Le cycle De la vie...(Harry Styles - fanfiction)

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο

     Απολαμβάνω τον δροσερό αέρα του Σεπτέμβρη καθώς το γρκι τζιπ της οικογένειας Langfort κινήται σταθερά στον μεγάλο δρόμο με τέρμα την δική μου προσωπική φυλακή.Δεν μιλάει κανείς μέσα στο αυτοκίνητο.Παρ'όλα αυτά ο πατέρας μου σε μία προσπάθεια να φτιάξει την διάθεση των αγαπημένων του ατόμων ανοίγει το ραδιόφωνο αναζητώντας κάποιο κομμάτι που να μας ευχαριστεί.Στην πραγματικότητα εγώ γνωρίζω ότι το μόνο που θέλει είναι ένα μεγάλο χαμόγελο από το κοριτσάκι του .Δεν τον αδικώ βέβαια.Από όταν γεννήθηκα οι μοναδικές νύχτες που δεν κοιμήθηκα στο σπίτι μου ήταν οι σχολικές εκρομές και δύο τρία πάρτυ που κατέληξαν μεθυσμένα και κυριολεκτικά με βρήκαν λυπόθημη σε κάποια μπανιέρα ή κάποιον καναπέ.Είναι δύσκολο για τον Josheph Langfort να αποχωριστεί το κοριτσάκι του μετά από 21 ολόκληρα χρόνια το κοριτσάκι του .
    Μετά από πέντε λεπτά αναζήτησης καταλήγει στο αγαπημένο μου τραγούδι "What About Now - Chris Daughtry " και φυσικά το αφήνει να χαιδέψει τα αφτιά μας με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο . "Josheph δεν νομίζω ότι θα της ανεβάσει ιδιαίτερα την διάθεση αυτό το κομμάτι." ακούω την μητέρα μου να ψυθιρίζει ακουμπώντας το γόνατο του οδηγού πατέρα μου τρυφερά .Την θεση του αυτάρεσκου χαμόγελου του πατέρα μου παίρνει τώρα μία απογοήτευση και μία γεύση αποτυχίας .Η καρδιά μου όμως σπάει καθώς βλέπω τον Βασιλιά της καρδιάς μου σε αυτή την κατάσταση και με όση δύναμη έχω παίρνω τον λόγο. "Δεν έχει σημμασία ο ρυθμός της μουσικής ,αλλά το συναίσθημα που σου προκαλλεί .Εμένα λοιπόν που δημιουργεί μία αισιοδοξία" λέω όσο πιό ζωντανά μπορώ και νιώθω να μου λείπει ο παλιός μου εαυτός.
    Το χαμόγελο του πατέρα μου επιστρέφει στην στοργική του πλέον μορφή καθώς εγώ σιγοτραγουδάω τους υπέροχους στοίχους του τραγουδιού.
"Η Jane γιατί δεν ήρθε μαμά ? " ακούγεται η γλυκιά φωνή του Ben από δίπλα μου και αμέσως η ήρεμη ατμόσφαιρα γεμίζει ανασφάλεια.Ο 5χρονος αδερφός μου προφανώς δεν γνωρίζει την ιστορία.Η μητέρα μου φρόντισε να του εξηγήσει ότι έχω μία γρίπη η οποία κολλάει τα μικρά παιδάκια και για αυτό το λόγο θα μείνω για ένα χρονικό διάστημα σε ένα μεγάλο ξενοδοχείο προκειμένου να μην αρρωστήσει και εκείνος.
    Η ερώτηση του μικρού με επαναφέρει στην πραγματικότητα και στο άκουσμα του ονόματος της αδερφής μου απλά θέλω να βγάλω τον καφέ που ήπια ."Ναι μητέρα , η πολυαγαπημένη μου αδερφούλα δεν θα με αποχαιρετήσει?" ρωτάω με φωνή γεμάτη ειρωνία.Το πρόσωπο της μητέρας μου ασπρίζει.Ξέρω ότι την φέρνω σε άβολη θέση όποτε αναφέρω την Jane .Είναι περίεργη η ιστορία της άλλωστε. "Ο Derek αρρώστησε και έπρεπε να μείνει να τον φροντήσει." απαντάει τελικά όσο πιο ήρεμα μπορεί. "Χα,σωστά .Η 18χρονη αδερφή μου προτίμησε να ξυπνήσει νωρίτερα από εμένα ,χωρίς να με αποχαιρετήσει και να πάει να κόψει βεντούζες στον γκόμενο.Θα κρατήσω σε τεφτέρι την δικαιολογία για την επόμενη φορά που θα θέλω να πηδηχτώ ." πετάω ομά χωρίς να με ενδιαφέρει πλέον ο Ben από δίπλα μου ."Για να πηδηχτείς όπως λες ανεδαίστατη πρέπει να υπάρχει αρσενικό που να τολάει να σε πλησιάσει.Εσύ από εδώ και πέρα το μόνο αρσενικό που θα βλέπεις κοντά σου θα είναι οι γιατροί.Έτσι είναι η ζωή των τρελών." μου απαντάει η μητέρα μου .Δεν θέλω να αντιδράσω .Δεν θέλω να μιλήσω και να τσακωθώ.Το μόνο που θέλω ,είναι να κλείσω τα μάτια μου και όταν τα ανοίξω ,όλα να έχουν γίνει όπως παλιά.

******************

      Η μεγάλη πόρτα ανοίγη και σε δευτερόλεπτα όλη μου η οικογένεια έχει εισέλθει στο πασίγνωστο "The Maudsley Hospital" .Ένα μέρος το οποίο σε κάθε ΄λλη περίπτωση θα θαύμαζα για την αρχιτεκτονική του .Μία τεράστια έπαυλη το μεγαλύτερο μέρος της οποίας στολίζουν κεραμύδια .Τώρα όμως δεν με ενδιαφέρει η αρχιτεκτονική,αλλά η ζωή που χάνω .
      Στέκομαι ακόμη έξω από την  πόρτα και παρακολουθώ τους γονείς μου να με κοιτάζουν με δακρυσμένα βλέμματα .Εγώ όμως δεν τους λυπάμαι .Ούτε αυτοί το κάνουν άλλωστε .Με αναγκάζουν να ζήσω σε μία κλινική για τρελούς.Κταστρέφουν την ζωή μου .Δεν θα τους λυπηθώ. "Δεσποινής Langfort μπορείτε να περάσετε" ακούω μία γλυκιά κουρασμένη φωνή να μου απευθήνει τον λόγο.Τα μάτια μου σηκώνονται αργά και κοιτάζουν την γλυκιά κυρία.Το σώμα μου όμως παραμένει παγωμένο."Έλα γλυκιά μου σε παρακαλώ.Θα δεις ,δεν είναι όπως το φαντάζεσαι το μέρος" με παρακαλάει η μητέρα μου .Τα μάτια μου τώρα αγνοώντας την ,καρφώνουν τον πατέρα μου.Πρώτη φορά τον βλέπω τόσο συντετριμμένο .Νιώθω τα δάκρυα μου να σκάνε μέσα στα μάτια μου σαν μπαλόνια με νερό και να κυλούν στα μάγουλα μου."Μπαμπά.." λέω τόσο αδύναμα που σχεδόν δεν ακούγομαι και συνεχίζω πιό δυνατα ανεβάζοντας σταδιακά τον τόνο της φωνής μου σπαράζοντας στην θέση μου "Σε παρακαλώ μην τους αφήνεις .Μην τους αφήνεις να με καταστρέψουν για λίγες βλακίες.Δεν είμαι τρελή ,αυτοί θα με τρελάνουν το καταλαβαίνεις?" .Βλέπω δύο κυρίους με γαλάζιες στολές να με πλησιάζουν γρήγορα και τότε τα πόδια μου παίρνουν φωτιά και τρέχω .Τρέχω πηδώντας τα κάγκελα της ράμπας στα δεξιά μου και περνάω τον δρόμο απέναντι .Νιώθω το κεφάλι μου να βουίζει ξανά και τώρα πραγματικά φοβάμαι τον εαυτό μου .Θυμάμαι πολύ καλά πως χθες το βράδυ πήρα το χάπι για τις έντονες εκρίξεις θυμού μου .Η Jena μου το έφερε .Πως γίνεται να τρελένομαι ενώ ακολουθώ φαρμακευτική αγωγή ?
      Νιώθω τέσσερα χέρια να με ακουμπάνε και τα πόδια μου αρχίζουν να κλωτσάνε δεξιά και αριστερά ενώ η φωνή μου ουρλιάζει ."Δεν θέλω να κάτσω εδώ μέσα.Μπαμπάκα μου όχι, όχι μην μου το κάνεις αυτό .Δεν θα ξανά ακουμπήσω τα χέρια μου" τσιρίζω καθώς οι άνδρες με σέρνουν μπροστά στα μάτια του πατέρα μου ."Σας παρακαλώ μην την κρατάτε δυνατά .Είναι ευαίσθητο το κοριτσάκι μου" ακουω την φωνή του να σπαράζει . Ο χώρος γύρω όμως τώρα θολώνει και δεν ακούω καλά . "Θα τα κόψω όλα,θα γίνω καλή" προσπαθώ να αρθρώσω καθώς η φωνή μου κόβεται.Τώρα πια βλέπω μόνο σκιές και ο μοναδικός ήχος που στολίζει τα αφτιά μου είναι ένα βουητό.Όπως με κινούν, στην άκρη της πόρτας μία σκιά.Γνώριμη,ανδρική σκιά .Όμως τα μάτια μου είναι πολύ βαριά για να την αναγνωρίσουν και το μυαλό μου απασχολημένο στον ύπνο που ακολουθεί για να την επεξεργαστει.