Fout

13.

           

           

*Hey lovies, het spijt me dat ik even niet heb geüpload! Ik had koorts, eigenlijk nog steeds, maar had wel de energie te schrijven. In de bio staat mijn social media voor als je updates wilt, bv dus waarom ik niet heb gepost. Kiss!*

Sonja

Ik was letterlijk aan het racen naar het academisch ziekenhuis. Ik parkeerde zo asociaal als het maar kon, pakte mijn tas en rende het gebouw binnen. Iedereen keek me geschrokken aan. Met betraande ogen rende ik naar de receptie toe. 'Salina. Salina Plantlijn ben ik naar op zoek. ' De mevrouw keek op haar computer en het duurde veel te lang. 'Ze ligt op de Intensive Care. Als u..' 'Ik weet waar het is, bedankt,' zei ik en ik sprintte naar de lift. Met mijn werk kwam ik hier vaak genoeg. Ik sprintte naar de lift, maar het duurde te lang. Hij was helemaal boven. Ik nam de trap en begon sneller te lopen. Ze leefde, mijn meisje leefde. Ik liep de gang door en kwam een zuster tegen. 'Ik ben op zoek naar mijn dochter, Salina.' De zuster knikte. 'Er zijn twee vrienden bij haar, het is normaal de regel dat er maximaal 2 personen zijn, maar ik maak een uitzondering gezien de situatie.' Ik hoorde niet eens wat ze zei. Ik moest haar nu zien. Ze opende de deur en ik liep naar binnen. En daar lag ze. Ik liet mijn tas vallen en begon te huilen. Ik zag Melanie aan het voeteneind en Dave die haar hand vasthield en tegen zijn wang hield. Ze keken allebei op toen ze me zagen en stonden gelijk op zodat ik de ruimte had. Ik bekeek Salina terwijl ik haar voorzichtig een kusje gaf op haar voorhoofd. Ze sliep. Ik snikte, heel haar gezicht was verminkt. Ik aaide over d'r haren en een kaal plekje viel me op. 'Salina, mijn schatje, ik ben er. Mama is er.' Ik gaf haar een kusje op haar wang. Geen reactie. De zuster van de afdeling liep naar me toe. 'U wilt vast weten hoe ze eraan toe is.' Ze glimlachte naar me en pakte er een stoel bij. Ik knikte haastig ja terwijl ik Salina's andere hand vasthield. Ik wierp een snelle blik op het voeteneind en kreeg tranen. 'Ze is zwaar mishandeld. Ze is momenteel in een coma.' Ik schrok. Ze sliep dus helemaal niet. 'Ze heeft haar voet verloren, en daarmee heel veel bloed. Ze heeft gekneusde ribben, een gebroken neus en pols en ze heeft waarschijnlijk een harde of zware klap of voorwerp tegen haar hoofd gekregen, waardoor er een verhoogde druk in de hersenpan is. Hierdoor is ze langzaam in een coma geraakt. Haar hersenen zijn beschadigd en ze had een lange tijd gebrek aan zuurstof. Een coma hoeft niet altijd slecht te zijn, het geeft haar de tijd om te herstellen. Als ze nu al wakker zou worden, zouden haar hersenen weer te snel moeten werken en dat zou gevaarlijk kunnen zijn. '

Het duurde even om dit alles te verwerken. 'Het is dus niet duidelijk hoelang ze zo blijft? Is ze buiten levensgevaar?'

'Het is inderdaad niet duidelijk. En ze is niet buiten levensgevaar, het is niet stabiel.' Melanie liep huilend weg. Ik knikte naar de zuster die weer wegliep, misschien achter Melanie aan en ik liep naar Dave. Ik huilde en hij kreeg tranen in zijn ogen. 'Ik vind het zo erg voor..' Ik liet hem niet uitpraten maar hield hem stevig vast. Deze jongen had zijn leven geriskeerd om mijn dochter te redden. Zijn moeder was vermoord. En nu was hij hier. Ik hield hem stevig vast. 'M'n lieve Dave. Dank je wel. Dank je wel.' De tranen stopten niet. 'Dank je.' Hij schudde zijn hoofd. 'Ik heb dit allemaal toegelaten. Ik had het eerder moeten zien dat hij hiertoe in staat kon zijn. Hij heeft m'n moeder vermoord.' Ik zag de pijn in zijn ogen toen hij dat zei. Ik gaf hem een kus op zijn voorhoofd en we keken allebei naar Salina. Ik kreeg een bericht van Martin. 'Hij moest eerst naar het ziekenhuis, is snel behandeld maar is nu bij ons. We ondervragen hem nu. Hou je sterk en laat me weten hoe het met haar is.' Ik keek naar Dave. 'Hij is nu op het politiebureau.'

Melanie

De zuster had me getroost en ik liep weer naar binnen. Ik moest me sterk houden. Salina's moeder gebaarde dat ik naast haar moest zitten en hield me toen vast. Het voelde goed. 'Het komt goed met haar,' hoorde ik Dave zeggen. 'Geen keus.'

Even later gaf Salina's moeder aan dat ze naar het politiebureau ging en dat een van ons, dus of Dave of ik, ook mee kon omdat we allebei een verklaring af moesten leggen. Ik zei dat ik wel meeging. Salina's moeder gaf Dave een kus op zijn wang, een dikke knuffel en nam afscheid van Salina. Ze vond het moeilijk. Ik knuffelde intussen Dave. 'Ik kom straks ook wel die richting op ja.' Ik knuffelde hem 'Dankzij jou. Je bent haar superman,' zei ik glimlachend terwijl ik hem een kus op zijn wang gaf. 'Ik zie je zo dan.' Ik keek naar Salina en aaide over haar wang. Ze was zo kwetsbaar dat ik bang was haar aan te raken. Maar iets in me wilde het. Ik gaf haar een kusje op haar wang en vertrok met haar moeder.

Dave

Ik hield haar hand vast terwijl ze met gesloten ogen lag. Het leek alsof ze zat slapen, maar het zag er niet vredig uit. Hij had haar zoveel pijn gedaan.. Ik voelde de woede weer. Ik keek de afdeling rond. Het was er rustig. Er lagen nog 2 andere mensen met gesloten gordijnen. De zusters waren achter hun computer. 'Weet je Salin, ik weet niet of je me kan horen maar ik hoop het wel. Ik..' Ik keek naar de grond en beet op mijn lip. 'Je betekend alles voor me. ' Ik voelde tranen opkomen. Ik was een emotioneel persoon geworden merkte ik. Iets wat ik nooit was. Huilen was niet mijn ding. 'Je bent nog het enige wat ik heb. Ik wil je gelukkig maken, so you better wake up. Ik wil met je trouwen. Ik wil jouw kinderen hebben. Een mini ons, hoe leuk zou dat zijn?' Ik lachte terwijl ik me het inbeeldde. 'Blijf vechten Salin. Blijf vechten voor ons. Je kan dit. You're a survivor.' Ik zou vanavond weer terugkomen, hoopte ik. Eerst het politiebureau.

Melanie

Ik was klaar terwijl Dave net naar binnen ging. Ik voelde me een beetje boos. Al die stomme vragen. Dingen als of ik het opmerkte aan Kyan wat hij van plan was, en of ik het wist. Alsof ik het dan zou toelaten en zeggen: ja hoor, prima, neem haar maar mee en hak haar voet er maar af.

Ik trilde. Ik zat alleen op een stoel terwijl mijn vader onderweg was naar het politiebureau. Ze hadden hem gebeld. Ik bleef malen. Wie was de jongen die haar mishandelde dan? Was het toch Kyan? Hoe kan dat dan?

Haar voet was eraf.. het was niet normaal. Het was vreselijk om aan te zien. En haar lichaam zo te zien schokken.. Ik hoopte dat het goed zou komen, maar ik hield mijn hart vast bij het idee. De dokter zei gewoon dat ze niet buiten levensgevaar was. Ik herkende Salina ook gewoon echt niet. Haar gezicht was er vreselijk aan toe, haar lichaam ook. Ze was in een paar dagen tijd sterk vermagerd ook.

Dave

'En toen besefte ik opeens dat Kyan het ooit had over een kleine huis dat hij soms als studio gebruikte om te rappen.' De agente keek me begrijpelijk aan en fronste licht haar wenkbrauwen. 'En toen heb je besloten er zelf naartoe te gaan. Met een wapen.' Ik knikte. 'Ik heb een wapenvergunning, als je het wilt zien..' 'Dat weet ik dat je dat hebt Dave, maar het was niet de bedoeling om daar zomaar op af te stappen.' Ik stond op. Meende ze dit gewoon? Achterlijk wijf. 'Ik heb Salina daar weggehaald. Moest ik eerst even wachten totdat jullie tijd hadden om mee te gaan? Misschien, ja, heel misschien had ik moeten nadenken, dat klopt. Maar dat doe je niet op zo een moment. Hoe kan je nou zo zakelijk praten? Het is het meisje met wie ik ga trouwen.' Het laatste kwam er fluisterend uit en ik liep weg. Mijn hoofd zat vol met dingen.

Ik wilde weer naar het ziekenhuis. Ik moest gewoon bij haar blijven. Ik had geen andere keus. Ik stapte de auto in en bekeek mezelf in het kleine spiegeltje. Wallen tot aan Tokyo. Ik keek uit het raam en zag Sharia. Ik kende haar van mijn stage, 2 jaar geleden. Ik herkende haar eerst niet eens. Ze was iemand die heel veel make up droeg en ik had haar eigenlijk nooit zonder make up gezien. Maar nu had ze dus niks op, d'r haren slordig vastgebonden en een joggingsbroek en vest aan . Iets dat niet bij haar kledingstijl paste. Ze wreef in haar ogen en liep naar het 'vermist' bordje buiten. Salina's foto was al weg. Ik zag haar nog iets van het bord afhalen. Ze keek naar het blaadje, begon te huilen en tekeer tegaan tegen een agent die net toevallig buiten stond en gooide het blaadje weg.Wat was er aan de hand?