry­ciu,  




                          
Nę­dzy, po­gar­dy do­świad­czył i sro­mu.  




                          
I za­klnę da­lej, że gdy­by osia­dły  




                          
Z mo­ją się wie­dzą w mym od­na­lazł do­mu,  




                          
Aby te klą­twy na mą gło­wę spa­dły.  




                          
A was za­kli­nam, aby­ście to wszyst­ko  




                          
Czy­ni­li dla mnie, bo­ga i tej zie­mi  




                          
Od zbóż i bo­gów tak osie­ro­co­nej.  




                          
Bo choć­by bo­ga głos nie na­ka­zy­wał,  




                          
Nie trze­ba by­ło po­pu­ścić bez­kar­nie  




                          
Śmier­ci przed­nie­go czło­wie­ka i kró­la  




                          
Lecz rzecz wy­śle­dzić. Że ja te­raz dzier­żę

Spodoba ci się także

          

                    
Rzą­dy te, któ­re on nie­gdyś spra­wo­wał,  





Ło­że i wspól­ną z nim dzie­lę nie­wia­stę;  





Że mo­je dzie­ci by­ły­by ro­dzeń­stwem  





Je­go po­tom­stwa, gdy­by on oj­co­stwem  





Mógł się był cie­szyć; że grom weń ugo­dził,  





Prze­to ja jak­by za wła­snym ro­dzi­cem  





Wy­stą­pię za nim, wszyst­kie­go do­ko­nam,  





Aby przy­chwy­tać te­go, co uśmier­cił  





Sy­na Lab­da­ka, wnu­ka Po­ly­do­ra,  





Któ­re­mu Kad­mus i Age­nor przod­kiem.  





A tym, co dzia­łać omiesz­ka­ją, bo­gi  





Niech ani z zie­mi nie do­pusz­czą pło­dów,  





Ni dzia­tek z nie­wiast; niech oni mar­nie­ją  





Wśród tej za­ra­zy, lub gor­szym do­pu­stem.  





Was za to, któ­rzy po­wol­ni mym sło­wom,  





Wspól­nic­two Di­ki niech skrze­pi ła­ska­wie  





I bo­gi w każ­dej niech po­prą was spra­wie.  





CHÓR





Jak mnie za­klą­łeś, tak po­wiem ci, ksią­żę.  





Ni ja za­bi­łem, ni wy­tknąć bym umiał  





Te­go mor­der­cy; ten, co dro­gi wska­zał,  





Fe­bus, sam je­den od­krył­by zło­czyń­cę.  





EDYP





Słusz­nie to rze­kłeś. Ale wy­móc z bo­gów,  





Cze­go nie ze­chcą, nie zdo­ła śmier­tel­ny.  





CHÓR





Lecz dru­gie wyj­ście śmiał­bym ci po­le­cić.  





EDYP





Mów i o trze­cim, je­że­li ci świ­ta.  





CHÓR





Mi­strzo­wi wie­dzy naj­bli­żej do­rów­na  





Ty­re­zjasz, je­go więc ra­dy się­ga­jąc,  





Naj­wię­cej, ksią­żę, zy­skał­byś dziś świa­tła.  





EDYP





Prze­cież już anim te­go nie za­nie­chał;  





Bo za na­mo­wą Kre­ona dwu­krot­nie  





Sła­łem umyśl­nych, a zwło­ka mnie dzi­wi.  





CHÓR





In­ne bo rze­czy są głu­che i mar­ne.  





EDYP





Co mnie­masz? Każ­dy tu szcze­gół ma wa­gę.  





CHÓR





Mó­wią, że zgi­nął z rąk lu­dzi po­dróż­nych.  





EDYP





I ja sły­sza­łem. Lecz świad­ka nie wi­dać.  





CHÓR





Toć, je­śli w ser­cu dro­bi­nę ma trwo­gi,  





On się przed twy­mi ulęk­nie prze­kleń­stwy.
"Król Edyp" SofoklesaOpowieści tętniące życiem. Odkryj je teraz